Verleiding in Erg Chebbi
Marokko
Afrika
Agrotewal
Verleiding in Erg Chebbi
Marokko wie er ooit geweest is, weet dat het maken van foto’s niet makkelijk is. Een portretfoto bijna onmogelijk tenzij je de persoon in kwestie aanspreekt en (soms) betaalt. Dat is iets waar ik een hekel aan heb, de betaling en het kunstmatige van de foto. Toch wil ik heel graag een medewerker van het hotel waar we al twee weken met de camper staan op de foto zetten. Ik kan niet eens verklaren waarom. Is het zijn onweerstaanbare lach, de twinkeling in zijn ogen of zijn jeugdige onschuld. Ik houd het op een combinatie van. Iedere keer als ik hem zie denk ik zal ik of zal ik niet.
Ach de laatste dag van ons verblijf in Erg Chebbi breekt aan, ik haal een vers broodje. Op mijn vraag of er nog brood is vraagt hij hoeveel ik er wil, één twee of misschien vier? Ha dat is mooi, hij spreekt dus ook Engels. Het is nu of nooit; “als je straks tijd hebt, mag ik dan een foto van je maken?” Een glimlach van oor tot oor; “later op de dag,” antwoordt hij. De dag nadert zijn eind, mijn knappe Marokkaan laat zich niet zien. Jammer, dan maar tegen zonsondergang de duinen in. Alsof de duivel er mee speelt, staat hij voor mijn neus; “Madame, now I have the time.”
Ik grijp mijn camera en bril en neem snel een foto, voor hij zich bedenkt. Natuurlijk wil hij zien hoe de foto is geworden. “Wow, that’s beautiful.” Ja dat wist ik al, deze jongen is echt fotogeniek. De volgende minuten neemt hij steeds een andere houding. “Zo madame of zo met de duinen achter mij?” Hij krijgt de smaak te pakken. “Kom we gaan de duinen in.”
Even denk ik aan twee jaar geleden, een wandeling met een andere Marokkaan, door hetzelfde gebied. Het zal toch niet, nee dit is nog een jongen en ik ben maar drie minuten lopen van de camper. Dus ga ik mee de duinen in. Niet te ver en ondertussen krijg ik complimenten voor de foto’s en mijn kordate stappen in het nog warme zand. Logisch iedere zonsopkomst en zonsondergang heb ik uren gelopen in dit magische landschap. Mijn benen zijn er inmiddels aan gewend om duinen op en af te gaan. Op een mooie plek ga ik nog even door met de fotosessie. Hij is inmiddels gaan zitten en trekt aan mijn hand.
“Kom laten we praten, gezellig toch?” Wat dan volgt is het meest bizarre gesprek wat ik ooit gevoerd heb. In zijn gebroken Engels stelt hij intieme vragen, allen vergezeld door zijn oogverblindende lach. Hij wil weten hoe wij in Europa over seks denken, het is duidelijk anders dan de mannen van de woestijn. Het is een charmeur deze Tahmi, zelfs zijn naam is mooi.
Ondertussen gaat de zon onder en ik krijg het koud. Een rilling loopt over mijn lijf zijn oplettende donkere ogen, waar een vrouw jonger dan ik in zou willen verdrinken, zien het natuurlijk. Een streling zacht als een windvlaag gaat over mijn blote arm. “I will keep you warm.” Jeetje niet nog een keer, deze man die met gemak mijn zoon zou kunnen zijn, is woest aantrekkelijk maar niet voor mij! Hij wil later op de avond als de zon onder is, terugkomen om samen met mij te genieten van de sterrenhemel die hier onvergetelijk is. Hij haalt me om half twaalf op. Ik leg weer uit dat ik gelukkig getrouwd, maar dat mijn man heel jaloers is en het zeker niet fijn vindt dat ik ga wandelen in de nacht met een andere man. Diep boren zijn zwarte ogen zich in die van mij; “alleen maar wandelen, ik kan ook eerder komen…”
Eerlijk is eerlijk, even heel heel even slaat de verleiding toe. Maar dan komt mijn gezonde verstand bovendrijven. En beslist wijs ik zijn aanlokkelijke aanbod af. Koud heb ik het niet meer, maar toch snel ik naar de camper. Mijn veilige haven, zeker als de mannen van de woestijn, hun charmes op mij uitproberen.
Foto's
