De oase van de oude mannetjes
Marokko
Afrika
TravelGoom
De oase van de oude mannetjes
De oude man twijfelt. Onzekerheid camoufleert de glittering in zijn ogen. Lichte wanhoop zelfs maar ik laat zien dat ik hem begrijp. Hij weet de prijzen, die heeft hij uit zijn hoofd geleerd. Verder dan dat komt hij niet merk ik als hij de rekenmachine twijfelend in mijn handen drukt. Hij lijkt de getallen niet te herkennen en noemt zachtjes een ‘six’ en even later een ‘deux’ voor het waar dat ik zojuist in zijn schuurtje heb gekocht. Opzichtig druk ik de getallen in zodat hij ze kan zien. Doch de 18 dirham die als eindresultaat op het scherm verschijnt zegt hem niets. Hij knikt tevreden als ik ‘dix-huit’ aangeef en voeg nog wat munten toe. De lieve glimlach van de goede man keert terug. Ik krijg een hand en ik zwaai nog even als ik mijn mountain-bike pak om mijn weg te vervolgen.
Want daar waren we mee bezig. Een stuk fietsen door de schaduwrijke oase van Aït Mansour. In een palmbos dat soms angstaanjagend donker is maar waar de uitbundige vogelzang me vrolijk stemt. Hier in een uithoek van de Anti-Atlas ligt een ware canyon uitgesneden in het woestijnlandschap. De tot 200m hoge wanden zijn amper te zien door de palmbomen die rijkelijk op de beekbodem groeien. De mountain-bikes zijn gehuurd in het woestijdstadje Tafraoute, onze uitvalsbasis, en na een autorit van ruim een uur bereikten we deze prachtoase. Het doel was een tocht over het onverharde pad langs de beek maar dat blijkt als snel een oneindige verzameling ronde keien te zijn. Stuiterend en wandelend proberen we verder te komen tot de vallei zich opent en er zicht is op de weg die hoger gelegen door het dal loopt. Een steile klim, worstelend met de mountain-bike volgt. Met de kuiten geschramd, de vingers gesneden en de ellebogen geschaafd halen we het geasfalteerde wegdek dat zo’n 40m hoger ligt. ‘Bonjour’ klinkt het al voordat ik mijn hoofd op kan richten. Mijn hartslag en ademritme staan een direct antwoord niet toe. Ik knik en stap op de oude man af die een stukje verderop langs de weg staat. Ik kan vanaf hier al zien dat er geen tanden in zijn mond zitten maar ik zie naast hem ook een kraan uit de muur steken. Na onze ontsnapping uit de ondoordringbare woestijncanyon, zoals we het verhaal later graag vertellen, is fris water welkom.
Even voor de duidelijkheid: dit is dus weer een andere oude man. Het blijkt namelijk dat in dit soort afgelegen oases vooral oude mannen leven die je met hun verleidelijke gebitsloze glimlach (zijn er mooiere?) naar hun stoeltjes lokken. De ene keer om je daarna wat thee in te schenken of mee te nemen naar hun miniscule winkeltje, de andere keer voor een onverstaanbaar babbeltje of de trots van een heuse moderne kraan waar overigens heerlijk koud water uitkomt. Dit laatste mannetje heeft dus water. We lopen uit beleefdheid even mee door zijn tuin, vullen de flessen en vervolgen na een bijna ceremonieel ‘shokran’ als laatste groet, onze weg.
Het zicht van boven het beekdal is prachtig. Een groene streep aan palmboomkruinen slingert zich tussen de geel-rode rotswanden. Onze tocht gaat geleidelijk naar beneden, over de asfaltweg vanaf nu, terug naar het smalste deel van de canyon. Hier wordt het weer donker en spelen de palmbladeren met het zonlicht. Spotlight-achtige bundels verlichten onze weg en maken verblindende sterren op het heldere water van de keuvelende beek. Het zachte zoomen van onze fietsbanden werkt hypnotiserend als achtergrond van de steeds drukker kwetterende vogels. Zo rijden we nog een stuk door de Aït Mansour oase tot we bij een ander oud mannetje komen met ook een mooie tuin. Een mannetje dat niet kan rekenen zo blijkt, maar dat verhaal hebben we al verteld…
Praktisch
De oase van Aït Mansour ligt zo’n 25km ten zuiden van het gezellige woestijnstadje Tafraoute in de Marokkaanse Anti-Atlas. In Tafraoute kun je mountain-bikes huren die zonodig op je huurauto worden gemonteerd. Overigens kun je ook vanuit het stadje uitstekend fietsen, de wegen zijn relatief vlak. Binnen luttele kilometers van Tafraoute vind je markante rotformaties, zeer aantrekkelijk voor fotografen. Ga je naar Aït Mansour dan rijd je met de auto een pas van 1700m (met sneeuw in februari) naar de oase toe. Een heerlijke route vol kleurrijke vergezichten voordat je de canyon in rijdt en de eerste palmbomen ziet. Door de oase loopt een geasfalteerde weg die al mooie genoeg is om heen en weer te rijden. Met genoeg ‘oude mannetjes’ onderweg om wat te drinken of eten (koek en chips).
Foto's
