Het Atlas gebergte is afwisselend, ruig, desolaat en vooral onbewoond. Zo kun je uren rijden zonder iemand tegen te komen. Als we stoppen voor een koffiepauze ga ik een eindje wandelen om mineralen te zoeken. Het lijkt of er alleen maar donkere rotsen zijn, maar her en der liggen toch mooie stenen. Opgewonden na een vondst loop ik terug en dan op de laatste berg voor ik de camper in het oog krijg, hoor ik in de verte het geluid van motoren. Gauw mijn camera in de aanslag en opeens wordt de stilte verscheurd, een paar snelle jongens trekken op het rechte stuk nog even het gas open en in een oogwenk verdwijnen ze weer.