Atlas gebergte. Ourika vallei. Het is winter en de takken zijn kaal. Enkele bladeren vullen nog een boom. Het is koud maar goed om te lopen. Deze voettocht ging echter door een machtig groots landschap met zeer diepe dalen. Hier kon ik niet verder met die diepte in mijn zicht. Aan de andere kant geplakte huisjes op een berg. Ik dacht hoe is het wonen hier zo in het niets. Maar vooral die stilte deed mij iets. En mijn ogen werden betoverd door de pracht van de sombere kleuren in de Marokkaanse winter. Iets verder is het wit. Het licht van de winter. Het wit van de sneeuw. Hallo zo ver ga ik niet.