Ourika vallei. December. Dwalen door een sprookje van bijzonder licht. Dat was mijn wandeling. Eng, duister, glad, moeilijk en vreemd donker en licht. Ik dacht aan Sneeuwwitje die het donkere bos in werd gestuurd. Donkere kale takken met een vleugje kleur van de treurwilgen die zijn laatste gele bladeren lieten vallen. Maar mijn camera en ik pakte dit omdat het bijzonder was. Geen plaatje om blij van te worden. Maar het is niet anders in de natuur. De Atlas heeft vele gezichten, van zonnig tot sneeuw. Maar ik vond het een geslaagde voettocht omhoog waar ik het blauw van de stenen zag in het spaarzame licht en de duisterheid van de schaduw. Het blijft een wonder.