Een spannende autorit door Gorges du Dades in Marokko
Atlas gebergte
Marokko
Nicolettte
Een spannende autorit door Gorges du Dades in Marokko
De weg is weg! (Gorges du Dades, Marokko)
Achter de bar hangt een oude zwart wit foto met daarop dadelpalmen in een vallei. Als ik er met mijn neus boven op sta om de kleine witte lettertjes onderaan te kunnen lezen, hoor ik Amal, de man achter de bar zeggen dat zijn geboortedorp in die vallei ligt. Nu zie ik ook wat er onder staat: Gorges du Dades.
‘Hé, toevallig, daar gaan we toch vandaag naar toe?’
Voor we de ‘grote weg’ weer op gaan, rijden we nog even door Ouarzarzate. Het dorpsplein ligt al volop in de zon en wat kleine winkels openen hun deuren en zetten hun spulletjes buiten. Op een groot terras zitten wat oude mannen koffie te drinken en de sfeer is zo relaxed dat wij na driehonderd meter rijden al besluiten tot een eerste stop. Daar krijgen we geen spijt van want de koffie is heerlijk.
‘Waar zou die speciale smaak vandaan komen? Het smaakt echt anders dan onze koffie thuis’
‘Ik weet niet, vraag jij het?’
Het is niet dat ik de buitenlandse obers niet aan durf te spreken, maar ik twijfel of mijn talenkennis voldoende is om het antwoord dat gegarandeerd alleen in het Arabisch zal komen, te ontcijferen.
‘Gengadiiiil’ is het antwoord van de man die ons ook het tweede kopje serveert. Als we hem niet begrijpend aankijken, wijst hij ons iets aan op de kaart, maar de Arabische tekens zorgen bij ons niet gelijk voor meer duidelijkheid. We nippen nogmaals aandachtig proevend van de koffie en roepen dan tegelijkertijd: ‘Gember!’. De man staat al bij een ander tafeltje, maar lacht ons tevreden toe.
Het eerste gedeelte van de rit is weids, een beetje USA-achtig. We begrijpen goed waarom hier zoveel films opgenomen worden. Als we bij Boulmalne de vallei in rijden, zien we de eerste twintig kilometer veel plattelandshotelletjes.
Overal komen we kinderen tegen. In elk dorpje krioelt het er sowieso van maar soms zien we ook zomaar in the middle of nowhere wat jongens lopen. Waar gaan ze naar toe? Op weg naar een voetbalveld ver weg van het dorp? Of lopen ze naar het land van hun vader? We weten het niet, maar alle kinderen zijn vrolijk en zwaaien naar ons.
Soms rijden we vlak langs de hoge rotsmuren van de vallei en dan weer wordt de vallei breder en zijn er kleine dorpjes in groene oases. Na een kilometer of vijfentwintig klimmen we behoorlijk en als we boven zijn stoppen we. Een mooi tafereel ontvouwt zich voor ons, links de haarspelden waar we zojuist omhoog klommen en daarnaast het diepe zwart van de vallei.
Amal had ons geadviseerd om naar de toestand van de weg te informeren voordat we de Gorges du Dades in zouden rijden. Daar hebben we niet meer aan gedacht en dat is niet bepaald slim, want als we weer een stukje rijden, komen we na de eerste bocht voor een verrassing te staan. De weg is weg! Voor ons zien we een brede rivier met een behoorlijke stroming die aan beide kanten begrensd wordt door de valleiwanden. Geen asfalt meer te zien.
Voor ons rijdt een Mercedes, die een stuk stoerder is dan wij. Zonder te aarzelen rijdt hij het water in en gespannen volgen wij zijn verrichtingen. Zou hij het redden? Hij ligt met zijn zeven persoons bemanning een heel stuk lager dan onze Renault Kangoo. Hij haalt het!
Nu durven wij ook. Een beetje. Voorzichtig als een kind dat door moet in het koude zwembad nadert onze auto de waterkant. Het is een eng gezicht al dat snelstromende water om onze auto heen, waar het asfalt stopt is niet te zien. Als we merken dat het niet dieper wordt dan een centimeter of tien halen we opgelucht adem en na een paar minuutjes hebben we weer droge weg onder onze wielen.
Als we even later bij ondergaande zon door een mooie poort Msemrir binnenrijden beseffen we dat we hier een slaapplaats moeten zoeken. Terug door de buiten zijn oevers getreden rivier willen we niet en de lange onverharde weg over de Ouerz-pas is in het donker ook geen optie.
We rijden in Msemrir de hoofdweg twee keer op en neer, maar zien niets waar we de nacht kunnen doorbrengen. Hotels of pensionnetjes zijn hier diep in de Hoge Atlas zeldzaam.
Als we even stil staan om voor de honderdste keer op de kaart te kijken, worden we aangesproken door een man op een brommer . Wij reageren in eerste instantie niet al te aardig, want tot nog toe is onze man-op-brommer-ervaring verre van positief. Maar de man blijkt heel vriendelijk en we besluiten, een beetje gedwongen door de omstandigheden, toch maar achter hem aan te rijden. Hij verzekert ons dat hij een mooie kasba heeft, met warme douche, een garage voor onze auto en niet duur. Nieuwsgierig volgen we hem de nauwe stoffige straatjes van Msemrir in…
En Ibrahim is terecht trots op zijn kasba, want het ziet er netjes en heel sfeervol uit.
We mogen kiezen, willen we in de eetkamer eten met de familie, of willen we de tafel gedekt hebben in onze eigen ruimte? We kiezen voor het eerste. Dat blijkt een goede keuze want de huiskamer ziet er met een lief opaatje en wat dochters van Ibrahim heel gezellig uit. Gelukkig praten de kinderen goed Frans en na een half uurtje is van de eerste verlegenheid van de meisjes niets meer over. Als ze alle foto’s op onze iPhone gezien hebben en alle spelletjes gespeeld hebben schakelen ze over op mijn mapje met muziek. Al gauw is duidelijk dat opa minder gecharmeerd is van het nieuwste album van de Kings of Leon en onder protest van de meiden nemen we afscheid en gaan naar bed.
Foto's
