Trip naar Marokko - deel 19.1
Atlas gebergte
Marokko
Flexmaister
Trip naar Marokko - deel 19.1
Blij dat we niet meer tussen de vieze slipjes van Manon hoefden te slapen en dat we ondanks de gezelligheid weer languit konden liggen, hebben we de dag na haar vertrek maar meteen uitgeroepen tot “verkleed je als Marokkaan” dag. Leks nam op deze bijzondere dag de rol in van kamelentenenkaasschaafverkoper terwijl Stefan zich mengde onder het “gewone” volk door zich voor te doen als exploitant van geitenbillenwasstraat met ezelinnennippeldoorsmeerwerkplaats...
Dit alles vond plaats in Taroudannt, een gemoedelijk stadje vlakbij Agadir, waar je voor 60ct een overheerlijk broodje tonijn, compleet met frieten en salade kunt eten en voor 3 euro een volwaardige kipmaaltijd voor 2 personen. Maar dan moet je er natuurlijk wel, net als wij, uitzien als Marokkanen. Ook konden we hier recht voor het politiebureau, dus met 24 uur bewaking, gratis kamperen. Pas toen Leks na 3 dagen per ongeluk zijn act vergat en in zijn boxerslip zijn ochtendurine met ongekende krachten tegen de muur spoot, vielen we door de mand en werden we weggestuurd.
Wellicht maar goed ook, want we waren inmiddels zo opgegaan in de menigte dat we er vreemde contacten op na begonnen te houden. Onze dagen brachten we vooral door in louche cafés en nog louchere kringloopwinkels vol met gestolen brommeronderdelen, kinderfietsjes, transistorradio’s, rolstoelen met inhoud en versleten hurkwc’s. Oftewel een paradijsje voor sloebers als wij.
Ook werden we uitgenodigd op de thee bij een 18 jarige zogenaamde saffraan verbouwer die, als we hem moesten geloven, in het bezit was van penthouses en sjieke Mercedessen door heel Marokko evenals herbergen, plantages en heel veel personeel. Na wat gladde praatjes waar we eigenlijk niet zo van onder de indruk waren, veranderde meneer ineens van een zakenman in een junkie want hij bleek zwaar cokeverslaafd. Alles wat hij ons probeerde wijs te maken te bezitten (of zijn waanideeën daarover) bleken voort te komen uit allerlei poederhandeltjes. De hoogste tijd dus om er tussenuit te knijpen.
Dit bleek echter nog niet zo makkelijk. Als een vlieg op stront volgde hij ons onder het mom van “goeie vriend” op onze weg terug naar de bus. Wellicht om dit opvallende vehikel in een onbewaakt moment vol te stampen met Zwitsal Babypoeder en vervolgens te volgen tot in Europa. Op het moment dat we lieten vallen dat we voor het politiebureau stonden, werden zijn ogen groter en met de snelheid van een geile gnoe achterna gezeten door de amateurcastreur maakte hij dat hij weg kwam. Hij had echter nog een plan B: “gewoon die gasten volgen naar hun camper”. Toen we om het hoekje echter even op een bankje elkaars veters zaten te strikken, ontdekten we dit en zagen duidelijk dat hij flink schrok toen we hem hierop betrapten. Hierna hebben we niks meer van hem gehoord of gezien. Tot zover het sprookje genaamd: “De vieze lelijke cokesjappie”, wat we bij deze opdragen aan alle verslaafden ter wereld.
Om maar in de vieze sprookjessfeer te blijven hebben we ook nog een verhaaltje over een walgelijk ogende toerist. Deze zagen we op het marktplein van Taroudannt, op zoek naar verse voorhuidjes van jonge, zojuist besneden, onwetende jongetjes om in zijn foute bolide naar zijn tot kinky afwerkpaleis omgebouwde villa net buiten de stad te vervoeren. Tenminste, dit is wat we als mensenkenners eerste klas uit zijn markante vertoning konden opmaken. De (vieze) afloop mogen jullie na het zien van zijn foto zelf verzinnen… We verklappen wel dat het een Duitser was en hij leefde nog lang en gelukkig.
Door alle intensieve viezigheid die we hier hebben moeten meemaken, vonden we dat we de bergen maar eens op moesten zoeken om dit alles op ons gemak te kunnen bevatten. Ook was dit wel lekker omdat Stefan door alle vettige en onhygiënisch bereidde fastfood maaltijden een beetje heel erg aan de slingerschijt was geraakt. Na 4 keer per kilometer piste te moeten pauzeren voor een billenplasje, vonden we een mooi plekje om de komende dagen lekker door te spetteren. Hier kwam Stefan op het idee om op wetenschappelijke wijze de dunheid van kak te kunnen meten. Dit vooral om opschepverhalen over hoe erg je aan de diaree was op vakantie middels de dikvloeibaarheidswaarde met elkaar te kunnen vergelijken. De bepaling van deze waarde gaat als volgt: je zoekt een flink steile helling op en doet vervolgens bovenaan je bah. Een meter verder trek je een streep en met een stopwatch bekijk je hoelang de substantie er over doet om te finishen (ook leuk in wedstrijdverband). De gemeten waardes stop je tot slot in deze formule:
Dikvloeibaarheid = Hellingshoek / Tijd in seconden x 100% - het aantal pinda’s
Stefan had 386, beat that!
Foto's
