De bijzondere terugreis

Door: Agrotewal

Geplaatst op Mar 4, 2017

Een vader die ziek is en steeds zieker wordt, terwijl ik door Marokko trek, dat voelt absoluut niet goed. Zeker niet als er na twee ziekenhuisopnames in een week, ook nog griep de kop op steekt, bij mijn toch al zieke vader en zijn vrouw. Na een paar dagen appen, waarbij mij duidelijk wordt dat zijn krachten afnemen in plaats van toenemen, zijn eetlust uitblijft en hij te ziek is om op zijn benen te staan,neem ik woensdagnacht na uren woelen en wakker liggen het besluit om naar Nederland terug te keren.

Onze oudste zoon steekt de helpende hand toe en regelt een en ander met de reisverzekering. Mijn petje af voor het adequate optreden van Univé, na een paar uur is het geregeld en mag ik vrijdag naar huis. Mijn man blijft in Marokko en ik besluit met de bus van Tafraout naar Agadir te reizen. Dat voelt voor mij beter, hoeft hij de lange rit niet twee keer te maken. Dus donderdagmiddag het stadje in om te bekijken of het haalbare kaart is om de rit met de bus te maken.

Dat lukt dus niet, een taalbarrière en de onduidelijkheid wanneer er bussen rijden naar de dichtstbijzijnde stad maakt dat Hans erop staat om mij te brengen. Alle tijd van de wereld, ik hoef pas vrijdagmiddag om 17.00 uur op het vliegveld van Agadir te zijn. We besluiten vroeg weg te gaan zodat hij tijd genoeg heeft om in het daglicht, weer naar onze plaats in Tafraout terug te rijden. De veiligste weg is volgens kenners de R 104 van Tafraout naar Tiznit en vandaar naar Agadir. De weken in Marokko hebben mij na veel problemen, inzicht gegeven in het nieuwe navigatie systeem. Dit systeem laat zien dat het zo’n 150 km is. Dat zou moeten lukken in 4 uur.

We gaan vol goede moed om 10.00 uur op pad. Ik kijk op de kaart ipv op het systeem en volg de juiste weg. Dat valt nog niet mee, ze lijkt ons de andere kant, (lees witte weg) op te dwingen. Na een uur rijden is de afstand gegroeid in plaats van afgenomen. Nu moeten we nog 211 km. Het humeur van Hans daalt terwijl de kilometers toenemen. Ook de weg die wij nu rijden, dwingt ons iedere minuut de berm in als er een tegenligger komt. Het weer is ook veranderd. Was het stralend zonnig weer toen wij vertrokken, er komen bijzondere wolken onze kant op. Voor ik er goed en wel erg in heb, betrekt de lucht nog verder en rijden we een mistbank in.Tenminste dat denk ik. Helaas is het geen kleine bank maar kilometers lang een dichte mist, de afgrond die zich dichtbij bevindt is niet eens te zien. Zicht nog geen 20 meter. We kruipen verder, zweet parelt op mijn voorhoofd als ik denk aan de gevolgen van een moment onachtzaamheid. Met heel veel pijn en moeite bereiken we na vier uur rijden het vliegveld. Een zucht van verlichting ontsnapt aan mijn gespannen lijf als we de parkeerplaats op rijden.

Nog een dikke kus en daar gaat mijn lief, terug naar de warmte terwijl ik naar de gate loop. Voor ik naar binnen mag allereerst controle van het paspoort en ik leg voor het eerst uit dat ik geen ticket heb. Gelukkig is het een klein vliegveld, dus lekker rustig. Ver voor de inchecktijd loop ik naar een balie en krijg op vertoon van alleen maar mijn paspoort een instapkaart. Ik blijf dit verbazend vinden. Dan door naar de douane. Ah het verkeerde formulier, ik heb een geel uitreisdocument, maar moet nu een witte invullen. Ach wat maakt het uit, tijd genoeg. Weer terug in de rij, dan een bedroefd schudden van een hoofd. In gebrekkig Engels en met wat handgebaren wordt mij duidelijk gemaakt dat ik een stempel nodig heb. Terug naar een politieagent. Die stuurt mij door naar een douanekantoor. Daar ga ik van hand tot hand en inmiddels weet ik dat het probleem zit in de papieren van de camper. Die zijn natuurlijk bij mijn man in de camper en die had ik dus moeten hebben. Geen papieren, geen stempel en dus geen uitreis. Eindelijk tref ik iemand die Engels spreekt en mij uitlegt wat er zou moeten gebeuren. Ik heb de groene kaart nodig om een stempel te krijgen. Ik bespaar jullie de details, maar ben een uur bezig om duidelijk te maken dat mijn man de camper meeheeft en onderweg is naar Tafraout. Dan moet ik hem maar terug laten komen, hoe dat maakt ze niets uit en anders geen vlucht naar Nederland. Pff het klamme zweet breekt me weer uit, ik roep voor de zoveelste keer ook in het Frans, dat de camper niet op mijn naam staat, maar daar hechten ze geen waarde aan. Toch nog maar een keer naar de laatste post, samen met twee beambten. De mensen op het vliegveld kijken naar me, ik lijk op een gevangene die opgebracht wordt. Dan stamelt de douanier een excuus, de camper staat inderdaad op naam van mijn man. Ik mag eindelijk door.

De vlucht valt mee, we halen door een gunstige wind verloren tijd in en landen zelfs te vroeg op Schiphol. Het lege vliegveld absorbeert de geluiden van de terugkerende reizigers. Na een lange tocht de eerste deuren, die helaas gesloten zijn, dan door naar de volgende schuifdeuren, oeps ook dicht, niet getreurd er is nog een deur. Al zakt de moed me langzaam in de schoenen. De rek is er een beetje uit, ook bij de andere passagiers als we aankomen bij dichte deuren waar ook de crew staat van ons vliegtuig. Na weer een lange wandeltocht terug, samen met de crew naar de andere schuifdeuren, wat toestanden en telefoontjes worden we na 40 minuten eindelijk toegelaten tot de aankomsthal. Dit is zelfs uniek voor Schiphol hoor ik mompelen bij de crew. Gelukkig voor mij is de taxi snel aanwezig en ben ik nog voor half drie ’s nachts thuis.