De boot van Timboektoe
Timboektoe
Mali
Papillonreizen
De boot van Timboektoe
‘Taxi’s zijn hier niet, maar we brengen jullie met alle plezier op de motor naar de haven’, verzekeren Ali en Abdulayeh me.
Dankbaar maken Helga en ik gebruik van hun aanbod. De avond ervoor heeft Ali plaatsen op een grote pinasse geregeld, die eens per week tussen Mopti en Timboektoe heen en weer vaart. Op zondag komt hij aan en op maandagochtend vertrekt hij weer. Na enig onderhandelen zijn we het eens geworden over de prijs: 22.000 cfa per persoon, inclusief alle maaltijden.
Dinsdagavond zijn we in Mopti, zo is ons verteld.
We zijn letterlijk bepakt en bezakt. In een rustig tempo sturen de mannen behendig om alle gaten in het wegdek heen, geleidelijk aan de afstand tussen Timboektoe en mij vergrotend. Dankjewel bijzondere stad, dankjewel woestijn, dankjulliewel bijzondere mensen! Ik heb weer genoten!
Als we ons conform afspraak om negen uur bij de boot melden zijn we de eersten en kunnen we de beste plekken uitzoeken. Vanaf mijn eersterangs zitplaats aanschouw ik in de uren die volgen het leven in de haven. Schapen – het offerfeest staat voor de deur - worden door dragers aan boord gebracht. De een schikt zich in zijn lot, de ander doet al het mogelijke om het de drager zo lastig mogelijk te maken. Het is een lachwekkend tafereel, waarbij de dragers het uiteindelijk altijd winnen. Vrachten bagage volgen en er druppelen ook wat mensen binnen.
Ik prijs me gelukkig met zowel de kwaliteit van de boot als de hoeveelheid ruimte, die we tot onze beschikking hebben. Niks niet obstakels van de heenreis, gewoon in twee relaxte dagen over de rivier naar Mopti, genieten van het leven op het water en de oevers.
Jaren geleden sprak een buschauffeur de legendarische woorden: ‘Wie tijd heeft om zo laat te komen, kan ook wel wachten op de volgende bus.’ De jongen, die wild zwaaiend en achter adem kwam aanrennen bij het Kampense busstation had, 30 seconden na de formele vertrektijd, het nakijken.
Onze kapitein hanteert duidelijk andere normen. In Diré wachten we maar liefst veertien uur op handelswaren uit een nabijgelegen dorp.
Een rustige nacht wordt gevolgd door een dito ochtend met verkoopsters die om de boot zwermen om de lokale snacks en drankjes aan te prijzen. Overheerlijke omeletten van het havenrestaurantje vullen het gat van de boordkok. Boot voor anker, kok met verlof...
Ergens tussen de doezelende menigte mensen klinkt een stem. Een passagier, die afscheid neemt om in de haven van boord te gaan? Iemand die iets zoekt?
‘Paspoort’, klinkt het nu, terwijl Helga me duidelijk maakt dat ik actie dien te nemen.
De man, die achter me op de reling is gaan zitten blijkt de lokale politieagent te zijn. Uit zijn zakken diept hij een pen en een vodje papier op.
Voor- en achterzijde worden gevuld met gegevens uit mijn paspoort, die ik op zijn vragen keurig in het document aanwijs.
‘Namen van de ouders?’, zoekend bestudeert hij de pagina’s.
‘Die staan er niet in, ik zal ze wel spellen.’
Hij dicht mijn beide ouders nieuwe namen toe. Ze zullen het wel goed vinden.
Het gekreukelde papiertje verdwijnt in zijn zak en met een ‘goede reis’ neemt hij afscheid. We hoeven niet mee, er hoeft niet betaald te worden, hij heeft zich gewoon van zijn taak op zijn afgelegen post gekweten.
De scheepskok is van een ander kaliber. Elke maaltijd levert een discussie op over betalen versus reeds betaald hebben en als ik me op de derde dag meldt voor de lunch, negeert hij me.
‘De pan is leeg’, deelt hij kil mede na verwoede pogingen zijn aandacht te trekken.
‘Ja had eerder moeten komen.’
Pardon? Je weet toch inmiddels wel dat we er zijn?
‘Geef dat maar!’, zeg ik, wijzend op het volle bord voor hem.
‘Dat is voor iemand anders’, deelt hij kortaf mee en draait zich om.
‘Het is Mali gebruikelijk eten te delen met gasten’, spreek ik tegen zijn rug. Boos draait hij zich om, pakt een tweede bord, schuift er de helft van het eten op en duwt het in mijn handen.
De eetlust is inmiddels behoorlijk afgenomen, maar onze jonge vrienden benedendeks zullen er goed van eten!
De vermoedelijke aankomst verschoof van dinsdagavond via de nacht naar de ochtend en inmiddels is het middaguur voorbij. Afgezien van de nacht in Diré en diverse stops in havens, hebben we ook nog een rondje gevaren om een overboord gesprongen schaap te redden.
Een toiletbezoek ben ik al uren aan het uitstellen. De schuifeltocht over de metalen reling over bijna de lengte van de boot en de steile trappen zijn niet bepaald uitnodigend. Het toilet zelf – een gat in de bodem van de houten boot - is verrassend schoon en als ik er ben, neem ik steevast de tijd om over het gordijn heen onopgemerkt het leven in het ruim gade te slaan. Schapen en mensen leven er naast en met elkaar en hier en daar pruttelen theepotjes op houtskoolvuurtjes op de dwarsbalken. Er is zoveel te zien.
De bij elke haven beperkter wordende ruimte op het bovendek wordt relatief, evenals de vannacht opgelopen blauwe plekken, veroorzaakt door mensen, die bovenop me gingen staan bij pogingen aan boord te komen en een plekje te vinden.
Snel peddelende bootsmannen sturen hun pramen aan het eind van de middag tegen de boot aan. Hulpjes springen aan boord en beginnen razendsnel te onderhandelen over het aan wal zetten van passagiers en bagage in de haven van Mopti. Natuurlijk wordt ons teveel gevraagd en zegt de man wel heel snel ja tegen de helft van de prijs, maar het is mooi geweest, we zijn lang genoeg op de boot geweest. Het is tijd voor een douche, een goede maaltijd en een bed. Morgenochtend pakken we een vroege bus naar Ségou!
Niet bestolen, niet lastig gevallen. Ibrahim kan opgelucht ademhalen.
Geen terrorist gezien. Wel heel veel vriendelijke, gastvrije en behulpzame Malinezen ontmoet.
Een heerlijke reis met een veelheid aan indrukken en ervaringen loopt op zijn eind.
Mag ik snel weer..?
Foto's
