Madagaskar is het land waar ik in 2003 mijn vriendjes Emeric, Eric en later Nanthy leerde kennen. Toen waren het kleine jongens, die zelfgemaakte kaarten verkochten om met het geld daarvan schoolspullen aan te schaffen.
Voor de meeste kinderen is het contact eenmalig, maar wij hebben contact gehouden. Nu zijn de jongens zelfstandig, Eric werkt bij een bank en Emeric en Nanthy zijn gids/chaffeur.
Ze hebben het zwaar vanwege de crisis; het toerisme is ingestort. Maar ze houden de moed erin en bieden weekends aan voor de plaatselijke bevolking.
Ook op de markt is alles wat duurder geworden. De kalkoenen zijn nu eigenlijk niet te betalen.
Wij keken onze ogen uit hier; geen toerist te zien, alleen locals die hun telefoon opladen (veel mensen kunnen elektriciteit niet betalen) en geld versturen naar familie die wat verder weg woont. Het gaat hier om kleine bedragen.
Bij de grote markt van Fianarantsoa is ook een badhuis, het is er op zaterdag erg druk.
Mocht je ooit die kant opgaan, informeer even. Ik geef je graag de adressen.