famadihana deel 2 (slot)
Centraal Madagaskar
Madagaskar
Jaapburgers
famadihana deel 2 (slot)
In de loop van de middag gingen we te voet naar de plaats waar de graftombes zich bevinden. En dat was niet een wandelingetje van een paar honderd meter. Vooraf hadden we er geen idee van, maar het ging lang en steil omhoog en het kostte menig zweetdruppeltje voor we boven waren. Steile, nauwe en zanderige stukken loop ik altijd liever omhoog dan omlaag. Als ik zo’n stuk omlaag loop, heb ik altijd de neiging om onderuit te gaan. Tijdens de wandeling verbaas ik me over het gemak, waarmee op het oog oudere dorpsbewoners omhoog gaan. Dat hebben ze zeker vaker gedaan.
Bij aankomst bij de graftombes blijkt er een enorme mensenmassa op de been te zijn. Meer mensen dan we in het dorpje hadden gezien. Waarschijnlijk doen meer dorpen gelijktijdig aan het ritueel mee, want de man die het lange openingswoord voert, hebben we niet eerder gezien. Vervolgens wordt het Malagassische volkslied gespeeld en gezongen en wordt de ingang van de graftombe geopend. Enkele mannen gaan naar binnen komen even later met de eerste stoffelijke resten, verpakt in nieuwe raffia matten, naar buiten. Deze worden in een soort triomftocht boven de hoofden uitgetild en naar een open ruimte gebracht, waarna ze op de grond worden gelegd. En dan begint het bijpraten. Hele verhalen worden er afgestoken over wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Het duurt erg lang.
Maar na een tijdje komt er een eind aan het bijpraten en worden de stoffelijke resten in schone lakens gewikkeld, worden de matten er stevig omheen gebonden en begint er, met de stoffelijke resten hoog opgetild, een soort rondedans om de graven heen. En niet één rondje, maar een stuk of vijf. En dit alles zonder tranen, maar met veel gelach (rum), dans (rum) en gezang (rum).
Ondertussen vonden de meesten van ons groepje het welletjes. Onze Jolijn moest echter veel moeite doen om een gids te vinden, die ons weer veilig terug zou brengen. De meesten van ons vonden de heenweg te gevaarlijk om die ook af te dalen. De zon was ondertussen snel aan het zakken en de gedachte om in het donker af te dalen, stond ons helemaal niet aan. Na veel gedoe werden er twee dorpelingen gevonden die ons langs een alternatieve route terug zou brengen. Achteraf bezien was deze route niet veel veiliger dan de heenreis. Het vervelendste obstakel was een slootje, dat een meter of twee onder twee daar overheen gelegde smalle boomstammen stroomde. Oeps, daar moesten we overheen. Teruggaan was geen optie, daar was het al te donker voor. De Malagassiërs liepen er gemakkelijk en haast gedachteloos overheen, maar voor mij (en vele anderen) was dit geen dagelijkse kost. De jongeren van onze groep gingen als eersten en nadat zij veilig de overkant hadden gehaald, slingerde ik eerst mijn rugtas met fotoapparatuur naar de overkant. Met een hartslag van 150 zette ik mijn hakken op de ene boomstam en mijn tenen op de andere en zo, schrijlings lopend, wist ik de overkant te bereiken. En alle anderen gelukkig ook. Na dit avontuur was de rest een makkie en bereikten we ongeschonden maar in de duisternis de bus. Een ervaring voor het leven rijker.
Foto's
