Roadtrip Oman
Madagaskar
Afrika
Cageuzebroek
Roadtrip Oman
Mijn autoroute - De ultieme roadtrip beleving, dwars door Oman met een grote Toyota Land Cruiser, het is december 2008! Gewoon beginnen met lekker over het strand rijden. Dit monster heeft echt geen enkele moeite met wat voor zachte heuvel dan ook.
Vanuit Muscat eerst ruim 100 km asfalt door de ruige bergen. Ook hier proberen ze een 4 baans weg te maken. We nemen veel off the road tracks, maar af en toe komen we toch weer op de 4 baans weg uit (ook hier). Wel blijkt dat deze auto alles kan. Op naar Ras al Hadd, waar we reserveren voor Turtle Beach. Terug besluiten we het laatste stuk over het strand te gaan, de zon is bijna achter de bergen. Het gaat goed, zwaar en dan.... staan we stil in het mulle zand. Lekker hoor, deze alleskunner. Gelukkig zwerven er een paar jongens met nog grotere bakken rond. En na een half uur proberen, banden leeg laten lopen, lage gering, voor en achteruit en aan het stuur draaien, lukt het een aardige knaap uiteindelijk de bak er uit te krijgen, pffff het is donker! Hij rijdt gelijk door naar het dorp, daar zit een mecanicien en die pompt de bandjes weer op. Om kwart voor 6 in het donker thuis..... wat een avontuur. Inge moet gelijk naar de WC.
Dan vanaf de kust landinwaarts, waar we de woestijn inrijden, hier in de straat zou je bij zo’n kleine zaak je de banden leeg kunnen laten lopen. Alles dicht, dus weer terug naar Shell en uiteindelijk doen we maar wat, doen ze zelf ook, zegt een O-man. In het begin is het wel zweten, 1 grote zandvlakte, links en rechts grote bergen rood zand en volg de sporen. Je wordt steeds in een ander spoor gedrukt en moet dus stevig sturen. Een hellinkje is nog eng, maar het gaat steeds beter. Af en toe een bord dat we nog steeds richting 1000 nite camp rijden. Volgens onze roadmap, moeten we tussen de hoge bergen blijven rijden. We weten dat het 37 km is en houden dat ook in de gaten. Op een brede vlakte houden wij redelijk rechts en gaan dan ook rechts langs de hoge berg. En maar rijden, bordjes zien we niet meer, na 44 km besluiten we terug te gaan. Na 3 km komen we een O-man tegen, nee het moet verder zijn, hij moet er ook naar toe, dus weer keren. Maar na nog eens 10 km vind ik het goed. Dan maar helemaal terug, inmiddels 3 uur en we rijden al een uur! Als we uiteindelijk op de grote brede vlakte aankomen, zien we een paar auto's en die vertellen ons dat we een stukje terug de berg op moeten, in tegenstelling tot wat de roadmap zegt. En als we aan deze kant van de vlakte rijden, tja, dan zie je de groene bordjes wel. We rijden achter 3 andere bakken omhoog er zit geen gang in. Ik weet inmiddels dat het harder kan en we gaan ze snel voorbij. We scheuren de laatste 10 km ook weer 80 km per uur en komen uiteindelijk in een vallei het camp tegen, pffff. We klimmen het duin op voor de zonsondergang en genieten. In de avond genieten we van de volle maan en veel sterren. In de tent is het al fris, we vallen in een diepe slaap. Koude nacht en om 8 uur rijden we als eersten weg. Onderweg nog een paar mooie fotostops en even van het duin afscheuren. Nu wel, het echt Parijs Dakar gevoel! Dan de banden laten pompen en ook de tank vol gooien, hij rijdt 1:7!
Bij de Al-Hamra rotonde naar links. Vanaf hier is het 39 km de bergen in. Eerst nog asfalt, maar later een knappe gridweg die redelijk steil omhoog gaat. We komen tot een hoogte van 2.250 meter en dan staan we voor het hek van de militaire plaats die op de hoogste berg van Oman staat, de Jabal Shams, 3.009 meter hoog. Wat een heerlijk uitzicht op de bergenmassa. Een stukje terug kan je naar links en dan kom je op een prachtig plateau, dan kijk je recht omhoog naar die opengescheurde berg, met dat legerknotje er boven op. Onder je loopt het een kilometer steil naar beneden, impressive. We fotograferen wat, ook nog wat roofvogels en zakken langzaam af. Bijna beneden rijden we Wadi Guhl in, door een droge rivierbedding en dan zie je de rotswoningen van vroeger. Mooi.
We gaan weer richting Al-Hamra, maar voor de kruising slaan we rechtsaf de bergen in. Een strak asfaltlint brengt ons omhoog, er is niemand op de weg. Op 2.200 meter hoogte gaan we er even uit en genieten van de stilte. Even alleen op de wereld, heerlijk. Het is een super ruig gebergte. Als we verder rijden zien we een vreemd verkeersbord, maar als we de hoek om rijden, weten we genoeg. Het asfalt eindigt abrupt en er ligt een hobbelweg voor ons. Het is echt eenpersoons. Goed dat we bijna niemand tegenkomen. Niet harder dan 30 km per uur bonken we naar beneden, soms een steile afgrond naast je, Inge vindt het niet echt leuk. Maar dit is wel genieten, wat een afdaling. Flink sturen en genieten van de natuur. We zakken af tot 1.100 meter en zijn dan onderin de kloof. Daar ligt Haat, 5 huizen, maar wel water via het falaj systeem. Ingenieus en al erg oud, maar het werkt nog steeds. Bijzonder dat plots alles groen is, vol met palmen en dan weer alleen de ruwe stenen. Verder en dieper de kloof in, af en toe weer een stuk omhoog en de 4WD moet zelfs aan. De mens is nietig als je hier rond kijkt. Uiteindelijk wordt de kloof breder en rijden we echt over de wadi bodem. Af en toe een dorp en dit geweld duurt al met al 60 km. Echt de mooiste bergetappe die we ooit gereden hebben!
Foto's
