Terwijl ik rustig richting het dorp loop, zie ik in de verte een peuter van een heuvel hollen. Die heeft haast..dat is zeker. Haast heeft hij zeker maar wij zijn de reden van zijn sprint. Hij heeft een dekentje omgeslagen, regenlaarsjes en geen broek aan...en dat in hartje winter. Ik zie hem nieuwsgierig naar mijn camera kijken en gaat pal voor mijn neus staan. De boodschap is duidelijk. Bloedserieus poseert hij en bij het zien van de foto komt er toch een klein lachje te voorschijn. Iedere keer wanneer wij zijn huisje passeren, rent hij snel van de heuvel...dit kleine, lieve rennende snotneusje.