Naar Semonkong
Maseru
Lesotho
Jan-Hemo
Naar Semonkong
Leshoto, koninkrijk in de wolken. (1)
We gaan de grens over en bevinden ons in Leshoto (kingdom of the sky) Een klein hooggelegen koninkrijk midden in Zuid Afrika. Het gehele land ligt op een hoogte tussen de 1500 en 3500 meter, wel hoog dus. We merken niet veel dat we Zuid-Afrika hebben verlaten. Er is geen verschil te zien aan landschap en bevolking, er is wel minder autoverkeer. Er zijn wat jonge jongens op ezels en een aantal vrouwen hebben een soort deken om. De weg is ook nog breed en geasfalteerd, we verlaten de bewoonde wereld en de weg waar we over rijden begint langzaam maar zeker slechter te worden. Het is nog wel een asfaltweg, maar er zitten zoveel gaten (putholes) in dat we slalommen om deze te ontwijken. Schade aan banden moeten we niet hebben. We stijgen ook behoorlijk, onze chauffeur schakelt in een lagere versnelling, we klimmen hoger en hoger. De weg en het weer beginnen slechter te worden, mistflarden en fijne regen wisselen elkaar af. We glibberen verder, de man achter het stuur is er niet van onder de indruk. We gaan steeds hoger en ik heb het idee dat we de wolken in gaan, ik voel mijn oren. Vorig jaar was de weg veel slechter verteld de chauffeur, men heeft hem van een nieuwe laag voorzien en het is nu ook met een gewone auto te doen. Ik kan mij er weinig bij voorstellen, ben in ieder geval blij dat onze bus hoog op de wielen staat en dat we 4 wiel aandrijving hebben. We komen op het hoogste gedeelte, er is uitzicht, het is heuvelachtig en er groeien haast geen bomen meer. We stoppen en kunnen even onze benen strekken, de autodeur gaat open, brrrr wat is het hier koud. We staan gewoon in de laaghangende bewolking, snel weer de auto in, verwarming aan en verder. We gaan richting Semonkong, er zijn geen borden, maar dit is de Maluti mountain route, er kan niets verkeerd gaan, dit is de enige doorgaande weg. We zien hier op de vlakte meer mensen, de meeste op een klein soort paard. Het zijn de Basotho, een trots volk. Om zich tegen de kou te beschermen hebben ze dekens om hun schouders, in diverse kleuren en patronen. We zien ook diverse hoofdbedekkingen, zoals doeken, helmen en bivakmutsen. Het is duidelijk dat het koud is en dat de bewoners van dit land zich hierop voorbereid hebben. We komen ook een aantal schaapherders tegen die met behulp van honden hun kudde begeleiden. We horen van onze chauffeur dat deze herders meerdere dagen tot weken met hun kudde in de bergen verblijven. Ze hebben enigszins beschutte plekken in het veld, waar ze overnachten en zorgen dat hier altijd wat droog hout is, om een vuur te maken. Dan zijn we in Semonkong, nog even naar ons onderkomen en dan zit deze rit er op. Maar zo eenvoudig is het niet, we gaan een smalle weg op, die steil naar beneden gaat. De weg is aangelegd met rotsblokken en sommige steken een eind boven de rijbaan uit. Stapvoets en hobbelend gaan we naar beneden, waar we het water in een rivier zien stromen. De weg gaat naar de andere zijde van de rivier, het water wordt door een aantal grote buizen onder de weg geleidt en stroomt er met geweld doorheen. Dan zijn we bij ons onderkomen "Semonkong Lodge" zo de bagage uitpakken en dan de naaste omgeving verkennen. Langs de oever van het riviertje zoek ik mijn weg stroomafwaarts, in eerste instantie is het begaanbaar, maar dan is het klimmen over rotsblokken, ik zie langs de oever een vogel, hij vliegt stroomafwaarts weg, was dat een hamerkop?? Die moet ik op de foto hebben, verder en verder totdat de rotswand aan het water reikt, ik kan niet verder, jammer. Dan wordt mijn aandacht getrokken door groepen vogels die luidruchtig aan komen vliegen en een rustplaats zoeken op de rotsen in de omgeving van de brug. Ik kan niet zien wat voor vogels het zijn, snel terug, klimmen en lopen. Dichterbij gekomen zie ik dat het vermoedelijk een soort Ibissen zijn, die op de richels van de rotswand een plek voor de nacht hebben. Ze hebben het druk met hun verzorging, voor het slapen gaan worden de veren schoon gemaakt. De vogels zijn zwart met een kale rode kop en een lange rode snavel, later maar eens de juiste naam zoeken. (kaalkop ibis of waldrapp ibis) Ik maak vanaf de grond een aantal foto' s, kon ik maar naar boven, een beter uitgangspunt voor het maken van een foto. Dat zit er niet meer in, ik ben al een uurtje weg, de schemering begint.
Morgen is er een nieuwe dag, ik neem mij voor, om er met het eerste licht uit te gaan.
We hebben een programma, niet verplicht natuurlijk, maar het lijkt mij wel wat. Na ontbijt het dorp verkennen, in de middag is er de mogelijkheid om te oefenen op "abseilen" Er is daarnaast nog tijd om zelf in te vullen, even struinen in deze bijzondere omgeving “place of smoke” genoemd, dat heb ik op het toegangsbord voor de lodge gezien. Deze naam komt zeker doordat we bijna in de wolken zijn. Nou zo voel ik mij zeker, in de wolken, wat een belevenis. En het is nog niet voorbij, we hebben hier in ieder geval nog twee dagen.
Foto's
