vrijwilligerswerk "fotograferen Thika Kenia Weeshuis"

Door: Stolk

Geplaatst op Jul 31, 2010

Masja Verslaat!

Nu Maaike weg is heb ik het rijk alleen en begin ik de nieuwe week met het opruimen van mijn huisje. Aangezien ik hier nog vier dagen alleen zit probeer ik er het beste van te maken. Het afscheid gisteren was erg emotioneel. De keerzijde van de verschillende vrijwilligers is dat de kinderen het hele jaar door het gevoel hebben iemand te verliezen. De kinderen huilen en Maaike heeft het er erg moeilijk mee.

Overigens heb ik net een telefoontje van Maaike gekregen dat ze nog maar net op tijd was voor haar vliegtuig. Over de 40 kilometer naar Nairobi heeft ze ruim drie uur gedaan. Alles gaat hier ook zo traag en zeker als het zo geregend heeft.

Na het opruimen wacht ik nog heel even tot ook de laatste regendruppels hun plekje hebben gevonden. De zon breekt door en ik stap weer in mijn favoriete vervoersmiddel de Matatu richting een schooltje. Het busje is nu nog leeg maar dat zal heel snel veranderen. Op het schooltje maak ik een reportage over de kinderen en het voedselprogramma. Om klokslag half elf slaat de juf met een pollepel op een pan. Het teken voor de kinderen om zich in een rij op te stellen zodat er pap geschonken kan worden. In de rij spot ik een heel klein kereltje, zo schattig dat ik hem zo zou willen meenemen. Het ventje zit op de grond wat bonen van de dag ervoor te eten en is echt uitgehongerd. Maar vandaag heeft hij een klein beetje geluk. Zijn aantrekkingskracht op mij is ook bij de papjuf niet onopgemerkt gebleven en het kereltje krijgt zowaar twee keer opgediend. Na een kwartiertje is bijna elk kind voorzien en gaat de juf terug naar de keuken. De kinderen zonder sponsor krijgen simpelweg geen pap en vliegen als een zwerm bijen richting de onbewaakte pan en likken hem echt brandschoon. Een vaatwasser is er niks bij!

De volgende bestemming is een project waar ex criminelen weer een kans krijgen in de maatschappij. Als je hier überhaupt van een maatschappij kunt spreken. We steken onze handen omhoog en al snel stopt er een busje. Stamvol maar we moeten toch verder. Gabriel betaalt want als ik dit zou doen betaal ik ongetwijfeld de hoofdprijs. In de bus zien ze me altijd aan voor een Amerikaan en is 'Obama' het eerste wat ze tegen me zeggen. Leg deze mannen dan maar eens uit dat wij het in Nederland met Jan Peter Balkenende moeten doen! Eenmaal aangekomen in de stad moeten we te voet dieper het centrum in door allemaal kleine steegjes. Gelukkig ben ik met Gabriel want dit zijn geen plekken voor een vrouw alleen. Ik probeer Gabriel uit te leggen dat ik me een beetje voel als een lopende attractie maar Gabriel ontneemt me die illusie snel. Volgens Gabriel ben ik geen attractie maar een oppertunity in de ogen van de Kenianen. Ik schrik een beetje en wil er snel vandoor maar Gabriel heeft het briljante plan opgevat om uitgerekend hier even een kop koffie te pakken. Ik voel me nu echt Lauren Verslaat (Veronica ma. 21.30 uur).

Na het zwarte water gaan we richting een garage waar ze werkelijk waar nog nooit een vrouw hebben gezien, laat staan een mzungu! Mijn twee camera's zijn al snel het gesprek van de dag en bij elke plaat die ik schiet staan er een tiental gasten om me heen. Hoe relax is dat :-( Eenmaal voor de lens zijn ze verlegen maar uiterst aardig. De jongens lopen stage in de hoop ooit iets van een automonteur te worden en krijgen een vergoeding afkomstig uit Nederland. In de buurt van de garage is een ander project waar we een kijken gingen nemen maar helaas is de eigenaar van de kapsalon ziek en gaat het feest niet door.

Na een poging tot lunch heb ik het plan opgevat om helemaal alleen naar Thika te gaan om mijn 'foute' USB stick om te gaan ruilen bij meneer de oplichter. In mijn beste engels leg ik hem uit dat de sticks die hij mij vorige week heeft verkocht het niet doen en ik het erg op prijs zou stellen als ik ze kon ruilen. Waarschijnlijk verras ik hem en zonder enige twijfel krijg in twee nieuwe mee! Niet dat deze werken maar het gaat om het idee. Op de terugweg doe ik dan ook maar boodschappen en aangezien ik vanavond alleen ben trakteer ik mezelf op twee overheerlijke biertjes.

Aangezien mijn engels met sprongen vooruit gaat besluit ik ook nog even Beatrice en aanhang een cursus fotograferen te geven. Zij maken normaal de foto's voor in het sponsorblaadje en hebben nu ook wel gezien dat dat ook anders kan. Aangekomen in mijn kamertje zet ik uitgeput een filmpje op en beloon mezelf met het eerste biertje. Proost!