Het is 3.00 in de ochtend als mijn dochter (15) en ik vertrekken naar de top van de Mount Kenya.
Zwoegen en nog eens zwoegen is te zacht uitgedrukt. Wat was dit zwaar. Zo koud hebben we het nog nooit gehad. Het was pikkedonker, maar de sterrenhemel was zo mooi. Alleen konden we er niet optimaal van genieten. Alleen maar denken: "Hoe kom ik boven". We weten nu wat ijle lucht is! Om 06.00 uur waren we dan eindelijk boven.Van 4200 meter naar 4985 meter. Maar op het moment dat de zon op zou komen, kwam er vanuit het niets een dikke mist opzetten. Hadden we dat hele end dan helemaal voor niets geklommen. We konden wel janken. Maar net zo plotseling kwam dan toch de zon tevoorschijn en konden we genieten van een weids uitzicht.