Wat graast er naast mijn tent?
Kenia
Afrika
Kokkeeri
Wat graast er naast mijn tent?
“Eric! Eric! Wakker worden. Hoor jij dat ook? Wat is dat?” V. sjort een beetje aan mijn arm, terwijl ik langzaam wakker wordt. Langzaam begint het mee een beetje te dagen. Tentje opgezet op het veld. Een kanotochtje gedaan op het meer. Daarna BBQ en wat biertjes… . “Hoor dan! Wat is dat!, vervolgt V. Ik probeer me te concentreren op het vreemde geluid vlak naast onze tent.
Het lijkt een beetje op grazen, maar dan een stuk lomper. ‘Ik denk een koe of zo. Dat kan toch?’ is mijn niet echt overtuigende antwoord. Ik ben nog niet helemaal bij. Langzaam worden de contouren in mijn hoofd wat duidelijker. Maar V. is me voor: “Heb jij een koe gezien dan hier op de camping?”, fluistert ze hard in mijn oor. En dan begint het me te dagen. De tent. Het grasveld. De kanotocht… . We zijn aan de rand van Lake Navashia in Kenia. Vanochtend aangekomen met de truck en omdat we al een beetje genoeg kregen van ons reisgezelschap hebben we ons tentje in een uithoek van de camping gezet. Daarna hebben we een kanotocht gemaakt op het meer en toen zagen we een grote groep nijlpaarden… en inderdaad geen koeien.
Ik realiseer me nu dat het antwoord op de vraag van V. weet. Maar twijfel of ik nu heel blij moet zijn. Zachtjes fluister ik: ‘Het is een nijlpaard, denk ik.’ De ‘denk ik’ voeg ik toe om V. gerust te stellen. Ik weet nu wel zeker dat het smakkende, grazende en lompe geluid uit de bek van zo’n enorm beest komt. Wat nu? Eigenlijk ben ik best nieuwsgierig, maar mijn verstand zegt dat we gewoon stil moeten blijven liggen.
Dus beweeg ik richting de rits van de tent. V. ziet de bui al hangen. Zij weet al wat gebeuren en trekt snel een broek en trui aan. Dat vergeet ik en ik kruip zo zachtjes mogelijk op handen en voeten in mijn onderbroek de tent uit. V. volgt op korte afstand. Onze ogen moeten even wennen aan de vroege ochtend, maar de bijna opkomende zon helpt een beetje. Daarom zien we al snel de donkere schaduw op zo’n 10 meter van onze tent staan. We merken dat het geluid is gestopt en dat de schaduw zich langzaam aan het omdraaien is. In onze richting.
Wij trekken ons langzaam terug achter het tentje en van daaruit nog wat verder weg. We krijgen nu de bevestiging van wat we al die tijd wel wisten. Het is inderdaad een nijlpaard dat ons veldje vannacht heeft uitgekozen om eens lekker op te grazen. Gelukkig verliest het beest al snel zijn aandacht voor ons en concentreert zich weer op het gras. Het sompige geluid begint ook weer. Wij blijven op ‘veilige’ afstand staan kijken naar de bewegingen in het schemerlicht. V. stelt voor om naar de receptie te gaan om daar hulp te halen of te vragen wat we moeten doen. Nu terug sluipen naar de tent lijkt niet zo’n goede optie.
V. vertrekt richting de receptie, ik blijf de nijlpaard in de gaten houden. Ondertussen met mijn camera klooiend om te kijken of ik het gebeuren ook nog kan vastleggen. Dat valt niet mee in het donker. Maar op gegeven moment druk ik toch maar af. Het voor-flitsen, om scherp te kunnen stellen, veroorzaakt nog niet zo veel reactie . De echte flits wel. Het eten stopt onmiddellijk en de enorme kop komt omhoog. Langzaam draait onze vriend in mijn richting. Ik zoek een boom om mezelf achter te verschuilen. Die vind ik gelukkig al op vijf meter afstand.
Dan hoor ik V. achter fluisterend roepen dat ik haar kant op moet komen. Ze staat aan de rand van het grasveld met twee man naast haar. ‘Geen foto’s!!!’, bijt ze me toe. Ze leggen net uit dat het niet zo gevaarlijk is als we maar niet tussen het meer en het nijlpaard komen of een flitser gebruiken! En wat doe jij. Jij moet weer zo nodig een foto maken! Altijd hetzelfde!’ Ik fluister iets van ‘Hoe moet ik dat nou weten. Kan ik toch niks aan doen.’ Maar de boodschap is duidelijk. Een beetje dom.
De twee mannen, naast ons, moeten er wel om lachen. Al weet ik niet of dat om onze paniek is of omdat ik hier midden in de nacht in mijn onderbroek (maar met fototoestel) rond sluip. Zij bieden aan om het beest te gaan verjagen. Op zich een goed plan. Maar het is nu mijn buurt om te lachen als ik zie hoe ze dat willen gaan doen. De ene bewaker heeft in elke hand een steen. Niet klein, maar nou ook niet zo groot dat het nijlpaard daar erg van onder de indruk zal zijn. De andere houdt in zijn linker hand een boog en in de ander een pijl. Althans dat begrijp ik na zijn uitleg. Het is een mooi stukje huisvlijt, maar ik denk niet dat ik er vroeger een wedstrijd cowboy – indiaantje mee had gewonnen.
We stellen dan ook maar voor om misschien gewoon te wachten totdat het beest het veld afloopt. Ik krijg de indruk dat de twee dat eigenlijk ook wel een goed idee vinden, maar dat hun trots een beetje in de weg zit. We kiezen dus maar voor de middenweg. Met wat geluiden en het gooien van kleine steentjes ‘jagen’ we het nijlpaard naar de rand van het bos. Dat doen van een grote afstand. Dat dan weer wel.
Het resultaat is in ieder geval bevredigend. Of het nu uit eigen beweging is of door ons komt… langzaam maar zeker loopt het beest het veld af en verdwijnt tussen de bomen. Wij kunnen met gerust hart weer gaan slapen. Maar niet voordat ik nog snel, vanaf veilige afstand, een foto maak
Twee maanden later valt mijn oog op een klein artikel in de kantlijn van de krant:
Nijlpaard doodt Australische toerist in Kenia
‘… het slachtoffer…was op pad bij het Naivasha meer toen het nijlpaard aanviel…’
Foto's
