Een droomvlucht langs de eilanden van Kaapverdië

Door: LottePost

Geplaatst op Feb 6, 2015

Je eerste droomvlucht, herinner je je die nog? Een afgeladen Efteling, uren in de rij, maar zodra je in het bakje bent gezet vergeet je de ‘echte’ wereld. Na elke bocht word je opnieuw betoverd door een nieuw land of werelddeel. Hier in Kaapverdië hebben ze hun eigen droomvlucht die de Nederlandse versie overtreft…

Ons ‘bakje’, oftewel taxibusje, wordt bestuurd door een vriendelijke chauffeur met een rijke collectie swingende CaboVerde muziek op zijn ipod. De eerste minuten van de ‘vlucht’ vanaf het dorpje Tarrafal klimmen we met moeite de donkere berg op. Door het open raam zie ik hoe elke meter interessanter, mooier, zachter en kleurrijker wordt. Als we op het hoogste punt zijn aangekomen, wordt het busje aan de kant gezet en zwaaien de deuren open. Daar, op dat punt, is ooit het idee ontstaan voor de droomvlucht – het kan haast niet anders. Lange zonnestralen schijnen recht in een vallei. Sommige plekken grijpen gulzig naar het licht en krijgen daardoor een extra sprankeling over zich heen. Donkere bergen omringen de kleine, vredige huisjes als heuse lijfwachten: "dit is onze vallei en wij bewaken het". Kippenvel kruipt over mijn armen. De toeter, we moeten gaan. Net als in de Efteling krijg je te weinig tijd om het helemaal in je op te nemen. Er is teveel te zien en je bakje draait veel te snel. Daardoor wil je telkens terugkomen. Het opnieuw beleven. Via kronkelweggetjes glijden we de vallei in, langs kliffen met turquoise water, rietplantages, waslijntjes gedrapeerd met gekleurde jurkjes. Net als toen ik 7 was, valt de magie als een deken over me heen. Even is alles vergeten.

Blijkbaar hebben we een weekticket gekocht en hoeven we nog niet uit te stappen. De dag erna peddelen we met onze dighy namelijk letterlijk een paradijsje in. De baai van Carracal op het eiland São Nicolau ligt verscholen tegen een hoge bruine achtergrond van bergen. Om het hoekje popt een klein strandje op, gelegen bij een groene haag van palmbomen. We slenteren door het dorpje, dat nog niets van z’n authenticiteit verloren heeft. Aan alles voel je dat dit een plek is waar je alleen komt als je in het bezit bent van een boot. Of als je heel avontuurlijk bent ingesteld en alle gebaande paden achter je laat. Het interieur van de buurtsuper bestaat uit 3 plankjes met wat blikvoer. Toch komen we aan verse eieren. Eenmaal onder de groene haag, omringd door de bladeren met het zonlicht dat zich tussen de takken doordrukt, is het nog mooier dan ik had gehoopt. Geitjes mekkeren voldaan. Een ezel staat dom te kijken. We kopen 10 vissen van een lokale visser, die vervolgens niet is weg te slaan bij onze boot. Samen met een vriend eet hij even mee, je moet natuurlijk wel checken hoe de kwaliteit van je vis is. In de Efteling kan en mag je niets aanraken. Hier wel. Alles is tastbaar. Alles is dichtbij. Je bent onderdeel. Geen toeschouwer.

De laatste uren van onze droomvlucht brengen we door bij het onbewoonde eiland Santa Luzia. Een surrealistische plek: het water lijkt licht te geven tegen het illustere maanlandschap. Hier is niets. Niemand. En dus is er tijd om helemaal op te gaan in de omgeving. Er is tijd om te fantaseren. Om te dagdromen. En terwijl ik om me heen kijk, knijp ik mezelf even hard. Droom ik? Of bestaat deze real-live droomvlucht echt?