Gevangen

Door: Martinatsea

Geplaatst op May 26, 2010

Zie je al wat? De standaard vraag om half 7 ’s avonds wanneer in de schemering 1e stuurman, kapitein en stagiair de hemel (wat wij de sfeer noemen) afzoeken op zoek naar de eerste sterren. Na het ondergaan van de zon zijn voor ongeveer 10 tot 15 minuten zowel de horizon als de sterren zichtbaar. Het moment om de hoek tussen een aantal “geselecteerde” sterren en die horizon te meten. Aan de hand van minstens 3 sterren bepalen we vervolgens onze positie.

Achterhaald? Jazeker, maar wel leuk. Het houd iedereen ook weer een beetje bezig, want hoe hard we ook varen, hoe goed we ook kijken, we lijken in het midden van deze grote cirkel water om ons heen te blijven. Wanneer we dan eindelijk midden in de nacht aan de horizon een lichtje zien, doet dat het hart weer sneller kloppen. Maar ook die vaart weer langzaam van onze platte wereld…

Zolang we alles goed berekend hebben en we zitten waar we denken te zitten, zijn we nu al weer zo’n 12° op het noordelijk halfrond. Dat betekend dat we de grens van Neptunus zijn territorium weer zijn gepasseerd en dus tijd voor een middagje leedvermaak! De bemanningsleden die nog niet eerder de evenaar zijn over gevaren ondergaan een doop, waarbij ze eerst ‘toonbaar’ gemaakt moeten worden voor ze Neptunus onder ogen mogen komen. Een mooi kapsel, waar hier en daar de tondeuse een beetje uitgeschoten is en een geurtje van etensresten.. Was ik mijn vorige stage de pollypok, ben ik nu een trusty shellback en heb ik de kans om eenmalig 6 nieuwe bemanningsleden hartelijk uit te lachen! Uiteindelijk knielen ze voor Neptunus en kunnen ze eervol hun certificaat in handen nemen.

Dat we de 44 dagen durende reis niet helemaal zouden kunnen zeilen was op voorhand al bekent, maar na vertrek in Kaapstad was het kiezen tussen veel wind op de kop of weinig tot geen wind. Dit laatste werd de keuze en daarom zijn we de eerste twee weken de kust van Afrika gevolgd tot een goede wind ons weer meer naar het westen blies. Omdat we aan boord een beperkte brandstofvoorraad hebben en de doldrums nog voor de boeg lag, werd besloten een bunkerstop te maken op Kaap Verde. Volgens planning lopen we dan ook 25 mei snel Mindelo binnen om daar de tanken weer te vullen voor we de tocht vervolgen naar Gibraltar, hier halen we een aantal gasten aan boord voor de tocht naar Valencia. Fijn om weer even land te zien, maar ver zullen we niet komen omdat we niet ingeklaard worden, dat betekend dat we niet voorbij de hekken van het haventerrein mogen komen en dus alleen maar kunnen dromen van het barretje aan de andere kant van de straat.

We blijven gevangenen van de zee, hoe vaak we ook de evenaar oversteken…

Martin Verweij