In het tropisch warme Kaapverdie heb je de hele dag verkoeling nodig. Daarin is voorzien door die lieve mensen aldaar met een biertje dat Strela' heet. Of met iets meer alcohol Strela Ego.

Dat biertje is het allerlekkerst als je waterfles al anderhalf uur leeg is en je klaar bent met wandelen voor die dag. Met de tong op je vermoeide bergschoenen stuiter je uitgedroogd neer op een gammele keukenstoel aan een tafeltje met uitzicht op alweer een mooie baai.
Je strijkt met je bezwete handen en onderarmen langs je gezicht om ze daarna, als in trance, af te vegen aan je laatste halfdroge vezel van je shirt.
"Strela Ego?" informeert de Afrikaanse kelner droog. Jij denkt, dat hij denkt: "Zo, jij bent dus trots op jezelf na een dagje klauteren op onze bergpaden?". Je knikt ten teken dat je inderdaad trek hebt in een stevig potje bier. Een glas after-walk-Strela Ego-bier bezorgde mij onbekommerde vergezichten. De horizon kwam door zo'n glas soms dichterbij dan de wens ooit weer eens naar huis te gaan. Zuiver ontspannend werd dan mijn blik in het licht van Sao Antao, Sao Vicente of Santiago. Kaapverdische toestanden.