Slangetje

Door: Martinatsea

Geplaatst op Jun 6, 2010

Plotseling, vanuit het niets.. en je wereld begint langzaam over te hellen naar bakboord. Overal in het schip beginnen spullen te schuiven en dingen vallen om. Het kabbelende water langs de scheepshuid begint te stromen en de boeg plant zich telkens dieper in de volgende golf. Aan dek wordt de glimlach steeds groter, iedereen kijkt naar boven, naar volle witte doeken die lijken te versmelten in de rollende golftoppen bij een heerlijke halfwindse koers, Bft 6/7.

Na 3 weken rollen en motoren stopt de doldrums met bestaan, grijpt de noordoostelijke passaat in volle kracht haar doek en doet de stemming aan boord nog harder accelereren dan het schip. We zeilen onze Clipper netjes tussen Ilha do Maio en Ilha da Bõavista richting Ilha de Sao Vicente, jawel al dat Portugees betekent Kaapverdië, een op zichzelf staande staat, bestaande uit 15 kruimels. In werkelijkheid een vulkanische eilanden groep waar de Europese welvaart nooit geaard is, maar meer het Afrikaanse gemak heerst en dat doordrongen van muziek. Onze bestemming genaamd Mindelo is in de scheepvaart veelal gebruikt als bunkerstop, hetgeen dat ons hier ook brengt en dat betekend weinig toerisme. Een week eerder wordt onze stop in Mindelo echter nog een doel rijker:

Wanneer er aan boord iets verandert registreer je dat niet alleen op zicht, gehoor en evenwicht, maar ook je neus kan daarbij geprikkeld worden. Op een zekere ochtend dringt er een brandstoflucht door tot de brug. Bij nader onderzoek in de machinekamer besluit zintuig ‘zicht’ dat een dikke mist boven de hoofdmotor niet kan kloppen. Het duurt niet lang voor ik de hoofdmachinist gevonden heb want een spuitende brandstofleiding bij een machinekamer temperatuur van 45 graden blijft gevaarlijk. Gelukkig: brandstoffen aan boord dienen een hogere ontbrandingstemperatuur te hebben dan 65 graden dus we zitten zeker nog veilig..
Door 10 jaar trillingen en schavielen van de brandstofleiding is die behoorlijk vergaan en met een “noodverbandje” kunnen we Mindelo gelukkig ook zonder zeil bereiken.

Nu onze stop wat langer gaat duren worden we ingeklaard en dat betekent dat we ons toch nog even kunnen bevrijden van het schip. Die avond ziet iedereen elkaar weer eens in andere kleren en achter een andere pot bier, tijd voor andere gesprekken en andere verhalen, want we blijken ook nog andere dingen te doen dan zeilen op de Stad Amsterdam.. De volgende dag zijn de Bunkers er op tijd maar dat is dan ook het enige wat tijdens ons verblijf op tijd blijkt te komen. De bestelde nieuwe brandstofslang die met ‘spoed’ overvliegt naar Kaapverdië blijkt ons eiland gemist te hebben en voor die weer een aantal eilandjes is terug gehopt, liggen wij al weer een extra avond in de haven.. Dat is vervelend want zo moeten wij nog een avond genieten van Ego (tja, zo heet het bier nu eenmaal..), sterke verhalen en een avond gestrekte benen.

Met de trossen al van de bolders komt het inmiddels beruchte slangetje de volgende dag net op tijd aan boord. Met een extra dag vertraging, zuidwestelijke stroom en noordoostelijke wind tussen ons en straat Gibraltar hebben we nog een hele uitdaging, maar gelukkig: Je wereld begint langzaam over te hellen naar bakboord, overal in het schip beginnen spullen te schuiven en dingen vallen om. Het kabbelende water langs de scheepshuid begint te stromen en de boeg plant zich telkens dieper in de volgende golf.. We zeilen scherp aangebrast de Noord Atlantische Oceaan weer op. Een 3300 zeemijl voor de boeg en oja…

Dat slangetje.. dat past niet.

Martin Verweij