In de tijd dat ik in Ivoorkust woonde moest ik iedere maand een paar dagen naar Abidjan voor wat overlegvergaderingen. De reis naar Abidjan kostte dan ruim een dag en in het regenseizoen vooral kwamen we vaak vast te zitten in de modder, waarbij de winch voor aan de auto ons steeds weer moest redden.

In Abidjan zelf boekte ik altijd het Golf Hotel, een oase van luxe vergeleken bij waar ik woonde. Airconditioning op de kamers, altijd warm en koud stromend water, elektriciteit die niet uitviel, geen beestjes over de vloer, een goed restaurant, zwembaden en een wit strand langs de lagune. En dat alles in de grote stad. De golfbaan lag weliswaar iets verderop maar daar ben ik nooit geweest.

Na de meetings was het heerlijk om hier gewoon incognito te kunnen relaxen. Er kwamen ook bekendheden, zoals zangers en voetballers, maar die werden met rust gelaten. Zelfs de gekozen president Ouattara heeft hier in 2011 zijn hoofdkwartier ingericht ten tijde van de burgeroorlog. Daarbij is het door de VN beschermde hotel zelfs aangevallen en beschoten door zijn voorganger en tegenstander Gbagbo, die zijn presidentshap niet op wilde geven. Deze laatste werd uiteindelijk gevangen genomen en in ditzelfde hotel opgesloten. Hij werd gespaard, verscheen voor de rechter en kreeg een zware gevangenisstraf.

Het Golf Hotel heeft uiteindelijk een historische lading gekregen. Maar hoe mooi en hoe fraai ook, ik was altijd blij wanneer ik na een paar dagen weer terug kon naar mijn vissersdorpje aan zee. Ik had er weliswaar geen luxe maar wel comfort, en iedere ochtend wakker worden door de zee, de zon en de zachte en warme wind door de palmbomen is ook wat waard.