Reisverslag Gambia 1

Door: Rowiett

Geplaatst op Jun 5, 2009

26-04-09 Dag 1(Nederland)
Met het hele gezin zijn we net vertrokken naar het vliegveld in Brussel. Door een fout van de reisorganisatie betalen ze onze taxi naar het vliegveld. Dit bevalt me wel.

We zijn net aangekomen op het vliegveld. We gaan nog even wat drinken en eten voordat we op vakantie gaan. Het is een groter vliegtuig dan ik gewend ben, een fokker 330. Het is een ontzettend lang vliegtuig, waar ik later meer over vertel.

Nadat we klaar zijn met eten en drinken lopen we door naar de douane. Dit vind ik altijd het spannendste van heel het vliegen. Wat als dat poortje gaat piepen als ik er door loop?Ik houd hier altijd rekening mee. Geen riem, geen sieraden, schoenen zonder al te veel ijzer etc. Poeh, gelukkig, ik kom er doorheen zonder dat ik gefouilleerd word of mijn handbagage moet uitpakken. Maar even later hoor ik hem toch piepen. Maar natuurlijk, papa moet zo nodig zijn goeie bergschoenen aan, waar weer lekker veel ijzer in zit. Hij moet zijn schoenen uit en word op en top gecontroleerd, even als zijn schoenen. Het is wachten op papa, maar dan zijn we toch zonder klerenscheuren en wat angstzweet(alleen ik)door de douane heen. Dan is het wachten geblazen op de “boarding”.

Het wachten lijkt voor mijn gevoel uren te duren, maar er is wel een pluspuntje. De eerste Afrikaanse gezinnen zitten ook al te wachten. Dit is leuk om te zien, omdat ze traditionele kleding dragen. En dan heb ik het nog niet eens over de kleine Afrikaanse baby’tjes! Wat zien die kleintjes er lief uit, totdat ze beginnen te brullen. Het is erg warm, en lang wachten. Wachten duurt sowieso altijd lang.

Dan hoor ik de stem, die omroept dat de passagiers van onze vlucht, het vliegtuig in mogen. Oeh, nu begint het tweede deel. Langs wie zit ik? Zoals gewoonlijk zit ik langs mama, gelukkig! Ons mam zit lekker stil, en snurkt meestal niet als ze slaapt. We zitten in het midden met z’n vieren langs elkaar. Bert, Raoul, Meriam & Rowie. Ik ben wel blij dat ik aan het gangpad zit, want dan hoeft niet iedereen voor mij op te staan als ik weer eens moet piesen.

Het vliegtuig zit vol negers. Dit bedoel ik niet racistisch, maar het valt me gewoon op. Op zich zijn het niet heel veel toeristen, maar vooral mensen die terug gaan naar hun eigen land.

Voor we vertrekken grijp ik al naar mijn pakje kauwgom voor het opstijgen. Ik klam me vast aan de leuningen en nu is mijn reis naar Afrika pas echt begonnen.

In het vliegtuig zelf verveel ik me al snel. Ik had mijn ogen eigenlijk nog moeten laten testen, want de film die in het vliegtuig gedraaid word kan ik niet volgen. De ondertiteling is te onduidelijk en kost me te veel moeite om de film te volgen. Gelukkig heb ik een leesboek bij, alleen het boek veel te snel uit. Tijdschriften vervelen me ook al snel, dus besluit ik een film te gaan kijken op mijn psp(playstation portable). Wat een overbodige luxe. Eigenlijk zou ik me niet hoeven te vervelen. Uiteindelijk duurt de hele rit me toch te kort. Plots zetten we de landing in. De landing vind ik het allerergst van heel het vliegen. Met drie kauwgoms in mijn mond, bezweet voorhoofd, valt het uiteindelijk altijd mee. De piloot zet het vliegtuig veilig aan de grond in Dakar, Senegal. Hier maken we een tussenstop, terwijl je in het vliegtuig moet blijven zitten. Er gaan passagiers, maar er komen ook weer nieuwe. Er gaan er meer uit dan in, dus vind ik al snel een vrij plekje langs het raam. Nu zijn er meer toeristen, die moesten overstappen in Dakar.

Na een uur op het vliegveld van Dakar stilgestaan te hebben, begint het weer opnieuw. Alleen nu kan ik uit het raampje kijken. Het landschap hier is al heel anders, zanderig. De stewardessen lopen door het vliegtuig met een spray. Ze vertellen je van te voren dat het niet giftig is maar dat je wel klachten kunt krijgen, zoals misselijk. Het spul stinkt, maar het is tegen de insecten. Ook had ik even tijd het vliegtuig door te kijken. We zaten ongeveer in het midden, echt heel erg lang. Voor ons zaten de rijkere mensen, in de grote luxe stoelen. Achter ons was het precies hetzelfde als bij ons, gewoon.

Voordat we naar Gambia vertrokken waren er natuurlijk de zonnodige veiligheidsmaatregelen. Heel leuk, op vakantie gaan! Maar daar horen natuurlijk altijd nadelen bij. Twee prikken om precies te zijn. Gele koorts en hepatitis geloof ik. Ik hield me stoer, maar toen ik uiteindelijk zat, en een prik had gehad, liet ik mama toch even voorgaan, want die andere kwam op een andere plek dat ik gewend was. Normaal heb ik de volgende dag altijd last van mijn arm, maar nu helemaal niks. Dus dit keer viel het reuze mee. We hadden onze medicijnpaspoorten weer op orde, en nog meer spullen ingeslagen. DEET, tegen insecten en malariapillen, tegen malaria natuurlijk.

Na ong. weer een halfuurtje vliegen, begint de tweede landing. Dat is het allerergst van een tussenstop. Twee keer opstijgen, maar vooral: twee keer landen. In paniek dat mijn oren weer dicht gaan zitten, jats ik er weer een pakje kauwgom in, check mijn gordel nog een keer, voordat ik ook maar een beetje rustig kan gaat zitten. Dit keer viel het heel erg mee, alleen een paar bochten voordat we eindelijk de landingsbaan in zicht zien komen. Dan, na 7,5 uur vliegen(incl. tussenstop), zijn we op plek van bestemming: Gambia!