Vrijwilliger in Ethiopië

Door: HannyDurkstra

Geplaatst op May 27, 2019

Go Kindu Trust Girls!
Enkele weken na mijn vakantie in Ethiopie besloot ik om terug te gaan. Ditmaal als vrijwilliger bij de organisatie Kindu Trust om Engelse les te geven aan kinderen. Tijdens de kennismaking met de staf hoorde ik dat ze een meisjesvoetbalteam hebben. Hier had ik stiekem al op gehoopt. Voetballen met meiden in Ethiopië, dat leek me fantastisch. Ik werd de eerste middag dus al meteen meegenomen naar de training. Ik had natuurlijk al wat voetbalvelden gezien en wist dat dit geen mooie groene grasvelden zijn, zoals bij ons. Dit was een veldje bij een school. Zanderig en hobbelig, met stenen en twee doelen van houten palen. Als je hier kunt voetballen, dan kun je overal voetballen, dacht ik meteen. Maar ik vond het prachtig. De meiden waren best goed en enthousiast. Dit ga ik zekers leuk vinden!
Een paar dagen later mocht ik aan de slag als trainer. Ik werd door twee van de voetbalmeiden opgehaald en we gingen naar een ander veld. Mooier, groter en vlakker was mij verteld. Dat klopte ook. Maar we moesten eerst 20 minuten lopen, bergopwaarts en in de brandende middagzon. Gondar, de stad waar ik ben, ligt op 2100 meter. Ik was nog niet helemaal gewend aan deze hoogte, dus kwam hijgend en puffend aan bij het voetbalveld. Toen moest ik nog beginnen. Vol verwachting stonden de meiden te wachten op hun trainer uit Nederland. "He coach", riep een van de meisjes en ze schopte mij de bal toe. Hobbelend over de stenen en achtervolgd door een stofwolk zand kwam de te zachte bal naar mij toe. Maar wel lekker strak gepasst. Oeps, hoe kan ik deze bal fatsoenlijk terugspelen, schoot door mijn hoofd. Maar geluk was aan mijn zijde en geroutineerd schopte ik de bal binnenkantje voet terug. Een grote grijns verscheen op het gezicht van het meisje; deze vrouw kan inderdaad voetballen. De trainer van het meisjesteam is namelijk gymjuf en kan geen balletje trappen. Ik had indruk gemaakt.
De training ging helemaal goed. De meiden vonden de oefeningen erg leuk. De trainer sprak goed Engels en kon het allemaal prima vertalen. Het 'publiek' genoot van de training; een Faransi (buitenlander) druk in de weer met pionnetjes en zwaaiend met handen en voeten om de oefeningen uit te leggen. De training was geslaagd en werd afgesloten met een fotosessie. En de trainer? Die lag uitgeteld in het zand. Rennen op een hoogte van 2200 meter (ja, het veld ligt hoger dan de stad) in de brandende zon en 28 graden ( ik kwam net uit het koude Nederland), het viel niet mee. Maar wat genoot ik van deze meiden. En dit was nog maar de eerste training. Dit gaat leuk worden!