Buiten de gebaande paden door de Westelijke woestijn en de Bahariya en Farafra oase (Drie weken op de bonnefooi dwars door Egypte (deel 3)).
Egypte Woestijn en oases
Egypte
Yuri
Buiten de gebaande paden door de Westelijke woestijn en de Bahariya en Farafra oase (Drie weken op de bonnefooi dwars door Egypte (deel 3)).
Als we een paar uur later in de Bahariya oase uit de bus stappen komen van alle kanten oasebewoners in zwaar gehavende auto’s aangescheurd om ons een lift aan te bieden. Dat is niet raar want we zijn de enige toeristen die vandaag aankomen. Het lukt ons om zonder al te veel kleerscheuren door de opdringerige menigte heen te komen om richting de low budget aanrader “Hotel Paradise” te lopen. Het is het goedkoopste hotel in de streek; het bed, bestaande uit planken op een betonnen plateau met een dikke stoffige kamelenwollen deken als matras is geen succes, dus ik ben superblij met de lakenzak die mijn moeder me in mijn handen drukte daags voor vertrek met de wijze woorden “doe niet zo eigenwijs en neem nou mee jongen”. De doucheruimte blijkt in een erbarmelijke staat te zijn en het water uit iets dat lijkt op een douchekop blijft er zwart uitzien, dus ik besluit deze maar over te slaan. Het gebouwtje heeft wel een relaxte loungeruimte en een groot zonneterras.
Als we ’s morgens de eigenaar tegenkomen verexcuseert hij zich dat zijn neef ons verwelkomde en niet hijzelf, en tot onze verbazing krijgen we een korting op de overnachtingprijs. We betalen niet 80 eurocent (omgerekend) per persoon maar 70 eurocent. We praten wat over Bush, Irak, Mubarak en het geloof. Vooral over Mubarak lijkt men niet tevreden. Na een ontbijtje bij een van de zeldzame barretjes lopen we het knusse rustige dorpje in en na enkele steegjes staan we middenin een landelijk supergroen oasegebied omringd door palmbomen. Hier komen we ook in contact met de lokale jeugd die zich amuseren met het rondscheuren op ezels. Ze willen graag ‘boter-kaas-en-eieren’ spelen met ons; in het zand natuurlijk en met ezelskeutels. Ze blijken niet bepaald goed te zijn met dit eenvoudige spel, maar ze hebben de grootste lol; vooral als we (met opzet) verliezen. Wat een leuke plek is dit; wat een rust en vriendelijke bewoners.
We willen dieper de woestijn in! Maar hoe gaan we dat doen? Een andere neef van de hoteleigenaar, Mohammed, is in het dorp en voor een redelijk prijsje wil hij ons wel naar de volgende oase brengen met zijn eigen auto; “toevallig” moet hij ook die kant op. We willen naar de Farafra Oase, dit is de kleinste oase in de Westerse (ook wel Libische) Woestijn.
We zijn nog maar net onderweg vanuit Bahariya of we krijgen al te horen van Mohammed dat in Farafra niets te doen is en dat er bovendien qua overnachtingsmogelijkheden alleen een paar zeer exclusieve hotels te vinden zijn. Overnachten in Farafra doen we dan maar niet en we onderhandelen meteen een totaalprijs naar de daaropvolgende veel grotere oase: Dakhla. Uiteindelijk gaan we akkoord met een (relatief hoge) totaalprijs van 120 euro voor ons vieren, maar dan heb je wel iets: een woeste woestijnrit van 500 km met defecte ramen in een klassieke Peugeot 504 Break uit 1979 met privéchauffeur.
Een flink eind verder worden we bij een paar roestige olievaten en een hutje staande gehouden. Het is een militaire controlepost, vertelt Mohammed in gebroken Engels, en we moeten onze paspoortnummers en routeplan achterlaten. Hier komen dus echt weinig mensen bedenk ik me, nu snappen we ook de niet goedkope ritprijs. Het idee is dat genoteerd staat wie waar naartoe gaat en of iedereen ook aankomt binnen enkele dagen. Ik vraag me af hoe ze dit controleren, zeker door het ontbreken van telefoonlijnen en gsm signaal, maar het geeft in ieder geval een goed gevoel. Onderweg genieten we van de uitgestrekte eindeloze woestijn die regelmatig verandert: dan weer lichtgekleurd fijn zand, dan weer bijna zwart met overal grove stenen.
Het hoogtepunt is de Witte Woestijn, net ten Noorden van Farafra. Deze woestijn wordt gekenmerkt door bizarre surrealistische witte kalkformaties in de vorm van enorme paddenstoelen in zacht mul zand. Natuurlijk vragen we Mohammed of hij even van de hoofdweg af wil gaan zodat we de formaties van dichterbij kunnen bekijken. Met lichte tegenzin doet hij dat. Al snel zou blijken waarom. Net nadat we zijn gestopt stopt ook de auto ermee. Oververhit. Daar sta je dan in “the middle of nowhere” zonder werkende gsm en ergens een paar kilometer van de hoofdweg af waar overigens ook maar maximaal tien auto’s per dag overheen rijden. Maar Mohammed laat zich niet kennen; na een halfuurtje afkoelen, wat duw en trekwerk, en wat water bij de koelvloeistof doet het meeste het weer. Voor ons is het een aangename pauze in dit prachtige gebied. Natuurlijk verbranden we wel levend in de volle zon, want de zonnebrand ligt nog thuis.
Eenmaal in Farafra valt deze oase inderdaad tegen; het is niet veel meer dan een grote oliepomp en een betonnen bak waarin het hete water wordt opgevangen en via pijpleidingen wordt doorgepompt naar de twee luxe hotels. Wel dompelen we even onze voeten in het zwavelhoudende water.
Na een paar uur stevig doorrijden over een door de hitte trillende weg maar met een zeer comfortabele Franse vering, vermindert Mohammed wat snelheid als het zicht door een zandwolk sterk verslechtert. Ik zit rustig wat te lezen in de dikke Lonely Planet gids als deze plots door een onzichtbare kracht uit mijn handen wordt getrokken. In slow motion voel ik dat we niet meer helemaal rechtdoor rijden en dat de auto zwaar protesterend en met veel schokken en gekraak half zijwaarts tot stilstand komt. Stijf van de adrenaline kijken we elkaar verschrikt aan als Mohammed al uit de auto is gesprongen en luid Arabisch vloekend naar een schim in de stofwolk rent. Zie ik dat goed? Er staat een enorme vrachtwagen volgeladen met rotsblokken vlak voor ons dwars op de weg. Wegwerkzaamheden. Fijn dat dit ook staat aangegeven. Enigszins opgelucht beseffen we dat het goed is dat Mohammad achter het stuur zat en dat hij zijn barrel goed ondercontrole had. Ik wil niet weten wat er bij een frontale aanrijding met ons zou zijn gebeurd, de veiligheidgordels zijn namelijk in gebruik als deurhendels.
Foto's
