Snorkelen in het Ras Mohammed NP

Door: Dianethone

Geplaatst op Jan 30, 2010

Het is ondertussen 10 jaar geleden en de herinneringen waren al vervaagd maar met de RR site worden die weer terug opgefrist!
Dus in Augustus 2000 ging de reis naar Sharm El Sheik ,natuurlijk met het oog op een beetje snorkelen. In Mauritius hadden we de smaak te pakken gekregen en waar kan een beetje beginneling beter terecht dan aan de Rode Zee? Dachten we!
Nogal serieus 'bijziend' had ik me thuis een duikbril met aangepaste glazen aangemeten om al dat moois toch fatsoenlijk te kunnen bekijken.
Ons hotel in Sharm had een klein strandje en vandaaruit amuseerden we ons de eerste dagen met zo de onderwateromgeving te verkennen.En dat was heel mooi en smaakte naar meer!
Toen we dan de kans kregen om een 'snorkeltocht' te maken naar het Ras Mohammed NP werd er niet getwijfeld maar geboekt.
Wij dat zijn:ikzelf,mijn echtgenoot en onze toen 14 jarige zoon. Dus 'wij' gingen aan boord ,tesamen met nog een hele hoop andere snorkelaars,en voeren naar Ras Mohammed.
Ras Mohammed ligt op de meest zuidelijke punt van de Sinai en heeft de reputatie om een van de mooiste duikplekken aldaar te zijn.
Eenmaal ter plekke ging iedereen van boord onder de leiding van een gids,die legde uit dat het raadzaam was,gezien de strakke wind,om eerst naar het strand te zwemmen,een wandeling naar links te maken en dan,met de wind in de rug,terug naar de boot te zwemmen! En ,zo zegde hij nog:"follow me' !
De hele troep ging het water in,ik denk dat het gemakkelijk 30 man was,en zwom naar de oever.
Dan gingen we over het strand een eind weg tot de gids het teken gaf van 'hier vertrekken we' na nogmaals 'follow me'te hebben gezegd.
Ik moet zeggen dat ik en mijn man helemaal geen helden zijn in het water,ik kan goed zwemmen maar ben een echte angsthaas van zogauw het wat dieper word en met mijn echtgenoot was het al niet veel beter gesteld.De enige die er niet warm of koud van werd was onze zoon.
Dus,terug het water in met van mijne kant het ijzeren voornemen om in het spoor van de gids te blijven maar....enkele luttele minuten later was er van al die snorkelpijpen niet één meer te bekennen laat staan dat van de gids,en bevond ik me tot mijn afgrijzen helemaal alleen en om het nog beklemmender te maken was er op die plek veel zand opgewoeld zodat het zicht ook nog eens belemmerd was.
Met angst in mijn hart zwom ik verder,keek af en toe eens boven water om te zien hoever ik nog van de boot af was,dat leverde alleen maar nieuwe angstscheuten op,en zwom verder...
Ineens werd het helder,het koraalrif kwam in zicht en echt,het werd er zo fascinerend mooi dat de schrik wegebde en het genieten begon.Het was een sprookjestafereel daar..met rotsen die in de diepte verdwenen,duizenden vissen,allemaal om t'er mooist gekleurd,de gekste vormen..je kwam ogen te kort.Maar de ongerustheid over hoe het met echtgenoot en zoon zou zijn bleef knagen.Met zo'n wegwerp onderwatercameraatje heb ik nog foto's gemaakt maar dan begon ik aan de terugtocht,de boot kwam in zicht ,de laatste meters..dat er een stuk of wat joekels van vissen onder die boot hingen negeerde ik ..en daar was dan het laddertje en was het avontuur voorbij!De opluchting was enorm toen ik zag dat man en zoon al (lang)terug aan boord waren.
Achteraf heb ik bij mezelf bedacht dat het toch wel een organisatie van ginderachter was...niemand,ook de gids niet,had ook maar even geteld hoeveel mensen er mee in het water gegaan waren dus een controle of iedereen terug aan boord was onbestaand! En de mevrouw die op het strand om hulp stond te roepen had dan ook geluk dat ze gehoord werd en dat de gids ze terug aan boord kon loodsen.
Tot daar mijn enige snorkelavontuur,of ik het nog eens zou doen....ik betwijfel het sterk!Of het zou moeten zijn met een betrouwbare persoon naast me....het was tenslotte ongelooflijk mooi!!