Pennen brengen in Luxor.

Door: Fransvdg

Geplaatst op Jul 3, 2010

Tijdens een wandeling door oud Luxor bleef ik staan bij een lagere school. De kinderen waren op de binnenplaats aan het spelen en een van de leerkrachten stond bij de poort te kijken. We raakten aan de praat en de man wilde weten waar ik vandaan kwam. Nederland?…..Hij keek me aan met een blik van “waar moet ik dát vinden?” Omdat ik zelf ook in het onderwijs werk (en eigenlijk wel even in die school wilde kijken) vroeg ik hem om een atlas. Hij keek me meewarig aan. Nee dat lukte niet, want hij wist niet waar de sleutel van de kast lag. Waarschijnlijk was er dus geen atlas hier…… Daarna vroeg hij me of ik een balpen voor hem had. Oei, daar schrok ik toch wel even van. Een meester zonder pen?! .........Gelukkig kon ik hem helpen.

Ik nam afscheid en liep terug naar het hotel. Daar lagen de meeste groepsgenoten lekker lui met koffie of een drankje aan de rand van het zwembad. Ik vertelde mijn verhaal. Al snel werden er tassen open gedaan en in “no-time” had ik een flinke bos balpennen in mijn bezit.

Ik dus weer terug naar die school. De kinderen speelden nog, maar mijn “collega” stond niet meer bij de poort. Ik ben dus maar brutaal naar binnen gelopen. Daar kwam ik in de personeelsruimte. Aan een carré van tafeltjes zaten de leerkrachten met elkaar te praten. De directeur in het midden, de mannen links en rechts van hem en de vrouwelijke leerkrachten aan het uiteinde van de tafel rechts. Ik stelde me voor, gaf de directeur een hand en legde de pennen voor hem op tafel. De man was er blij mee, pikte zelf met kennersblik de rode pen er uit en deelde toen de rest rond.

Daarna kwam de leerkracht die ik eerder al bij de poort had ontmoet naar me toe. Hij vroeg me of ik trek had in een cola. Ik bedankte hem beleefd. (Als er geen geld voor pennen of een atlas was, wilde ik hem niet op kosten jagen.) Hij liep met me mee terug naar de poort en wilde nog wel het een en ander van me weten. Zo kwam tijdens dat gesprek dus ook de vraag: ”Are you married?” Nee, dat ben ik niet. Hij keek me niet-begrijpend aan? Als ik geld voor pennen en reizen had, zou ik toch ook wel in staat zijn om een vrouw te kiezen. Tja, hoe leg je aan een Egyptenaar – die waarschijnlijk zelfs meerdere vrouwen mag hebben – uit dat je ook gelukkig kunt zijn zonder vrouw??! In zijn ogen bestond dat niet. Daarom kwam hij met een royaal aanbod: ik mocht zijn schoonmoeder hebben, gratis en voor niets!!! Lachend heb ik afscheid van hem genomen. Ik zag het al voor me op Schiphol: "Heeft u nog iets aan te geven??" " Ja, meneer van de douane, deze dame heb ik geruild voor een bosje balpennen….."