Drie weken op de bonnefooi dwars door Egypte (deel1): Het Startpunt: megastad Cairo, thuisbasis van de mooiste schatten van Egypte.
Cairo
Egypte
Yuri
Drie weken op de bonnefooi dwars door Egypte (deel1): Het Startpunt: megastad Cairo, thuisbasis van de mooiste schatten van Egypte.
Concrete plannen waren er nog niet voor vertrek, maar de piramides van Cheops, de woestijn en duiken in de Rode Zee staan op mijn wensenlijstje.
Drie vrienden raakten zodanig geïnteresseerd in mijn reisplannen dat ze meegaan; Jasper (die tegenwoordig met de Colombiaanse Patricia in Quito woont) en Saskia & Bernd (ook echte globetrotters).
Het zou zeker een low budget backpack vakantie worden. Omdat we veel vrijheid willen hebben heb ik voor onze reis van drie weken alleen het retourtje Cairo en de eerste paar overnachtingen geregeld.
Niets kon roet in het eten gooien. Totdat ik een maand voor vertrek door gladheid hard onderuit ging met mijn fiets en mijn kniebanden zwaar verrekte. Lopen ging niet meer en ik moest op krukken verder. Niet kort daarna werd ik echter verliefd op Brechje en ging het snel beter. Aangezien zij vanwege studieverplichtingen niet mee kon was de Egypte-reis wel een beetje onhandig, maar drie weken zonder elkaar zouden we ook wel overleven, concludeerden we terecht.
Dan is het eindelijk zover! In alle vroegte vliegen we met Alitalia via Milaan naar Cairo. Het eerste dat me opvalt als de deur van het vliegtuig open gaat is de verzengende hitte, ondanks dat het nog maar februari is. Terwijl ik bukkend het vliegtuig uitstap heb ik het gevoel dat ik mijn gezicht in een openslaande oven steek. Erg typisch zijn de wat primitief ogende taxfree shops waar ze ondanks de hoofdzakelijk islamitische bevolking toch een gigantische hoeveelheid drank lijken te verkopen.
Het is opvallend rustig op het met plastic kamerplanten opgeleukte oude vliegveld, en zonder problemen komen onze rugzakken aan. Gelukkig is de mijne niet de zwaarste, dat is die van onze (toenmalige) vrijgezel Jasper. De rust maakt plaats voor complete chaos als we door de douane zijn. Het lijkt wel alsof alle Cairose taxichauffeurs op ons vliegtuig hebben staan wachten en nu allemaal in het Arabisch en Engels zo veel mogelijk aandacht proberen te trekken. Gelukkig staat de “pick-up service” van het hotelletje dat ik heb gereserveerd al klaar midden in het menselijk gekrioel: “Welcome to Egypt!” roept George met een brede glimlach en het A4-tje “Yuri & friends” in zijn handen.
Tijdens ons korte maar drukke ritje worden we door George al meteen ingelicht over de ins en outs van Cairo en omgeving. Natuurlijk wil George ons ook graag rondleiden langs de vele piramides en tegen een zacht prijsje. Dat spreken we meteen af voor later in de week, want het is een aardige vriendelijke man die bovendien betrouwbaar overkomt. Later tijdens onze Egyptereis zouden we ook nog zijn tegenhanger tegenkomen.
“Hotel Berlin, een mooi aangekleed budgethotel met warm water en eigen douche, prima bedden en een goed ontbijt”, als we de reisgidsen moeten geloven althans. Niets is minder waar; bovendien is het een schone kamer met een Frans balkon en prima uitzicht. De gammele zwaar verroeste ijzeren lift ziet er echter uit alsof hij al 100 jaar niet gebruikt is, dus we zwaaien de zware rugzakken op onze rug en lopen door het spooky trappenhuis met weinig licht en veel ongedierte naar boven. ’s Avonds verkennen we nog wat gezellige straatjes en snuiven alvast wat shisha waterpijp geuren op om vervolgens vroeg onder de kamelenwol te gaan.
Na een goed ontbijt met croissantjes gaan we de jungle in die Cairo heet. Wat een drukte en wat een verkeer. Praktisch detail: de meeste auto’s in Cairo hebben verlichting onder de motorkap omdat ze zo vaak autopech hebben. Omdat het Museum der Egyptische Oudheden om de hoek ligt besluiten we dat eerst ‘even’ aan te doen om alvast in de juiste stemming te komen. Ik ben niet zo’n museumganger maar hier viel ik uiteraard van de ene verbazing in de andere. Er schijnen in totaal meer dan 100.000 antiquiteiten van vrijwel elke periode uit de Egyptische oudheid te liggen. Een gedeelte is redelijk chronologisch geordend maar grote delen van het museum zijn amateuristisch ingericht; met slechte verlichting en onder een dikke laag stof. Dit draagt echter wel bij aan het ‘ontdekkers’ gevoel. Een gedeelte van de spullen in voor publiek gesloten ruimtes schijnt letterlijk opnieuw uitgegraven te moeten worden. Het hoogtepunt van het museum zijn de sarcofagen en het beroemde dodenmasker van Toetanchamon; in het echt nog veel indrukwekkender dan op foto’s. De mummiekamer mag je ook niet overslaan, wat waren die oude Egyptenaren toch onwaarschijnlijk goed in het mummificeren van hun overledenen.
Na een uurtje of vier ronddwalen besluiten we naar buiten te gaan om het centrum verder uit te checken en hopelijk vervoer te regelen voor het eerste gedeelte van de door ons voorgenomen woestijntocht. We willen niet via de korte toeristische route langs de Nijl naar Luxor maar dwars door de woestijn ten Westen en Zuiden van Cairo. De eerste stop zou de oase met de naam El-Waha el-Bahariya moeten zijn. Maar hoe kom je daar zonder al te veel te betalen? Met een bus… maar probeer het busstation maar eens te vinden van een bestemming die je niet kunt uitspreken en alleen maar Arabieren in de buurt die onze kaarten niet kunnen lezen omdat er geen Arabisch schrift op staat. En als je de naam van de bestemmingsplaats dan uiteindelijk bij een broodje kebab tussen de locals goed uitspreekt ontstaat er verwarring over welk busstation nu de juiste is. We worden redelijk willekeurige richtingen opgestuurd waarbij vrijwel elke bewoner die we passeren ons aankijkt wat wij als toeristen in godsnaam in die wijk komen doen: ondertussen zien we overal marktjes waar naast metershoog huisafval en dode rottende dieren, op de grond verkoopwaren als vis en broden liggen uitgestald. Weinig huizen buiten het centrum lijken echt afgebouwd te zijn. Tot onze verbazing zijn we ook nog getuige van het slachten van een koe. Als we dan eindelijk bij loket aankomen is dat net een kwartier gesloten. Maar dat mag de pret niet drukken want morgen staan de Piramides op het programma, en dan kunnen we vast onderweg even bij dit busstation stoppen. Eerst tijd voor een welverdiende Egyptische avondmaaltijd!
Foto's
