Safari in Botswana Duba Plains
Okavangodelta
Botswana
Gjacobs
Safari in Botswana Duba Plains
SAFARI IN HET ONGESCHONDEN PARADIJS
Nog niet zo heel lang geleden waren de dames wereldberoemd. Ze stonden op de omslag van talloze tijdschriften. Hun avontuurlijke leven werd verfilmd. Ze vielen overal in de prijzen.
Brede schouders. Machtige dijen.
Nu liggen ze in de zon, recht voor mijn neus. Op hun rug. Benen wijd. Open en bloot. Schaamteloos.
En ze trekken zich niets, helemaal niets van mij aan. Geen blik ben ik ze waard.
‘Ze hebben honger,’ beweert Rueben met een kennersblik. ‘Straks gaan ze op jacht. Bereid je voor op een spektakel.’
EEN KEER IN JE LEVEN …
‘Een ongeschonden paradijs’. Zo afficheert Botswana zichzelf. Eén keer in je leven moet je op safari. ‘Once in a lifetime’. Zoals Stan uit Cape Cod, Massachusetts, fabrikant in plastic verpakkingsmiddelen. ‘Het kost een bom duiten,’ geeft hij toe. Maar Stan wordt zeventig en hij kreeg de reis cadeau van Betty, zijn vrouw. Eerst Serengetti in Tanzania, nu Savute en Duba Plains in Botswana. Als een kind zo blij en opgetogen. Ook om vijf uur ’s morgens als we slaapdronken in de Landrover klimmen voor onze eerste game drive van de dag.
‘Wat willen we vandaag zien?’ vraagt hij.
‘Luipaard,’ zegt Betty.
‘Cheetah,’ antwoord ik.
‘Kan jij het verschil zien?’ vraagt Stan.
‘Met een beetje geluk zien we ze allemaal,’ belooft Rueben als hij de Landrover start in de ochtendschemering. ‘Leeuwen, luipaard, cheetah, olifant. Voor het ontbijt.’
AAN DE POORT VAN HET PARADIJS
Wij beginnen onze safari in Maun, de toegangspoort tot de Okavango-delta. Voor de poort van het vliegveld balkt een ezel. En op het terras van het restaurant Bon Arrivee loopt een serveerster met twee goudbruine kroketten. Hollandse keuken aan de rand van het paradijs.
Bon Arrivee zit vol piloten, stewardessen en woudlopers in khaki. De eigenaar heet Klaas. Klaas uit Ermelo aan het IJsselmeer. Hij kwam als ontwikkelingswerker naar Botswana en na afloop van zijn contract bleef Klaas ‘nog even hangen’. Dat was in 1978. Er wonen meer Hollanders in Maun, vertelt Klaas. Zoals Henk uit Zeeuws-Vlaanderen die op een dag alles verkocht en nu aan de bar zijn oude dag slijt. Toen Klaas hier kwam, was er niets. Alleen een stoffig kruispunt van twee onverharde wegen. Nu landen er 200 vliegtuigen per dag, in alle maten. Vol toeristen die op safari gaan in de Okavango Delta, Savute, Moremi, de Kalahari, Chobe. Tienduizenden vierkante kilometers onbedorven paradijs. En de meeste kampementen zijn alleen per vliegtuig bereikbaar. ‘Business is booming’. Er wordt een nieuwe landingsbaan aangelegd en alle piloten, stewardessen, tour-operators, gidsen en avonturiers strijken neer op het terras van Klaas uit Ermelo. Hij serveert ook hamburgers.
Veel tijd om te praten is er niet. Wij worden opgehaald door Denise. Ze is jong, heel stoer, half Grieks, half Zuid-Afrikaans en onze piloot. Ze geeft een aai over de propeller van haar Cessna 602, raast de landingsbaan af en dan hangen we boven het paradijs. Leeg land: geen wegen, geen dorpen. Maar barstensvol vol wild: olifanten, nijlpaarden, zo klein als mieren.