Goede voorbereiding is het halve werk...
Zuidkust Groenland
Groenland
Papillonreizen
Goede voorbereiding is het halve werk...
‘Naar welke luchthaven wilt u vliegen?’, vraagt de jongedame achter de balie van Air Iceland me als ik haar vertel dat ik volgende week graag naar Groenland wil.
‘Uh, hoe bedoelt u, is er meer dan één luchthaven dan..?’, stamel ik verbaasd.
Ze schiet spontaan in de lach en antwoord bevestigend.
‘Naar welke luchthaven zou u vliegen?’, hoor ik mezelf vragen
‘Oh, als ik ooit de kans krijg naar Groenland te gaan, vlieg ik naar Narsarsuaq!’, klinkt het heel beslist. ‘Vandaaruit heb je verbindingsmogelijkheden naar diverse andere plaatsen en er is in die buurt van alles te doen’, antwoord ze een beetje dromerig.
Nog geen 10 minuten later loop ik gewapend met tickets en een tevreden gevoel de luchthaven van Reykjavik weer af.
Het was zeg maar niet helemaal vooraf gepland om naar Groenland te gaan. Sterker nog, ik wist eigenlijk niet eens dat je er individueel naartoe kon reizen, totdat ik er op IJsland mensen over hoorde praten. Cruiseschipgasten weliswaar, die het er maar een armoedige bedoening vonden, maar die desalniettemin een vlammetje in mijn binnenste hadden doen ontbranden, resulterend in de wens om tickets te wijzigen, mijn reis te verlengen en een bezoek te brengen aan dat immense eiland, waarvan in de zomermaanden de kuststrook groen is, terwijl de rest van het land bedekt blijft onder een dikke laag ijs en sneeuw. Een intrigerend land, dat beelden oproept van Eskimo’s, iglo’s, gletsjers, koude en ijsberen.
Wat ga ik er aan treffen? Ik heb elke IJslandse boekhandel van binnen gezien, maar geen reisgids in een voor mij leesbare taal weten te bemachtigen. Heen en weer geslingerd tussen het vertrouwen dat het goed komt en de vraag waar ik toch in vredesnaam weer mee bezig ben, word ik uit mijn overpeinzingen opgeschrikt.
‘Are you traveling to Greenland all by yourself?’, klinkt er met een onvervalst Amerikaans accent. Als ik opkijk, zie ik dat de wachtende menigte wat groter is geworden. Een groepje mannen staat me geïnteresseerd aan te kijken. ‘Ja, inderdaad, ik ga in mijn eentje naar Groenland’, antwoord ik, er in gedachten aan toe voegend ‘is daar iets mis mee dan?’
Wat ik er ga doen? Geen idee! Waar ik heen ga? Naar Narsarsuaq en verder geen idee! Verbaasd kijken ze mij en elkaar aan, alvorens ze in de lach schieten. Eerst nog in de veronderstelling dat ik ze in het ootje neem, later van pure verbazing als het tot ze doordringt dat ik echt geen idee heb.
‘Je bent gek!’
‘Een vrouw als jij zou toch niet alleen moeten rondreizen.’
‘Wat kan je allemaal wel niet gebeuren?’
‘Je weet het maar nooit met al die gekken, die er overal in de wereld los rondlopen.’
Een kakofonie aan stemmen stort verbazing en ongeloof over me heen. Maar geen nood! Een pasklare oplossing is beschikbaar: ik mag me wel bij hun archeologie-expeditie aansluiten. Gezellig samen met ze de bergen in en over een slaapplaats hoef ik me ook geen zorgen te maken; minstens twee mannen zijn wel bereid een stukje op te schikken in hun tent.
Nu is het mijn beurt om hartelijk in de lach te schieten. Nou nee, dankjewel! Ik heb zomaar het vermoeden dat ik in me in mijn eentje prima zal redden. Ik heb wel voor hetere vuren gestaan..! Bovendien voel ik er helemaal niets voor om stukken van prachtige eeuwenoude rotsen af te hakken. En slapen doe ik beslist liever in mijn eigen tent dan naast een van deze mannen!
Een boel kletspraat en enkele armen om mijn schouders later, constateer ik opgelucht dat de stoel naast me in het vliegtuig leeg blijft en dat de man aan het raam verzonken is in zijn eigen bezigheden en gedachten. Wat een verademing; rust!
We zijn nog maar net los van de grond als hij me aanspreekt: ‘Sorry, dat ik je geen gedag heb gezegd, ik was nog even wat aan het doornemen.’ De man blijkt de leider van de archeologie-expeditie te zijn, al ruim tien jaar naar Groenland te reizen en vat vol tips en praktische oplossingen te zijn. Uit zijn tas komen reisgidsen en kaarten van Zuid-Groenland en de resterende reistijd wordt uitermate nuttig besteed.
Dankzij zijn hulp meld ik me die avond, slechts enkele uren na aankomst op Narsarsuaq, in een hostel in Narsaq. De formaliteiten op de luchthaven - of beter gezegd de afwezigheid ervan - waren zo achter de rug, bij het bagagebandje kon ik nog net mijn rugzak redden uit de handen van een Duitse toeriste, die een zelfde model bleek te hebben en er is al een plekje voor me geregeld op een boot naar Narsaq. De anderhalf uur durende tocht was weliswaar nog doorspekt met opmerkingen over mijn uiterlijk en beschikbare slaapplaatsen, maar gelukkig werd ook de meest hardnekkige onder de archeologen uiteindelijk afgeleid door de kleuren en vormen van de in alle rust voorbij schuivende ijsschotsen.
Morgen gaan zij de berg op en ik naar de VVV en genieten van wat Narsaq te bieden heeft!
Foto's
