Met Barbara naar Scott’s hut...
Ross Sea regio
Antarctica
Papillonreizen
Met Barbara naar Scott’s hut...
De zee is ruw, de omstandigheden zijn verre van ideaal en dan komt na lang beraad door de crew het verlossende bericht via de scheepsintercom ‘We give it a go!’. De zodiacs worden in gereedheid gebracht, terwijl we naar onze hutten snellen om kleding en schoeisel in gereedheid te brengen. Veel laagjes, heel veel laagjes en ook nog maar een dot vaseline op mijn gezicht... Onze grote stevige Russische kapitein heeft er zo zijn twijfels over of ik wel genoeg laagjes aan heb en staat erop dat ik zijn jas erover heen draag. Als een bolrond Michelin-vrouwtje sta ik even later te wachten op mijn beurt om aan land gezet te worden. We hebben al een paar afgebroken landingspogingen en een overhaaste terugtocht naar de boot meegemaakt op andere locaties in de achterliggende dagen. En geen seconde heb ik me onveilig gevoeld. De voltallige bemanning en de crew verstaan hun vak! En daarbovenop zijn het warme, betrokken mensen. Dit is niet meer zomaar een groep passagiers. Door het leven op de relatief kleine oppervlakte leer je elkaar snel kennen en de omstandigheden hebben ertoe bijgedragen dat er een bovengemiddelde betrokkenheid is ontstaan. De oom van een Nieuw-Zeelandse man maakte onderdeel uit van Scott’s expeditie. Evenals de vader van Barbara, Edward Nelson, die lange tijd in Scott’s hut woonde en werkte. Op 93-jarige leeftijd moest het er dan toch eindelijk van komen en stapte Barbara samen met haar zoon Andrew aan boord van de Spirit of Enderby.
In haar tengere, broze lichaam huisde een immense kracht, levenslust en humor. Het was niet moeilijk om me voor te stellen dat zij de dochter is van een man, die deelnam aan de destijds beslist niet risicovrije expeditie. Menig keer heb ik genoten van een maaltijd in het gezelschap van deze bijzondere vrouw, die zo volop in het leven stond. En in gedachten heb ik vaak de wens uitgesproken, dat ik ook op zo’n manier oud mag worden..!
Al die momenten en gedachten komen voorbij terwijl ik sta te wachten tot het mijn beurt is om aan boord te gaan van de laatste zodiac. Sinds het vertrek van de eerste groep is de zee onstuimiger geworden en Adam laat er geen onduidelijkheid over bestaan dat we ons goed vast moeten houden. Temeer omdat we maar met een relatief kleine groep mensen zijn. De boot stuitert over de golven en hoe ik ook mijn best doe om me op mijn plek te verankeren, ik slaag er van geen kanten in en schiet van links naar rechts over de rand van de zodiac, totdat ik uiteindelijk met een potsierlijke boog op de bodem van het vehikel beland, waar ik al snel vergezeld wordt door Katrin. Dankbaar voor de dikke jas van de kapitein, die me beslist behoed heeft voor op z'n minst een paar forse blauwe plekken.
De mannen met iets meer vlees op de botten slagen erin te blijven zitten en Adam staat als een rots in de branding aan het roer. Het ijskoude Ross-zeewater spat in grote hoeveelheden over de boeg en verandert hem beetje bij beetje in een ijsman. Zijn bril voorzien van een laag ijs en aan elke haar bungelen ijspegeltjes. Opperste concentratie maakt plaats voor een brede lach als hij ook ons veilig aan land heeft gezet.
Het was voor iedereen vanzelfsprekend dat de familieleden van oud-expeditieleden als eerste de hut zouden betreden. Net zo vanzelfsprekend voelde het voor mij om dit keer als laatste de stap over de drempel te zetten. Vrijwel iedereen heeft de hut al verlaten en bij binnenkomst word ik geraakt door Barbara’s duidelijk voelbare aanwezigheid. Expeditieleider Rodney staat een paar stappen bij me vandaan en kijkt me met waterige ogen aan.
‘Ze was hier als allereerste’, fluister ik zacht. Rodney knikt slechts.
Op een ochtend, in zwaar weer, kwam Barbara in haar hut ten val, de onmenselijke inspanningen van de scheepsarts mochten niet meer baten, ze overleed enkele uren later. Edward Nelson keerde terug van de risicovolle expeditie aan het begin van de 20e eeuw na jaren in de barre omstandigheden op Antarctica doorgebracht te hebben, zijn dochter Barbara stierf tijdens de reis waar ze haar hele leven van gedroomd had...
Beyond the Horizon
An amazing soul has traveled on.
Leaving behind a trail of inspiration,
love and wisdom.
Out of sight, in my heart forever.
Thank you, Barbara!
Foto's
