Tour of Duty

Door: Deerik

Geplaatst op Oct 31, 2015

Na een paar fantastische dagen in Torres del Paine komen we aan in Punta Arena’s. Eerst snel naar een fotowinkel, want tijdens het fotograferen van een groepje Guanaco’s is mijn Canon 7D overleden. Ook daar kunnen ze er niets mee, balen. Ik besluit een nieuwe te kopen (reisverzekering), want ja, ik verwacht niet snel weer een reis te winnen naar Antarctica.

Al met al komen we een uur te laat aan bij ons hotel voor de briefing, helaas wel op tijd om te horen dat de kans groot is dat we morgen niet naar Antarctica gaan. Op de landingsbaan ligt nog te veel ijs, het vliegtuig kan er daardoor niet landen. De vorige expeditie was volledig gecanceld en de groep die er met de eerst boottocht heen is gevaren, zit er al 6 dagen langer dan gepland. Tja, ineens daalt het besef weer in, het is een ‘expeditie’. Niets is zeker….

Daar sta je dan met je gewonnen reisje. Eerst koffers zoek, daarna camera stuk, bijna plat gereden in Torres del Paine door een niet oplettende buschauffeur (moesten auto volledig berm en bush in sturen om te overleven) en dan misschien zelfs helemaal niet naar Antarctica….
Voor het dineer krijgen we een brief waarin staat dat het programma wordt omgegooid; Morgen middag met de bus naar Argentinië om via daar met een militair toestel (een Hercules) alsnog naar Antarctica te gaan. Een paar wat oudere Amerikanen staan te stuiteren van enthousiasme, in Korea hebben ze voor het laatst in zo’n vliegtuig gezeten ;-) Ik ben minder blij, heb sterk het gevoel dat ze dan al weten dat we pas een dag later zullen gaan. Body language en het boeken van een hotel aldaar zeggen mijn voldoende…. Na afloop nog even borrelen in het Hotel en ga iet wat saggerijnig naar bed (ik bedoel, heeel saggerijnig…

De volgende dag vertrekken we na de lunch met de bus naar Argentinië. Rio Gallagos. 4 uur rijden en dan ook nog ruim een uur oponthoud bij de grens… wat een ellende. Nu sijpelen de eerste signalen door van vertrek morgenochtend ipv vanavond. Damm, weer een dag later naar Antarctica.
Het hotel is prima en na het diner heb ik een goed gesprek met de teamleider, ze hebben exact in beeld hoe ze de verloren tijd op Antarctica willen gaan ‘inhalen’. Ga met een iets beter gevoel naar bed, maar vooral vol van verlangen naar de witte wondere wereld van Antarctica.
Vandaag gaat het eindelijk gebeuren (hopen we), na het ontbijt worden we naar het militaire vliegveld getransporteerd. Eerst weer wachten en wachten in een hal uit de tijd van Pinochet. Buiten staat een Hercules klaar, we zien hoe onze koffers door een enorme klep aan boord gaan. De procedure loopt wat uit en het is inmiddels middag voordat we het vliegtuig in kunnen. Het is echt een militair toestel met van die hangmatjes waar je in gaat zitten. Voor mijn gevoel stappen we 40 jaar terug in de tijd. Je ziet overal leidingen en kabels lopen, echt niets aan dit vliegtuig straalt moderne techniek of vertrouwen uit. De oude Amerikanen zitten te glimmen, Tour of Duty herinneringen worden opgehaald, ze lijken zich ineens weer 24 te voelen. Ik voel me daarentegen zeker 20 jaar ouder in 20 minuten, we zitten echt als haringen in een tonnetje, zo dicht op elkaar gepropt. Dan worden de motoren gestart en een oorverdovend kabaal maakt zich meester van ons vliegende haringtonnetje. Al rammelend en schuddend beginnen we aan de vlucht, er heerst een zekere spanning, maar ook opluchting dat het eindelijk gaat gebeuren, we gaan naar Antarctica!!

De sfeer in de lucht is uitgelaten, de militairen hebben zelfs voor koekjes en fris gezorgd. Echt te schattig, grote flessen Cola en plastic bekertjes worden doorgegeven. Echt praten is niet mogelijk in die herrie, je zit er wat en kijkt elkaar wat aan. Na een uur of wat, wurm ik me een weg naar iets wat op een raam lijkt om even later de eerste ijsschotsen onder ons te zien. 2 uur en 3 kwartier na vertrek gaan we landen op King George Island. Tijdens de landing, die mega hobbelig is, ineens een enorme snok, yes de remparachute doet zijn werk! Gaat dit gevaarte op tijd stil staan, of glijden we te ver door…? Dan ineens staan we stil, nog nooit heb ik in een vliegtuig zo’n applaus gehoord, de spanning komt er duidelijk nog even uit bij de passagiers. Anderhalve dag later dan gepland stappen we dan in de betoverende wereld die Antarctica heet.

De crew op de boot pakt het fantastisch op, programma is aangepast, we gaan er het maximale uithalen. Die avond landen we rond 19.00 uur met de Zodiacs op het strand van Hafmoon Island, de scenery is prachtig en Kinband pinguïns all-over the place. Het licht zo laat is schitterend en we fotograferen er driftig op los. Het is genieten op een extreem hoog niveau. Na 2 uur is het tijd terug aan boord te gaan voor het diner en sluiten we een bijzondere dag af met een prachtige sunset. Het is zeldzaam helder en de zonsondergang wordt afgesloten door de zeldzame groene glow. Wow, wat een begin op Antarctica en iedereen is al het gedoe van de dagen ervoor alweer vergeten.

n.b. we vertrokken ook weer een dikke dag te laat. Mist belemmerde het landen van vliegtuigen. Achteraf dus 100% quality time gehad op Antarctica.