Life is a bitch… but I will make her worth living

Door: EvanderHel

Geplaatst op Feb 3, 2013

Er ligt een blanco boek voor me. En hoewel ik een boekenwurm ben, durf ik het niet goed aan te raken. Maagdelijk witte bladzijden kijken me dreigend aan. Ik gluur door een troebel gordijn van natte wimpers voorzichtig terug, met angst en beven, nieuwsgierigheid en wantrouwen tegelijkertijd.

Het laatste boek is met een dreun dichtgeslagen. Het boek dat zijn geboorte kende in 1993. Zoete verkering, roze zonnebrillen, vlinders in de buik, barstensvol geluk en verwachtingen. Dat meegenomen werd naar ons eerste flatje met de bijnaam ‘Tranendal’, omdat er veel mensen woonden die na een relatie weer alleen waren. Voor ons waren er alleen tranen van geluk die we verzegelden in 1999. Een vorige eeuw, een leven geleden maar nog vers in mijn geheugen.
Het boek werd dikker, zwaar van foto’s en reizen. Sommige aan de andere kant van de wereld, andere in de achtertuin van het huis. Ons huis, gekocht in een opwelling in de pauze van mijn werk. Een opwelling waar we nooit spijt van hebben gehad. Een hond kwam erbij, nog meer liefde in huis. Jaren later met de hele bups verhuizen richting de polder, uitwaaien tussen de koeien, genieten van de rust maar onrustig door de wijde wereld die vooral aan mij trekt. We geven ons eraan over, het zijn hoogtepunten die ons leven verrijken.
Maar we kennen ook ons portie ellende. We verliezen dierbaren om ons heen en na een zwaar ongeval beland ik in een diep wak. Duistere gedachten nemen een loopje met mijn optimisme. Weken, maanden werk ik aan mijn herstel, zowel geestelijk als fysiek. Op een dag word ik meegenomen naar het Brabantse land waar ik geheel onverwacht een zwart, warm, klein puppylijfje in mijn armen krijg gedrukt. Op dat moment, in die ene seconde, verstrengelen onze harten zich met elkaar en die band zal steeds sterker worden. Haar naam is Yunah, Rottweiler van beroep en mijn redding in die rauwe periode. Ze laat me weer lachen en we worden twee armen en vier poten op een buik.

Ik blader verder. Twintig jaar lang zijn er verhalen ingezet, doorspekt met emoties, beduimelde pagina’s, dierbare herinneringen, scherpe hoeken, hier en daar een vouw. Ik kom mezelf tegen, inktzwarte gebeurtenissen en vrolijk fladderende momenten. Liefde is elkaar loslaten. Het is tijd. Tijd voor een heel nieuw boek.

Hoofdstuk een.

Voorzichtig en met trillende vingers pak ik de pen op, twijfel waar ik hem neer ga zetten. Zuidelijk, denk ik. Heel erg zuidelijk. De blanco bladzijden openen hun hart en transformeren zich tot een uitgestrekte witte wildernis.

Antarctica.

Ik ga op reis en ik neem mee…
Ik neem mee, ik neem mee wat is geweest
En ik neem mee, ik neem mee wat is geweest
Maar wat geweest is, is geweest…

Ik zou in de zevende hemel moeten zijn maar ben door de grond gezakt van verwarring en verdriet. Vanaf hier is het nog een heel eind naar boven worstelen. Letterlijk en figuurlijk. In mijn eentje met een paar honderd onbekenden naar Buenos Aires vliegen. Waar de Argentijnse nacht me zal moeten verwarmen in bed. De vlucht gaat verder, mijn vlucht naar het zuiden. Waar Vuurland mij hartstochtelijk zal omarmen. Het schip de Expedition gaat de strijd aan met de Drake Passage. Ik zal mijn eigen draken moeten verslaan.
En toch… zal ik mijn voeten op dat koude tapijt gaan zetten. Ik zal die ijzige bergen in mijn zere hart sluiten. Ik zal die pinguins ontmoeten. Dan, ja dan zal ik huilen, bevroren tranen. Om wat is en om wat was. Mijn verjaardag ga ik vieren met wildvreemde mensen. Of eenzaam in mijn hut. Ouder word ik vanzelf. Dat zal deze week waarschijnlijk ook weer het geval zijn. Maar persoonlijk groeien is mijn keuze. De wens om dat woeste en stille continent te ontmoeten is groter dan de angst om alleen te gaan. Ik moet mijn eigen reismaatje worden, mijn eigen reisboontjes zien te doppen en mezelf beschermen tegen mijn soms overenthousiaste ik.

Ik ga het doen en ik ga het redden
Dan kan ik de hele wereld aan
Hoop, verwachting, voorbereiding
Ik ga het doen en ik ga het redden

Als een mantra galmt het door mijn hoofd. Denken en doen zijn twee verschillende dingen. Maar zonder het doen kan het boek niet geschreven worden. Het moet een knaller worden. Een boek waarin je wordt meegezogen, waarin je ademloos zit te lezen, waarin je zintuigen getuigen zijn van je zinnen, waarbij je vingers de bladzijden al willen omslaan nog voor je ogen klaar zijn met het bekijken van de letters, nieuwsgierig en gulzig snakken naar het volgende. Een boek dat leeft. Waarin ik leef. Weliswaar met een litteken maar dat zal me uiteindelijk sterker maken.

Ik ga lopen tot de zon komt
Tot de zon me achterhaalt
Lopen tot de zon komt
Tot 'ie straalt...

Als een krakend stukje ijs breek ik los. Het gaat met horten en stoten, scheuren en rafelige randen. Wederom leg ik mijn emotionele lot in de sterke poten en trouwe ogen van Yunah. Ze zal bij mij blijven. We maken er geen einde van maar een begin. Een nieuwe vrijheid. En ik… ja, ík ga mijn eigen geluk achterna. Maar ik vind het godallejezus eng…