Overnachten bij de locals, wie wil dat nu niet? Waan je Jimmy Nelson met een bezoek aan de Nagula-gemeenschap. In Tanna is een 24-uurs tour te bespreken naar de "set" van "Tanna" (lees: the movie). Dit kan via een resort, maar er zijn ongetwijfeld andere wegen. Een goede twee uur rijden op de antracietgekleurde en hoofdzakelijk onverharde wegen van Tanna door weelderig begroeide corridors leidt je naar een van de drie geschakelde dorpen waar Yakel deel van uitmaakt. Ik verbleef in Ikisip(?). Alle drie hebben ze een binnenplaats met een of meerdere giga Banyan bomen. Je ontmoet verschillende castleden en wordt aan de hand genomen van de familie van de hoofdrolspelers. Zo heb ik Marie Wawa (Julia) mogen ontmoeten. De Romeo in de film, Mungau Dain, is verdrietig genoeg begin dit jaar overleden en heb ik moeten missen nu hij ten tijde van mijn verblijf eind november 2017 op een meerdaags bezoek was bij een dorp aan de andere kant van het eiland.

De mensen delen met gepaste trots hun cultuur met je. Een overnachting is inbegrepen. Er staat een hut geheel in kastomstijl dat op een toffe manier contrasteert met het aangeklede binnenste van de hut waar een matras voor je klaarligt inclusief klamboe, en er bevindt zich in de buurt een net separaat hokje om te toiletteren voor de westerling evenals een doucheopstelling. Verwacht overigens niet dat ze er standaard nog zo traditioneel bijlopen, hoewel mijn gids de eerste dag enkel zijn "koteka" penisdrager aan zijn lijf had, maar de ervaring en de uitwisseling met de mensen voelt heel oprecht aan. Deze is niet gekunsteld. De drie kastomdansen duurden vrij kort vond ik, nog geen 30 minuten in mijn beleving, misschien omdat ik slechts de enige bezoeker was waarvoor het hele dorp uitliep. Ondanks de korte duur wel een wonderschone ervaring, te meer met de wetenschap dat van oudsher dit soort dansen alleen bij bijzondere gelegenheden worden opgevoerd. Een bezoek aan de waterval is een leuke tour. De boomstam in de film, het rekwisiet in een van de romantische scènes van de film, was helaas met de stroom meegesleurd na hevige regenval. Je leert hoe kava verbouwt wordt en eet die 24 uur met de pot mee. Dat laatste betekent 24 uur banaan: van de droge ronde aardappelvariant tot de verwerkte versie in laplap: smakelijk junglebrood van banaan vermengd met kokossap, voor velen van jullie ongetwijfeld geen onbekende. Het is er overigens ook in andere varianten.

's Avonds met diverse broers en de vader van Marie Wawa op authentieke wijze bereide kava gedronken. Dat bereiden gaat wat onorthodox en toch zo natuurlijk: wel 5 jongemannen die de vers opgegraven kavawortels schoonmaken, in hun eigen monden fijnkauwen, ieder van hen twee wangen vol, het hele prutje vervolgens uitspuwen in een mooi gevormd blad, dus vezels en het meer fijne spul, welk goedje vervolgens gemengd met water verwrongen werd in een soort kokosbastvezels. .. dat uiteindelijk als een netjes gezeefd drankje in de halve kokosnoten (shells) wordt opgevangen. Maar liefst twee overvolle shells weggetikt met de lichtbruine vloeistof, tong helemaal numb (gevoelloos), voor de rest heb ik lichamelijk niks gevoeld. Daar kan geen tongzoen tegenop was mijn constatering en compleet met alle junglemaaltijden een ware dierentuin in mijn maag tot gevolg. Na de trekking die volgende dag naar mijn verblijf in een boomhut met zicht op Mt. Yasur kwam dat wel tot uiting in het vele en spugen en verdere ongemakken, hoewel het mijn planning gelukkig niet beïnvloed heeft. Kon ik de jungle weer terugvoeren wat ik het had afgenomen ;) Tanna schijnt een van de plekken te zijn met de sterkste kava en na het proeven op diverse andere eilanden binnen de eilandengroep kan ik dit beamen. Daar hadden ze vijzels en persen tot hun beschikking en niet het mondwerk van de 5 mannen in mijn relaas. Zou dat dan het verschil zijn?