Oh, ja dat willen we ook nog even kwijt over Tuvalu:
Oh, ja dat willen we ook nog even kwijt over Tuvalu:
• Brommers, brommers, brommers en vouwfietsen.
• Lijkt ons toch wel snel saai worden om hier te wonen. Wat doe je de hele dag, behalve over het eiland crossen met je brommer.
• Hier is hier geen enkele krant te koop. Echt hemaal niets. Er is één lokale fm-radiozender.
• De kerkdiensten zijn hier niet zo bijzonder. Wel grappig om te zien is dat de weg bij twee kerken wordt afgesloten tijdens de diensten met het bord “police, no entry”’. Iedereen stalt zijn brommer ook netjes op afstand van de kerk.
• Twee Australische broers zijn al weken druk bezig om de kerosine-olietank op het eiland te repareren. Nu kunnen de vliegtuigen geen brandstof tanken. De olietanker arriveert binnenkort. Ze vertellen dat ze het heel erg druk hebben in de South Pacific met het (achterstallig) onderhoud aan kerosine-opslagruimten. Big business.
• Een andere Australiër bezoekt al jaren regelmatig vele eilanden in de Pacific om het personeel van de, door de Australische overheid gesponsorde inspectieboot, te begeleiden en op te leiden.
• Na het ontbijt schrijven we een enkele kaartjes op het terras buiten. Twee vrienden zijn binnenkort jarig. Ik vraag een lokaal iemand die achter me zit of hij “Happy Birthday” voor me kan vertalen. Een man van een jaar of vijftig, tattoes op zijn arm, wit T-shirt, simpele oranje lava-lava om zijn middel. Wel een blackberry, een telefoon en een portofoon voor zich op tafel. We kletsen wat en dan blijkt dat hij de “Minister of Home Affairs, police en nog wat” is. Oeps, de minister van binnenlandse zaken dus. We zien hem daarna regelmatig met zijn directe medewerkers hier ontbijten of lunchen.
• Er zijn geen landingsbanen op de andere eilanden, noch is er een frequente bootverbinding met de andere eilanden. Er zijn twee passagiersboten die officieel eens per drie weken de noordelijke en de zuidelijke eilandengroepen bij langs gaan. Maar boot 1 is al voor langere tijd in Fiji voor onderhoud. Boot 2 is gecharterd door de Methodistenkerk voor een grootse vergadering op een van de eilanden. Dit zal enkele weken duren. Er moeten de komende weken zelfs 1000 man/vrouw naar een van de verst afgelegen eilanden vervoerd worden, ook veel buitenlanders vanaf het hoofdeiland. Dus is er momenteel geen gewoon transport mogelijk. En dat is jammer, we hadden graag een bezoek gebracht aan de ongeveer zes uur varen afgelegen tweede eilandengroep.
• We worden uitgenodigd door de lokale jeugdraad om mee te eten (bbq kip in heerlijk gemarineerde saus met kleffe rijst), mee te dansen met de jeugd en te luisteren naar de tafeldrum, dans en zangcompetitie tussen twee groepen jeugd in de maneapa. Vooraf is er volleybaltoernooi, op het laatst het zeer lokale spel Te Ano. Een soort strandvolleybal maar dan met twee loei zware van Pandanus bladeren gemaakte ballen, een hele rij van mensen (m/v) aan beide kanten achter een lijn. De leider (alovaka) en vanger (tino pukepuke) zwaaien via een bijzondere opslag de bal naar de overkant. Beide partijen beginnen overigens tegelijkertijd op te slaan. Het doel is om de bal terug te brengen naar de leider, zonder dat de bal de grond raakt. Valt de bal op de grond dan is het een punt voor de tegenstander. Wie het eerst 10 punten heeft, wint de wedstrijd. Het duurt even voordat we het allemaal door hebben.
• Generaties geleden is er een Nederlandse man met de naam Kleis op Tuvalua gaan wonen en heeft veel nazaten voorgebracht. De directrice van het hotel vertelt ons dat een paar jaar geleden een grootse familie reünie was met veel Kleis-families uit Nederland en Tuvalu in het hotel. Kan iemand dit bevestigen?
• Op de vraag of ik, Jan, even door het telefoonboek mag bladeren op zoek naar de familienaam Kleis krijg ik te horen dat er op Tuvalu echt geen telefoonboek bestaat.
• Er zijn helemaal geen gewone toeristen op het eiland. We moeten dan ook wel zeilers zijn (“where is your yacht”) of werken voor een overheid of NGO.