Voel je zo vrij als een vogel
Queenstown
Nieuw-Zeeland
ALopezBlanco
Voel je zo vrij als een vogel
Queenstown is de ‘ avonturen hoofdstad’ van Nieuw-Zeeland (NZ). Bezoek je Queenstown dan kan je kiezen tussen een flink aantal activiteiten die je een andrenaline-kick en een onvergetelijke ervaring bezorgen.
Je kunt er oa bungee jumpen, jet boaten, sky diven en paragliden.
Een aantal onvergetelijke ervaringen hadden we al af mogen vinken tijdens de eerdere dagen van onze camperrondreis door NZ:
* Een helicoptervlucht naar en ijswandeling over de Frans Jozef Gletsjer
* Een wandeling van 16 km over het strand naar Cape Kidnappers om als enige 2 mensen te staan tussen duizenden jan-van-genten.
*Een heftige boottocht (ik was zoooo zeeziek) in Kaikoura om geen enkele sperm-whale te zien.
Daar kon nog wel een ervaring(tje) bij.
We staan in Queenstown op een campground vlakbij Bob’s Peak. Deze top die 450 meter boven Queenstown uit torent is DE plek om te paragliden. Vanaf de campground zien we de fel gekleurde parachutes zweven in de lucht. Als vogels zo vrij! Dat lijkt ons wel wat,
We willen sowieso de volgende dag naar Bob’s Peak, om te genieten van het panoramisch uitzicht over Queenstown, Lake Wakatipu en de omgeving. We spreken af dat we boven beslissen of we de sprong in het diepen wel of niet wagen.
Met een eventuele paraglidevlucht in het vooruitzicht kiezen we voor de makkelijk weg omhoog, de Skyline Gondola, de steilste kabelbaan van het zuidelijk halfrond.
De actievere optie is via de Tiki Trail. Een wandelpad die start bij bij de Skyline Gondola, je wandelt in ongeveer 1 uur (afhankelijk van je conditie) naar boven.
Van de Gondolarit zelf kunnen we ons beide niets meer herinneren...dat was in ieder geval geen onvergetelijke ervaring. Hoe het ons boven op Bob’s Peak afging weten we ons nog wel te herinneren.
Het is een zonovergoten heldere dag en we genieten van een fantastisch uitzicht!
We lopen richting de plek waar de paragliders van de helling afspringen om de kat uit de boom te springen...uh kijken. Het ziet er wel relaxt uit bij de meeste mensen.
Als ‘ passagier’ zit je voorin het tuigje, de echte parachutist achterop. Je rent zo hard mogelijk de heuvel af en dan zweef je weg.
Ik ben er inmiddels bij gaan zitten en heb niet door dat er achter mij iets niet helemaal goed gaat en zit opeens verstrengeld in de touwen van een parachute. Gelukkig ben ik er zo weer uit.
Een veiligere plek gezocht.
Een Aziatisch meisje staat zenuwachtig op de top van de heuvel. We kunnen het gesprek meeluisteren. De parachutist geeft instructies.
Ze beginnen te lopen en we horen het meisje zeggen:
‘What do i do with my arms?’
‘You can flap them like a bird’ , is het antwoord.
Ze steekt haar armen uit, en op dat moment komen ze los van de grond en pakt ze weer gauw het tuigje vast en begint te gillen.
‘Aaaahhhhhhhhhhhhhhhhh’
Ha, ha wat een komisch moment!
Na ongeveer een half uurtje kijken, zegt Wim resoluut.
‘We gaan het doen’. ‘Nu we hier zijn hebben we geen andere keus, anders krijgen we spijt’
‘Oke’ , zeg ik zonder te twijfelen. ‘Let’s do it!’
Die zekerheid neemt wel af hoe dichter we bij het boekingskantoortje komen. De zenuwen beginnen langzaam toe te slaan en vinden hun weg door ons lijf. Na het boeken slaan de zenuwen echt toe, de kleine weg is inmiddels een snelweg geworden met een opstopping in onze darmen. We krijgen beide buikpijn en gaan eerst nog maar even de wc bezoeken.
Na ongeveer 20 minuten wachten, onze zenuwen zijn nog niet bedaard, zijn de parachutisten present.
Na elke vlucht moeten ze weer terug de berg op met volle bepakking.
Met knikkende knietjes lopen we met ze mee naar de plek waar de afsprong is.
We worden goed vastgemaakt.
Ik mag als eerste. Nu ik er zelf sta om de afsprong te doen ziet het er toch heel wat steiler uit dan toen ik toeschouwer was. Ik word steeds verder naar beneden geinstrueerd.
‘ A little bit further.’
‘Two steps more’
Ja we staan op de juiste plek, ik kan beginnen met rennen.
‘Go, go, faster’
Opeens voel ik geen grond meer onder mijn voeten en zweven we. Wat gaaf! Vanaf het moment dat we los zijn van de grond en we zweven, vlliegen de zenuwen van me af. Ik voel me relaxt, wat een heerlijk vrij gevoel.
Vrij als een vogel!
Mijn armen sla ik niet uit, ik hou ze bij me want het is koud. Mijn handen zijn verkleumd, maar het deert me niet. Het is een geweldige ervaring!
‘Oke, look up please’ Klik, klik. In 2004 waren er ook als selfiesticks.
In mijn linker ooghoek zie ik dat Wim ook inmiddels in de lucht hangt.
Wim heeft de videocamera bij zich. Het volgende moment heeft hij volledig gefilmd.
‘So Wim, do you wanna do a wingover?’
‘What’s a wingover’
‘It’s like a rolercoaster’
‘Oke’
‘ Ahhhhhhhh, whaaaaaa, whoooeeeeeee’ Wim gaat in soort spiraalbeweging heel hard naar beneden.
Misselijk makend.
Op de film zie je het landschap verticaal, horizontaal, ondersteboven, van alle kanten langs schieten. Ik heb het filmpje net nog gekeken en het duizelde mij!
Door deze stunt is Wim een stuk sneller beneden dan ik. Hij staat al 15 minuten aan de grond als ik weer veilig met beide benen op de grond sta.
Wauw, dit was echt een onvergetelijke ervaring!
Foto's
