She dit it!
Queenstown
Nieuw-Zeeland
Moma
She dit it!
In februari en maart 2008 hebben wij, Marc en ik, met een camper 7 weken door Nieuw Zeeland gezworven. De ultieme vrijheid. Voor ons vertrek had ik een aantal activiteiten op mijn to-do lijstje staan. Eén ervan was paardrijden. Dit had ik ooit een keer eerder gedaan op een kermispaard. De ervaring van toen was er aan de ene kant op en aan de andere kant af. En dat moest natuurlijk worden rechtgezet.
Maar wat er ook op stond was bungyjumpen en she dit it.
Twee dagen voordat we in Queenstown zouden aankomen, werd ik toch wel lichtelijk zenuwachtig. Ik had het gezegd, maar wilde ik echt wel? Marc, de schat, zei al: je moet niks. Maar ja, wanneer je in het land bent waar het bungyjumpen is uitgevonden, dan moet je dat ook zelf ervaren. Toch?
En dan is het zover, we komen aan bij de Kawarau Bridge in Queenstown en vanaf de weg is de brug al te zien. De kriebels in mijn buik worden steeds sterker. Auto parkeren, omkleden (lange broek en stevige schoenen) en dan toch eerst maar eens naar het uitkijkplatform. Dit platform is iets lager dan het springplankje en je hebt een goed uitzicht op de plek waar het allemaal gebeurt. Het is niet druk, maar we zien toch een paar waaghalzen naar beneden komen. En dan het besluit: ik ga. Het feit dat wanneer ik nu niet zou springen, ik er achteraf spijt van krijg, geeft de doorslag.
Eerst melden bij de balie, vertellen of je foto’s en een video opname wilt (shit, dat is wel veel geld maar we willen het thuis ook wel laten zien), wegen (ahum) en dan op naar de brug en het springplankje. Er zijn geen wachtenden en ik kan zo doorlopen. De instructeur die mijn enkels vastbindt aan het elastiekje, meer is het niet, vraagt of ik Pieter van den Hoogenband ken en wanneer ik dat bevestig zegt hij dat ik net als Pieter in het zwembad duikt naar voren moet duiken. Even slaat de twijfel toe; moet ik dit wel doen? Maar dan sta ik al op het plankje dat aan de brug hangt. Ik kan er net op staan. Voor de video en de foto's moet ik nog even naar Marc zwaaien en dan: JUMP!
Wat ‘n onwijs gevoel. Het is maar 43 meter hoog, maar het lijkt een eeuwigheid. Helemaal raar is het wanneer je beneden bent; voor je gevoel ben je nog aan het vallen, maar de elastiek heeft je alweer omhoog getrokken. Je hersenen hebben even tijd nodig om dit te registreren. Na een keer of tig bouncen, dwarrel je nog wat rond en dan word je door een bootje opgepikt. Wat ’n kick!
Stijf van de adrenaline weer omhoog klauteren en halverwege worden opgevangen door Marc. Die even twijfelt of hij ook zal springen, maar er toch de fun niet van inziet. Hij heeft overigens de foto’s hierbij gemaakt.
Foto's
