Toch nog geluk

Door: Ingevalk

Geplaatst op Mar 30, 2009

Het is geen enkel probleem als we nog een nacht willen blijven, we zijn van harte welkom. Fijn, geen gesleep extra met de koffers, want daar heb je na bijna vier weken eigenlijk wel genoeg van.
Zondagachtend staat onze zeiltrip op het programma. De ochtend begint nogal bewolkt, maar gaan fris in bikini en korte broek naar de haven. Uiteindelijk toch de jassen ook maar mee, want het is nog tamelijk fris. Bij de steiger staan nog een aantal mensen te wachten en na een kwartiertje komt onze catamaran eraan gevaren. Nu nog op de motor, maar later zouden we mooi de zeilen hijsen.
Het is een mooie overzichtelijke en opnieuw gemengde groep. Jongeren, een (Belgisch) gezin, stellen van onze eigen leeftijd en een aantal ouderen mensen. En uit Engeland, Duitsland, Nederland..
Vanaf de boot heb je helemaal een prachtig plaatje van de Bay of Islands. Heuvelachtig en her en der dorpjes, maar ook huisjes solo die aan prachtige baaitjes liggen. Naarmate de ochtend vordert worden de wolken kleiner en krijgt de zon steeds meer de overhand. Onze jassen kunnen gelukkig uit.
De boot heeft contact met de dolfijnen”jagers” en na een paar uurtjes wordt de motor gestart en het roer omgegooid. We worden links en rechts door twee snelle “jagers” ingehaald. Dat kan maar 1 ding betekenen; DOLFIJNEN!! Via de radio krijgen we te horen dat het een groepje van 5 is waaronder twee baby’s. De reglementen schrijft voor dat als er babydolfijnen zijn dat er dan met de dieren gezwommen mag worden. Heel redelijk. Wel jammer want het had natuurlijk helemaal bijzonder geweest als je samen met de dieren in het water ligt, maar nu krijgen we evengoed wel de kans om ze van dichtbij te bekijken. En te zien krijgen we ze!! Ze springen uit het water en komen langszij van de boten. Op een gegeven ogenblik komen ze ook bij ons onderlangs gezwommen. Ze kunnen zo’n 15 minuten onder water blijven, dus ze kunnen ook elk moment onderduiken en dan loop je de kans dat je ze helemaal niet meer ziet. En dan is het inderdaad voorbij. Ze blijven steeds langer onder en zwemmen min of meer van ons weg.

We hebben ze gezien en het was super!

Dan varen we naar een eilandje en met een klein motorbootje die achter onze boot hangt, worden we naar het strand gebracht. Ook hier liggen weer de mooiste schelpen. Het eiland is in bezit van department of conservation en er kan gewandeld worden. Er schijnen namelijk kiwi’s te leven, maar deze vogeltjes komen pas ’s nacht te voorschijn, dus de kans dat we ze te zien krijgen is nul. Dus blijven we lekker op het strand en genieten van de zon. Na een uurtje worden we weer opgehaald; de lunch is klaar. Op de boot is een bbq neergezet en broodjes en salade. Zo’n daggie zeilen maakt hongerig.

En dan dringt door dat dit zo’n beetje de laatste dag is van de vakantie. Natuurlijk morgen en dinsdag nog Auckland en we gaan niet te vergeten ook nog naar San Francisco. Maar Nieuw Zeeland met al z’n moois is nu wel voorbij. Ook op de boot hoorden we weer verhalen van mensen over plaatsen en bezienswaardigheden waar wij niet geweest zijn. Maar we hebben absoluut het gevoel dat we alles eruit hebben gehaald wat erin zat. En wie weet; komen we hier nog eens naar terug…

Maandagochtend is de dag dat we naar Auckland moeten voor onze laatste nacht en om de auto in te leveren. Natuurlijk alles downtown en op de heenweg naar Russel hadden we al even een blik kunnen werpen op de ringweg van deze enorme stad. Op aanraden van Kathy (eigenaresse van de Loft) gaan we wel via de andere kust terug om toch vooral het Kauri forest te zien en de lookout bij Opononi waar metershoge duinen het strand markeren. En ze had niks te veel gezegd. Vanaf de lookout hadden we een perfect zicht op de Tasman sea en wij hebben duinen maar hier staan gewoon kleine bergen. Enorm!!

De highway gaat dwars door het 18km lange Kauri forest. Op de weg erheen komen we eerst een bordje tegen dat waarschuwt voor 24km bochtige wegen. En je weet gewoon zeker als je dergelijk borden tegenkomt (het was niet de eerste) dat het bochtig gaat worden. Jeroens rijcreditpoints worden weer aardig op de proef gesteld, maar je gaat vanzelf wel rustig want de weg is prachtig. Dan volgt het bordje Tane Mahuta (giant Kauri tree) en ook daarvan is geen woord gelogen. Een reus! Vorig jaar op Borneo al grote jongens gezien, maar deze doet daar op geen enkele manier voor onder. Wauw! Helaas hebben we geen tijd om het visitor centre te bezoeken, want ik had graag meer gelezen of gehoord over deze boom. Maar ja vijf uur moet de auto zijn ingeleverd en Auckland spitsuur is ook gewoon bizar druk. Uiteraard rijden we niet in 1 keer goed (Inge en stadskaarten..?!). We willen graag eerst de koffers afgeven bij het hotel en om 16.45u arriveren we bij het hotel. Ik meld me en we leveren de koffers in bij de belboy. Is allemaal gelukkig geen enkel probleem. Het depot is gelukkig heel dichtbij en 16.55u lopen we het kantoor binnen. We kunnen de sleutel inleveren, hij loopt een rondje rond de auto, controleert of we ‘m vol getankt hebben en daarmee is het links rijden voor ons ten einde. Rustig lopen we terug naar het hotel, checken in en ploffen neer op eindelijk een kingsize bed (queensize is hier very common). Bad loopt al vol..