"Die Chinese"

Door: Reefje

Geplaatst op Aug 22, 2012

Een beetje onderuitgezakt zit ik aan mijn bureau en teken ik verveeld wat figuurtjes op het blaadje dat voor me ligt. Ik heb dit sinds de middelbare school niet meer gedaan en ik had ook nooit gedacht dat ik dit tijdens werkuren zou doen. Stiekem kijk ik vanuit mijn ooghoek naar mijn collega, die zich op haar scherm probeert te concentreren. Wanneer ik nog meer krabbelgeluiden produceer, hoor ik een harde zucht achter me. Yes, mission completed! Hoe heeft het toch zover kunnen komen dat mijn missie uit niets anders bestaat, dan mijn college extra te vervelen?

Mijn eerste werkdag bij de Auckland University begon al vreemd, toen er 2 mannen in werkuniform mijn bureau omdraaiden. Mijn ‘private space’ werd zo wel erg beperkt, met een collega die letterlijk over mijn schouder kan meegluren naar wat ik precies op mijn pc uitspook (er zit letterlijk maar 80/90 cm ruimte tussen onze bureaus). Mijn Chinese en Indiase collega zijn daarnaast niet erg gespreksvol, lijkt iedereen voor zich te werken en is er verder geen radio te bekennen. Goed, laat ik niet te snel oordelen dacht ik nog. Tijdens mijn eerste werkweek werd echter al snel duidelijk, dat ik niet de eerste kandidaat van het uitzendbureau was. Elke dag kreeg ik van de werklui wederom de vraag naar mijn hoofd geslingerd, “ben je het nog niet beu? De laatste vertrok na 3 dagen werken al!”.

Al vanaf het begin dat ik met ‘die Chinese’ moet samenwerken erger ik me aan alles wat met haar te maken heeft. Mijn tong heb ik er al meerdere keren afgebeten, om haar niet aan te spreken op haar luid slurpend eet- en drinkgedrag. Maar nog erger is de onvriendelijke manier waarop ze mensen aanspreekt (kan weliswaar aan het zwaar Chinees accent liggen, maar toch). Wanneer iemand voorzichtig aangeeft dat ie haar niet verstaat, gaat ze gefrustreerd nog harder praten. Ze heeft zo haar eigen ideeën over wat mijn taken zijn en het mag duidelijk zijn dat zij die niet gaat doen. Wanneer ik terug ben van de wc, staan er mensen aan de balie te wachten tot ik ze help. Zij blijft mooi achter haar bureau zitten. Ze weet toch zeker wel dat mensen haar kunnen zien vanaf de balie??

Dit klinkt natuurlijk niet als de meest ideale baan, maar ik begin vroeg en heb na mijn werk nog tijd om dingen te doen, het werk is vrij simpel, de mannelijke collega’s zijn, in tegenstelling tot mijn 2 collega’s, wel in voor een praatje (alhoewel dit ook een tijdje heeft geduurd) en nog belangrijker is dat ik tijd over heb om mijn cursus te doen. En dus zit ik er na 2 maanden nog. Alleen heeft mijn ‘relatie’ met ‘die Chinese’ een hoogtepunt bereikt. Zo’n beetje elke gelegenheid die ze krijgt, of beter gezegd neemt, hoor ik haar Engels-Chinees gebrabbel / commentaar vanachter haar pc, naar mij roepen.

Blijkbaar is dat niet genoeg voldoening voor haar en vind ze daarnaast nodig om mij tot op de minuut te controleren. Mijn gezicht trekt wit weg (of rood aan van woede?), wanneer ik een briefje op haar bureau vind met tot op de minuut gedocumenteerde acties, waar ik me de hele dag mee bezig hou. Van naar de wc gaan, tot een appel eten, of even mijn telefoon checken en zelfs wanneer ik pauze heb, wordt tot in detail door haar bijgehouden. Dit kan toch niet? Ik doe mijn werk toch gewoon wat is het probleem? Wanneer ik dit aan het uitzendbureau voorleg, krijg ik verbaasd request op nul. Tja dat zou toch wel aan een cultuurverschil kunnen worden toegeschreven, daarnaast moet ik me uitsluitend met werk bezig houden, dus telefoon uit, geen mail en geen eigen werkzaamheden doen. Nadat ik over de shock heen ben, heb ik mijn plannetje gesmeed.

En zo begin ik deze week, zonder telefoon op mijn bureau (maar in mijn broekzak), zonder e-mail (alleen als zij niet achter haar pc zit) en zonder eigen werk, aan mijn missie om haar compleet gek te maken. Mijn vingers zijn nog nooit zo snel over het toetsenbord gevlogen als nu, om al mijn werk (en het werk van anderen) snel af te krijgen. Elk uur vraag ik haar of ze nog een klusje voor me heeft. De eerste paar keer geeft ze mij met plezier haar eigen werk, waardoor zij lekker op het internet kan surfen. Maar als ik haar voor de 5e keer vraag of ze wat heeft, zucht ze hard en schut ze nee. Mooi! Vervolgens zak ik onderuit op mijn stoel en krabbel ik wat op een blaadje. Tja als ik geen eigen werk mag doen, dan maar wat tekenen.

Na een week deze routine vol te houden, lopen de spanningen op vrijdag dan toch op. Om 8 uur spreekt ze mij aan waarom ik de mail niet heb gedaan, want dat heeft prioriteit. Zij heeft een halfuur de tijd genomen om haar ontbijt langzaam op te slurpen en daarnaast… nix te doen. Ik heb ondertussen mensen aan de balie geholpen en ander werk gedaan. Dus ik beantwoord haar vraag, met een statement dat we alle 3 de mail moeten doen en niet alleen ik. Waarop zij helemaal los gaat en zegt dat ik niet naar haar luister, onvriendelijk ben en geen mensen vertrouw. Mijn bloed begint te stollen en ik zit shakend in mijn stoel van woede, waarop ik vervolgens mijn frustraties haar mededeel. Tot een gesprek komen we niet ( confrontatie gaat ze dan toch liever uit de weg) en de rest van de dag wacht ik op de verlossende woorden, ‘you’re fired’. Maar wonder boven wonder, komen die niet.

To be continued!