Fire Alarm
Auckland
Nieuw-Zeeland
Reefje
Fire Alarm
Het liefst wil ik zo snel mogelijk van mijn ‘heavy weight’ rugzak af. Maar dat gaat toch wat lastiger dan verwacht. Als Quentin en ik onze kamer In het Nomad Hostel binnen lopen, is het één grote puinhoop. Ik vraag me werkelijk af hoe mensen hier nog iets kunnen terug vinden. De onderbroeken, Lonely Planet’s, stijltangen, handdoeken en rugzakken liggen in hopen verspreid tussen de 6 stapelbedden. Alhoewel het raam open staat, blijft de vieze bedompte zweetlucht in de kamer hangen. De zoektocht naar een eigen plek, komt spontaan boven aan mijn to do lijst te staan!
Op internet komen we al snel bij de ‘shared accommodations’ uit . Een eigen appartement zou wenselijk zijn, maar dan natuurlijk wel voor een degelijk prijsje. Als je een 1 à 2 kamer appartement zoekt, ben je al gauw zo’n $400 per week kwijt. Dat was niet helemaal wat we in gedachten hadden. Bij de ‘shared accommodations’ liggen de prijzen rond de $100 voor één persoon en $250 voor een koppel. We reageren op een aantal advertenties en wachten rustig een antwoord af. De volgende dag hebben we twee reacties, we kunnen meteen bellen om een afspraak te maken.
Zodra er aan de andere kant van de lijn wordt opgenomen, word ik in het Chinees toegesproken. “Uhm...I’m calling about the appartment?”, vraag ik een beetje verbaasd. “Yes yes”, zegt ze. “When can I come by to see it?”. “Aafta siex tirtie”. Voordat ze op hangt, probeer ik nog snel het adres te vragen (toch wel essentieel!). Hmm, beetje raar gesprek was het wel. Maar het appartement is wel downtown, dus zeker een kijkje waard. Hoe dichter we in de buurt komen van het adres, hoe meer Chinezen we tegenkomen. Ah, Chinatown. Als we eenmaal voor de deur staan blijkt, dat ik haar weer moet bellen om te achterhalen op welke van de 50 bellen ik moet drukken. Eigenlijk heb ik daar geen zin in. Ook Quentin heeft niet zo’n behoefte om tussen de Chinezen te wonen. Op naar de volgende adres dan maar.
Een beetje buiten adem, arriveren we bij adres nummer 2. Ik wist niet dat Auckland zo heuvelachtig was?! Gelukkig kunnen we even op adem komen, wanneer we voor de grote ijzeren deur op Anna wachten. Anna is Duits en managed verschillende huizen en appartementen voor de eigenaar. Na 5 minuten komt ze aanlopen. We lopen een aantal trappen op, door een klein steegje langs het huis en komen dan bij een klein huisje aan. Ze laat ons de grootste badkamer van het huis zien, waar tevens ook de wasmachine en droger staan. In bijna alle advertenties konden we nergens iets over de wasmachine vinden. Nu weten we waarom. Veel eigenaren huren een bedrijf in, die de zorg draagt voor beide machines. En wij moeten daarvoor in ruil betalen. Gelukkig weten we het muntjes systeem met wattenstaafstokjes te omzeilen! Naast de badkamer zijn er een rits nieuwe kamers gebouwd. Anna laat ons de laatste kamer zien, die uitkijkt op een kleine tuin met een super mooie muurtekening.
De kamer heeft een prima grootte en bestaat uit een slaapbank, een bureau, stoel en een aantal kasten. Vervolgens laat ze ons de woonkamer zien, wat lijkt op een aangebouwde veranda. Binnen in het huis zijn er nog 2 badkamers, een kleine keuken en de rest van de kamers. Voor een groot huis met 10 kamers ziet het er toch redelijk schoon uit. Quentin en ik kijken nog even rond en nemen dan afscheid van Anna. Een paar minuten later zitten we in een kroeg met een glas bier voor ons. Tja, zo’n huis met veel mensen heeft natuurlijk zijn voor- en nadelen. Aangezien we nieuw zijn en niemand kennen, is het wel goed om zo contacten op te doen. De prijs is redelijk, $225 per week voor de kamer incl. water, electra, tv en internet. De locatie is ook prima, zo’n 25 minuten lopen vanaf het centrum, tussen allemaal buitenlandse eettenten, retro winkels en kleine kroegen. Al snel zijn we het erover eens. Laten we het proberen!
Tijdens onze laatste nacht in het hostel, lig ik om 2 uur s’ nachts klaarwakker in mijn bed. Een paar minuten later hoor ik de feestjes buiten tot een eind komen, wanneer de muziek langzaam maar zeker uit gaat. Eindelijk kan ik nog eens een poging wagen om in slaap te vallen. Uiteraard gaat dat feest niet door, wanneer de feestgangers na een halfuur terug komen van hun donderdagavond stapavond. Al lallend en met veel vallen en opstaan, hoor ik ze door de gang lopen. Als de deur naast onze kamer in het slot valt, blijft het even rustig. Totdat iemand met een rotgang naar de wc rent en vervolgens 10 minuten hard over zijn nek gaat. Heerlijk die ochtend geluiden! Dit tafereel herhaald zich nog een aantal keer, totdat om 4 uur in één keer het alarm af gaat. Ja hoor, dat kan der ook nog wel bij!
Het duurt zeker zo’n 10 minuten voordat iedereen in onze kamer zich bewust is van het feit dat we naar buiten moeten. Half aangekleed lopen we 3 verdiepingen naar beneden, waar we onderweg brandweermannen tegenkomen. In groepjes staat iedereen buiten voor het hostel, het spektakel te aanschouwen. Dit is blijkbaar al de 3e keer in anderhalve week dat het alarm af gaat. Fijn. Na een paar minuten komen de brandweermannen alweer naar buiten. Vals alarm. Kwaad vervloek ik de feestgangers die dit natuurlijk op hun geweten hebben, maar het blijkt een systeemfout te zijn. Langzaam wordt er een rij gevormd en loopta iedereen weer slaperig terug naar zijn bed. Wat ben ik blij dat we morgen in ons eigen bed kunnen slapen!
Foto's
