Border Patrol Nieuw Zeeland
Auckland
Nieuw-Zeeland
Reefje
Border Patrol Nieuw Zeeland
Na anderhalve dag in Singapore ben ik nog steeds even moe en lusteloos, als wanneer ik van een 3/4 daags festival terug kom. Blijkbaar helpt een stop over toch niet helemaal tegen een jetlag. Hopelijk duurt deze kater niet te lang denk ik bij mezelf, op weg naar Nieuw Zeeland. Mijn hele systeem is compleet in de war en mijn maag protesteert dan ook hevig wanneer er geïnsinueerd wordt dat het bedtijd is wanneer het vliegtuig, op de kleine tv’s in de rugleuningen na, pikdonker wordt.
Je kan toch niet van een normaal mens verwachten dat ze om 18 uur gaan slapen, omdat het aan de andere kant van de wereld ‘s nachts is! Maar goed, ik ben duidelijk niet de enige die hier last van heeft. Wanneer de zoveelste persoon om een ‘midnight snack’ vraagt besluiten de stewards toch maar een rondje chips, chocolade, mueslirepen en mini broodjes te doen. De kleine traytjes moeten de nodige keren bijgevuld worden, om mijn medepassagiers’ honger te stillen.
Na een 9,5 uur lange vlucht vanuit Singapore, arriveren we ’s morgens vroeg net voor 11 uur in Auckland. Slaapdronken staat iedereen in de rij te wachten, totdat we eindelijk het vliegtuig uit mogen. Als een school vissen verplaatsen we ons naar de eerste Nieuw Zeelandse gezichten bij de douane. Omdat dit land zo afgelegen ligt en te maken heeft met flora en fauna die niet eens bestaan in de rest van de wereld, zijn ze extra voorzichtig met wie en vooral wat ze wel en niet het land in laten. Althans zo laten programma’s als Border Security en Border Patrol ons geloven.
Er schieten dan ook van allerlei beelden en verhalen door mijn hoofd. Die ene afleveringen waar een backpacker/toerist eruit wordt gepikt en meegenomen wordt naar de kleine verhoorkamer, om vervolgens uitleg te doen over de vele stempels in zijn paspoort staan en waarom hij juist nu naar Nieuw Zeeland komt. Of het verhaal dat ik al meerdere malen heb gehoord over het terplekke schoonmaken van je schoenen. Vooral bergschoenen, die nog vies zijn van de vorige wandeling in één of andere jungle, zijn erg geliefd. Stel dat er vreemde zaadjes of andere troep die ze niet in Nieuw Zeeland kennen, aan kleeft. Dat kan dus echt niet! Laat ik nu net zo’n paar schoenen aanhebben.
Het douane- en immigratiegedeelte blijkt super easy te zijn. Geen lastige vragen of rare blikken. Maar dan volgt een afgeschermd gedeelte waar een briefje met daarop de boodschap, “ Border Patrol recording in session”, hangt. Hier gebeurd het dus allemaal. Een beetje nieuwsgierig kijk ik om het hoekje, waar ik een hoop geruzie verwacht, dat vastgelegd wordt door camera’s. Het enige dat ik zie zijn 2 enorme scanners en wat mensen in uniform. Geen opnames dus vandaag. Als ik aan de beurt ben, word ik vriendelijk begroet door een vrouw. Ze vraagt of ik eten bij me heb, waarop ik antwoord dat ik een Kinderbueno bij me heb. “Lucky you, zegt ze lachend.
Vervolgens komt dan toch de vraag over mijn schoenen. Maar wanneer ik mijn bergschoenen laat zien, wordt er even vlug naar gekeken en mag ik daarna door naar het scanner gedeelte. Ik probeer mijn veel te zware rugzak voorzichtig op de band te leggen en loop daarna zelf door de andere scanner. Ook hier is niets aan de hand. Heb ik me die verhalen dan gewoon ingebeeld of is dit juist een goede dag voor Border Patrol? Met veel moeite pak ik mijn rugzak weer op en lopen Quentin en ik samen naar de bus. Misschien moet ik de volgende keer maar wat minder naar dit soort programma’s kijken!
Foto's
