Kaplaars gooien, zeeleeuwen bekijken en een monsterlijke hamburger
Nieuw-Zeeland
Oceanië
WeirdosopWereldreis
Kaplaars gooien, zeeleeuwen bekijken en een monsterlijke hamburger
8 – 15 maart
Vanwege het bewandelen van de Tongariro Alpine Crossing gisteren, strompelden we vandaag naar de bus om te vertrekken naar Wellington. Onderweg kwamen we langs een plaatsje wat de ‘gumboot capital’ van Nieuw-Zeeland wordt genoemd (we zijn alleen de naam vergeten). Een gumboot is een kaplaars en bij de sport ‘gumboot throwing’ moet je zorgen dat je de rubberlaars zo ver mogelijk gooit in een speciale arena. Met z’n allen hebben we een wedstrijdje gedaan waarbij bleek dat we er best goed in waren. Sommigen waren zo slecht dat de laars een paar meter achter ons op de grond viel of over de hoge hekken van de arena werd geslingerd. Het record van de vrouwen lag rond de 40 meter, best ver dus. We werden later in Wellington gedropt, waar we ons hostel hebben opgezocht en in de avond samen met Judy hebben gegeten. We hadden voor haar Hollandse pannenkoeken met spek gemaakt als afscheid, want ze zou weer verder gaan reizen terwijl wij nog langer in Wellington bleven. We vertelden haar over Nederland, drop en cavia’s (die ze nog nooit had gezien) en zij vertelde ons meer over China. Jammer dat we afscheid moeten nemen.
De dag erna zijn we samen met een Amerikaans meisje, Devon, naar het beroemdste museum van het land geweest: Te Papa Museum. Hier leer je van alles over o.a. de flora en fauna, de Maori-cultuur en de geschiedenis van Nieuw-Zeeland. Het museum is zo groot dat we er bijna de hele dag hebben rondgelopen. Aan het einde van de middag liepen we naar een soort retro-kermis met allerlei gekke attracties zoals een reuzenrad waar je op een toiletpot moet zitten, een schommel waar je op een slee zit, of een kraampje waar je olijven afschiet op fietsbellen. Op weg terug naar het hostel zagen we nog twee roggen zwemmen in de haven.
De twee volgende dagen hebben we vooral veel uitgeslapen en een beetje rondgelopen in de stad. Het valt ons op dat er veel rare mensen rondlopen in Wellington: de een praat in zichzelf, de ander is bedekt met regenboogtattoos en weer anderen zijn dronken om 10 uur ’s ochtends.
Na nogal slecht geslapen te hebben moesten we vroeg weg om met de ferry naar het zuidereiland te varen. Na een paar uur varen kwamen we aan in Picton, van waaruit we verder gereden zijn naar Marahau. Dit is een plaatsje aan de rand van het populairste nationale park van Nieuw-Zeeland: het Abel Tasman National Park. Hier sliepen we bij ‘The Barn’ waar we een mooi klein hutje voor onszelf hadden met uitzicht over de zee. Die avond hebben we met iedereen van Stray een groepsdiner gehouden, waar we heerlijk gegeten hebben. We merken dat het hier in de avond al veel kouder wordt dan op het noordereiland; we sliepen zelfs met sokken aan.
Het Abel Tasman National Park kan je het beste verkennen vanuit de kajak, dus de volgende dag hebben we een tweepersoonskajak gehuurd en zijn we het water op gegaan. Omdat je op de zee kajakt moet je een soort rok aan die het gat afsluit waar je in zit, zodat er geen water in de kajak komt. De omgeving is erg mooi: de stranden zijn goudgeel en het water is helderblauw. Al snel konden we aanmeren op ons eigen paradijselijke privéstrandje. Het gouden zand was onaangetast en we hebben leunend tegen een aangespoelde boomstam wat gegeten en gedronken. Doordat het strand tegen een hoge beboste helling ligt is het strand niet te bereiken per voet, dus voelt het nog meer privé. Daarna peddelden we naar Adele Island (niet vernoemd naar de zangeres, maar naar de vrouw van de ontdekker) waar zich een zeeleeuwenkolonie bevond. We zagen de zeeleeuwen zonnen op de rotsen of spelen in het water. Soms sprongen ze op maar een paar meter afstand van ons vandaan in het water. Ook hebben we hele schattige, pluizige babyzeeleeuwtjes gezien. Na een uur daar rondgedobberd te hebben, zijn we weer terug gaan varen, wat nog best een lang stuk was. In de avond zijn we met de hele Stray-groep gaan eten bij een soort foodtruck verderop die bekend staat om de hamburgers die ze verkopen. We kregen daar de grootste hamburger die we ooit gezien hadden. Het was een hele opgave om een hap te nemen, maar het was heerlijk. In het pikkedonker zijn we daarna teruggelopen naar ons hutje om te slapen.
Na heerlijk geslapen te hebben zijn we een wandeling gaan maken over het kustpad van Abel Tasman waar we onderweg veel mooie uitzichten hadden over de blauwe zee. Op een strandje hebben we wat gelezen, terwijl we werden aangevallen door sandflies. Dit zijn hele kleine vliegjes die je kunnen bijten en waar je vervelende, jeukende bultjes van krijgt (hoewel Sanne er geen last van blijkt te hebben).
Op dag 29 moesten we helaas weer vroeg op om naar Westport te rijden. Doordat het zo vroeg was hebben we wel een hele mooie zonsopgang kunnen zien. Onze buschauffeur is Flipper: een surfdude uit Raglan met blonde Andrélonharen en spillebeentjes. Hij heeft twee regels in de bus: (1) geen negativiteit en (2) geen Justin Bieber. En elke keer als we bij wegwerkzaamheden kwamen gaven we de man die het ‘go/stop’-bord bediende een lolly (omdat het bord wat hij vasthield leek op een lolly). Onderweg zijn we gestopt bij een groot en breed strand waar een deel van de groep ging surfen. Wij hebben een wandeling gemaakt naar een zeeleeuwenkolonie aan de andere kant van het strand. Ook heb je hier een mooi uitzicht over de grote rotsen die uit de woeste zee steken. Flipper wees ons op twee vogels die langsliepen en zei dat het kiwi’s waren, maar het leken meer een soort rare eenden/kippen dus volgens mij zijn we gewoon in de maling genomen.
De dag erna was het erg slecht weer maar gelukkig zouden we vandaag vooral veel onderweg zijn. Op naar Franz Josef!
Foto's
