The Walk to Hell
Nieuw-Zeeland
Oceanië
WeirdosopWereldreis
The Walk to Hell
5-7 maart:
Na twee nachten aan Lake Aniwhenua te hebben gezeten, werd het tijd om de bewoonde wereld weer op te zoeken. We zijn met de Stray-bus naar een grote lichtblauwe waterval (Huka Falls) gereden om daar een wandeling te maken naar een soort thermale baden. We liepen langs een rivier die een hele mooie groenblauwe kleur had. De ‘thermale baden’ waren eigenlijk gewoon wat inhammen in de rivier met veel rotsen en een watervalletje waar je lekker in het hete water kon badderen. Emily is er meteen in gaan zitten. Eerst was het water heerlijk warm maar na een tijdje moet je er gewoon weer uit om af te koelen. Sanne en Judy (een Chinees meisje dat we hadden ontmoet bij Lake Aniwhenua) bleven aan de kant zitten kijken.
Daarna zijn we weer verder gereden met de bus naar Taupo, een klein plaatsje waar toevallig net een triatlon werd gehouden, en nog gestopt om boodschappen te doen voor de komende dagen. We zouden namelijk weer in de middle of nowhere gaan overnachten waar je geen eten meer kan kopen. Na lang over smalle bergweggetjes gereden te hebben, en zelfs nog een vertraging opliepen doordat er een enorme kudde schapen over de weg liep, kwamen we aan bij onze accommodatie: Blue Duck Station. Bij de receptie hangen opgezette dieren en alles doet een beetje Amerikaans aan. Het voelt alsof we op een boerderij slapen. Er werd die avond een feestavond georganiseerd, maar we hadden daar niet zo veel zin in aangezien we erg moe waren. We hebben daarom samen met Judy foto’s proberen te maken van de sterrenhemel. Hier was de Melkweg zelfs nog veel beter te zien dan bij de vorige plek. Het was echt heel indrukwekkend. Een paar foto’s zijn gelukkig goed gelukt.
De volgende dag was het tijd voor een activiteit die vanuit de accommodatie geregeld werd. Je kon kajakken, paardrijden, kleiduifschieten, een jeeptour maken en zelfs jagen. Wij zien liever niet iets doodgaan, dus we hebben voor kleiduifschieten gekozen. In de ochtend kwam er al snel een Canadees meisje en een Nederlandse jongen terug van de jacht. De jongen had een bloederige geit over zijn nek hangen die hij een uur later als lunch zou opeten. Kort daarna zijn we gaan kleiduifschieten met een groepje anderen. Emily had maar niet gezegd dat ze het al eerder had gedaan want anders zou het nogal dom zijn als ze niets raakte. Het was echt mega gaaf om met een shotgun te schieten en het was echt jammer dat we maar 10 schoten per persoon hadden. De meisjes waren wel echt heel slecht, sommigen schoten gewoon willekeurig in de lucht als ze de kleiduif zagen vliegen. Sanne had er een paar mooi geraakt en Emily was in de competitieronde samen met een Canadees meisje de beste. Omdat ze gelijk stonden kwam er een shoot-off en toen verloor ze helaas van de Canadese, maar die was ook opgegroeid met jagen. In de avond werd er voor ons gekookt, en hebben we gehaktballen van de barbecue en salade gegeten. De mannen gingen even hun mannelijkheid tonen door te gaan bijlwerpen. Een jongen en een meisje konden zelfs enorme knallen laten horen door keihard met een zweep te slaan, echt knap.
De volgende dag moesten we om 4 uur ’s ochtends al op omdat we een van de bekende Great Walks van Nieuw-Zeeland zouden gaan lopen: de Tongariro Alpine Crossing (20 km). Eerst werden we naar een plek gebracht waar gecontroleerd werd of onze kleding wel goed genoeg was en waar we allerlei waarschuwingen kregen van hoe gevaarlijk de route kan zijn en dat je het alleen kan lopen als je erg fit bent. Bij een pad waarbij je een vulkaan op loopt, die in de Lord of the Rings-films gebruikt is als Mount Doom, breken mensen regelmatig hun benen. Dat zijpaadje namen we dus maar niet. Samen met Judy gingen we op pad. Eerst liepen door een landschap van kleurrijke heide en heuvels met rotsen. Daarna begon de grote klim naar boven. Via een heel steil paadje liepen we de voet van de vulkaan op. We liepen zo hoog dat het eind van het pad steeds verdween in de wolken. Op een gegeven moment kwamen we vanuit het niets terecht in een grote vlakte waar er dikke mist hing. Echt bijzonder, en vooral raar dat er opeens zo’n vlakke grond was op een berg.
Na nog meer geklommen te hebben kwamen we uiteindelijk uitgeput op het hoogste punt waar we uitzicht hadden over het hoogtepunt van de wandeling: emerald lakes. Dit zijn twee kleine meren met een bijzondere felgroene kleur. Verderop kon je ook een groter meer zien liggen. Het uitzicht over de vallei was echt spectaculair en was de wandeling absoluut waard. Maar we waren pas op de helft, en het ergste zou nog komen. Eerst moesten we bijna recht naar beneden over een pad met los zand en stenen waar je helemaal in weggleed. We vielen allemaal een paar keer en we zaten helemaal onder de stof en zand. Daarna moesten we nog een paar uur eindeloos lang naar beneden lopen, wat nog veel zwaarder was dan naar boven klimmen. Aan het eind moesten we nog door een soort jungle lopen en iedere keer dachten we dat we er waren, maar dan bleek het toch gewoon verder te gaan. Na 8 uur lopen, waaronder 1100 meter gedaald te hebben, kwamen we eindelijk bij de finish. We hadden allemaal pijn aan onze knieën en kuiten. In de bus kregen we een koud drankje als beloning. We zijn echt trots dat we de wandeling hebben gedaan! We konden alleen niet meer lopen de komende twee dagen.
Foto's
