Zon, (vruchtensap) zuipen, (bijna naar het) ziekenhuis
Nieuw-Zeeland
Oceanië
WeirdosopWereldreis
Zon, (vruchtensap) zuipen, (bijna naar het) ziekenhuis
20-25 februari
Voor de mensen die niet begrijpen waar de titel op slaat: het televisieprogramma ‘Zon, zuipen, ziekenhuis’ gaat over mensen die genieten van zon en drank en daardoor naar het ziekenhuis moeten. Geen zorgen, bij ons was de drank afgelopen week vooral liters vruchtensap en water. Het was niet de drank maar de zon die ervoor zorgde dat we het ziekenhuis op moesten zoeken. Bijna dan. Maar laten we bij het begin beginnen.
Onze eerste waarschuwing van de zon kregen we al snel. We hadden die ochtend besloten om wat te gaan lezen in het mooie Albert Park, waar we de dag ervoor ook al waren geweest. We hadden nog maar een half uur op een bankje in de zon gezeten toen we de rode vlekken op onze armen en benen zagen verschijnen. Het blijkt dat er boven Nieuw-Zeeland een enorm gat in de ozonlaag zit waardoor je hier al binnen 10 minuten verbrand. Daar zouden we pas na een paar dagen achter komen. Later op de dag zouden we, zoals we in het vorige blog aangaven, naar het Lantern Festival in het park gaan. Spoiler alert: we zijn er niet geweest. Het festival bleek zonder dat wij het wisten, voor het eerst in een ander park gehouden te worden. Tijdens onze zoektocht in Albert Park naar een lantaarn of iets anders Chinees-achtigs, werd er in een groter park verderop feest gevierd en werden allerlei leuke shows gegeven. Nu moeten we volgend jaar maar weer terugkomen.
De dag erna zouden we voor het eerst met de Stray-bus vertrekken. We hebben van tevoren een soort buspas gekocht waarmee je overal in Nieuw-Zeeland, waar en wanneer je maar wil, kan opstappen en naar vele plekken gebracht kan worden. Het is vooral gericht op backpackers en de bus zit daarom ook voor een groot deel vol met mensen tussen de 18 en 30 (soms ouder). Onderweg stop je om uit te rusten, en soms zitten er ook al activiteiten inbegrepen. Vandaag stopten we bijvoorbeeld bij het Parry Kauri Forest om daar een gigantische en oeroude Kauri-boom te knuffelen. Dan zou er iets zweverigs gebeuren (we weten niet meer precies wat, maar we hebben die boom maar gewoon een flinke knuffel gegeven). De chauffeur was een praatgrage Maori die ons van alles vertelde over de geschiedenis, natuur en cultuur van Nieuw-Zeeland. We reden langs prachtige, uitgestrekte regenwouden en valleien die er nog spectaculairder uitzagen door de ochtendnevel en de opkomende zon. De bestemming van deze dag was het kustplaatsje Paihia, waar we een klein airbnb-huisje hebben gehuurd dat iets weg heeft van een boomhut doordat het zo verscholen zit tussen de bomen en je een trap op moet klimmen om naar de voordeur te komen.
De volgende ochtend stonden we vroeg op om een wandeling naar de Haruru Falls te maken, een waterval van zoet water die in het zoute zeewater stort. De route was ontzettend mooi: we liepen door dichtbegroeide jungle, een bijna buitenaards moeras en langs uitzichten over een brede rivier. De waterval was ook erg mooi en groter dan we hadden verwacht. We zijn ook wat schattige vogeltjes tegengekomen waaronder een vogel met een soort indianenveer recht op zijn hoofd. Hoewel we in het leefgebied van Kiwi liepen (de beroemdste vogel van Nieuw-Zeeland), hebben we er geen gezien. De afstand bleek alleen iets langer dan we hadden verwacht. De wandeltocht zou maar 3 uur duren en wij deden er 6 uur over… Met pijnlijke blaren en bloedende wondjes op onze voeten bereikten we aan het eind van de middag eindelijk, bijna kruipend, ons huisje.
De dag erna hadden we een excursie naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van het land. We hadden geluk want de bus waar we de hele dag in zouden zitten zat maar halfvol, dus het was een klein gezellig groepje. De chauffeur was weer een Maori, en hij was heel aardig en vrolijk. Na een paar uurtjes kwamen we in Cape Reinga aan waar je een prachtig uitzicht had over de eindeloze zee en de duinen aan de kust. Je ziet aan de twee verschillende kleuren van het water waar de Pacific met de Tasmanzee botst. We hebben een wandelingetje naar de vuurtoren gemaakt en toen reden we weer verder. Onderweg zijn we in de Te Paki duinen gestopt om te gaan sandboarden. Hier lijkt het bijna alsof je in de Sahara bent beland. Met een bodyboard loop je een steile zandberg op om vervolgens weer hard naar beneden te zoeven op je buik. Het leek zo simpel beneden aan de berg, maar toen we bovenop stonden zagen we hoe hoog en steil de helling wel niet was. Er was echter maar één weg naar beneden en dat was door naar beneden te sandboarden. Toen we eenmaal naar beneden schoven bleek het helemaal niet eng, maar juist heel gaaf. Hierna zijn we met de grote bus ook nog over het strand en door het water gaan rijden. De kuststrook daar heet 90 mile beach, en is een officiële snelweg! Als laatste stop zijn we Fish and Chips (of ‘Fash and Chaps zoals de buschauffeur zei) gaan eten, wat echt heerlijk was. Daarna kwamen we weer aan in Paihia.
Op dag 9 hebben we uitgeslapen en wat gelezen, en daarna de ferry naar het plaatsje Russell genomen. Dit is een klein, schattig kustplaatsje waar bijna geen auto’s rijden en waar je veel strandhuisjes en -cafeetjes vindt. We hebben er wat rondgelopen, op een bankje bij het water onze lunch opgegeten en nog op het strand gezeten. Op de terugweg naar ons huisje werd Emily nog bijna aangereden omdat ze er nog steeds niet aan kan wennen dat je de andere kant op moet kijken bij het oversteken (iedereen rijdt hier links).
Op dag 10 reizen we via Auckland naar Raglan; daarover volgende keer meer!
Foto's
