Wat is Nederlands spreken soms lekker

Door: Knebbeltje

Geplaatst op Jul 4, 2012

Meteen maar even een statement: ik spreek net zo makkelijk Nederlands als Engels. Na twaalf jaar met een Australische partner, en louter BBC kijken, kan dat niet anders. En toch, en toch, en toch... als ik een maand in Australië ben en wekenlang niet anders dan Engels hoor en spreek, dan is het heerlijk om even met thuis te skypen en mijn eigen taal te spreken. Of in de auto keihard mee te zingen met Marco Borsato. Je eigen taal zit toch het lekkerste. Het is alsof je na een lange werkdag thuiskomt en je schoenen uitschopt.
In 1991 verkeerde ik in de fortuinlijke omstandigheid dat ik een cruise voor twee had gewonnen in een televisiequiz. Naar Tahiti nog wel, per zeiljacht! Daar ik toen nog groen en single was, nam ik mijn broer mee als reisgenoot, en enkele maanden later zaten wij na dertig uur vliegen en een Parijse airportstaking, ietwat versuft in een romantische bungalow op stelten nabij Papeete.
De cruise was onvergetelijk. Tahiti, Huahine, Raiatea, Bora Bora en Moorea... stuk voor stuk pareltjes van broccoligroene bossen, omzoomd door gouden stranden en een turquoise zee. Het paradijs op aarde, er is geen andere beschrijving voor. Maar om daar nou met een zeiljacht dat voor driekwart met rijke Amerikanen was te vertoeven...
Nou waren mijn broer en ik zo ongeveer de populairste en jongste gasten aan boord. Dat we de reis als prijs hadden gewonnen "just like Jeopardy", daar konden de Yanks maar niet over uit. Intussen bevestigden ze al mijn vooroordelen over Amerikanen. 'Where do you guys come from' wilde onze buurman Web weten, een IT-man uit silicon valley die 275.000 dollar per jaar verdiende, wat hij ons meteen na het noemen van zijn naam vertelde. Wat mij het antwoord ontlokte 'Hi, I am Willem, a 400 dollar a month scholarship student'. Uit Nederland, vertelde ik Web. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes, en na enig denkwerk zei hij: "Right, Denmark."
Heel leuk was dat er twee Nederlandse meisjes op het schip werkte, die helemaal dolblij waren dat er eindelijk eens Nederlanders aan boord kwamen. Met drop en een Panorama nog wel, u begrijpt: wij kregen extra zeepjes en shampoo bij de vleet. Toen we eens aan het ontbijt zaten, met een wat ouder Amerikaans koppel als disgenoot, kwam Ilona, een van de twee Hollandse meiden er even bij staan. We kwebbelden wat over tv-quizzen en PSV en ander nationaal leed. "Excuse me" kwam de Amerikaanse disgenoot ertussendoor, "just what language are you speaking?" "Dutch" zeiden we braaf. "Gee I thought people in Holland spoke English" riep de man uit. Waarna Ilona zonder blikken of blozen in het Nederlands zei: "En bij deze mensen vond ik gisteren een gebruikt kapotje midden op het bed". "What a fascinating language!" kraaide het Amerikaanse koppel, terwijl ik mijn ontbijt binnen probeerde te houden.
Sindsdien snap ik waarom wij Nederlanders het eigenlijk niet leuk vinden als anderen onze taal leren. Het is heerlijk om in het buitenland van alles te becommentariëren zonder dat iemand je verstaat.
Nou ja. Tot die ene keer dan, in Spanje, toen er een zeer voluptueus bedeelde blondine topless voorbij kwam deinen. "Tjéémig de peemig, wat een jetsers" riep ik. "Dank je!" riep de blondine vrolijk terug.