Bountyeiland zonder strand
Tahiti
Frans-Polynesië
LouisetenHave
Bountyeiland zonder strand
Nog even geen strand
Als je aankomt in Frans-Polynesië kom je aan op hoofdeiland Tahiti. Ik zal je de details van de reis hiernaartoe besparen. Of toch maar niet: eerst naar Parijs, daarna naar Los Angelos, eruit, wachten, weer instappen (gelukkig zelfde vlucht) en verder naar Tahiti. Aankomst: dertig uur later!
Grappig hoe vragen soms direct worden beantwoord als je ergens aankomt, in ieder geval één ervan.
Frans-Polynesië bestaat uit vijf eilandengroepen, en heeft in totaal 118 eilanden. Dan worden vele ukkie eilandjes (je weet wel, loop een rondje over het strand in drie minuten, die eilandjes waar je een dagje Robinson kunt spelen) lekker niet meegeteld.
We kwamen natuurlijk een beetje geradbraakt aan, maar we konden meteen gaan slapen. Dat is fijn! Door het tijdsverschil (precies twaalf uur) is het gemakkelijk om vroeg op te staan, zo rond vier uur ’s ochtends. En zoals altijd staat er direct een verkenning van het eiland gepland. Maar ik zou niet anders willen. We popelen van nieuwsgierigheid!
Zon, je gaat de verkeerde kant op!
Hier in het zuidelijk halfrond draait de zon de verkeerde kant, of beter gezegd, de andere kant op. Hij draait linksom, om het even simpel te houden. Dat zal wel even wennen zijn, maar het is wel belangrijk als je aan het fotograferen bent. Het tweede belangrijke punt is altijd: hoe laten de mensen zich fotograferen? Lopen ze gillend weg? Gaan ze poseren? Of anders? Ik kom er snel achter: ze zijn hier ontzettend vriendelijk. Ze vinden het leuk én gaan gewoon door waar ze mee bezig zijn. Ideaal dus!
Een deel van de dag is het zoontje van de gids, die ons vandaag op sleeptouw heeft genomen, meegegaan.
De foto die ik heb geüpload is misschien niet hetgeen je had verwacht van deze bountybestemming, maar dat komt omdat we eerst nog op hoofdeiland Tahiti zitten en omdat de stranden hier niet het hoogtepunt zijn. Maar het eiland kent wel hoogtepunten, letterlijk en figuurlijk: we lopen hier door weelderige groene bergen, die zich per uitstek lenen voor spannende wandelingen, hanggliden en waterval-bashen.
Zoals je ziet zijn de bergen waanzinnig. Om de diepte aan te geven zit het zoontje gelukkig handig op de voorgrond. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een mooiere foto heb geschoten, maar als je het niet erg vindt, bewaar ik deze even voor de uiteindelijk publicatie.
En nog iets: in de korte tijd dat we hier zijn, heb ik prachtige mensen gezien. Mannen en vrouwen, je weet niet wat je ziet! Het zoontje van de gids was ook echt te mooi én te schattig voor woorden!
Foto's
