Life's A Beach part 2

Door: Linlovestravels

Geplaatst op Nov 14, 2010

De Italiaan uit mijn vorige bericht was 's ochtends ook bij het snorkelen, net als ik, Marie en Peggy en een paar anderen. De meeste tijd breng ik door met Marie en Peggy. En een Canadese die sinds enkele jaren in Australië woont. Zij is bekend onder de naam Prue, maar ik noem haar in mijn hoofd 'Miss Mopey' of 'Whining Woman'. Het lijkt haar levensdoel om alles negatief in te zien. Niks is goed. Ze klaagt dat de wc stinkt, dat er geen ventilators aan het plafond in de dorms hangen en dat 't zo heet is. Wat verwacht je dan op een tropisch eiland? Ik vind het geweldig dat er hier wc's zijn met normale wc-brillen, en dat die wc's zelfs doorspoelen. Ook ruik ik de stank niet echt. Ze vond alles beter op South Sea Island. Was daar maar gebleven dan! Ze heeft last van een verstopte neus en voorhoofd, maar vooral van zichzelf als je 't mij vraagt.

Wanneer we op de eerste avond een summit walk doen naar de top van een heuvel (hooguit 20 minuten), vraagt ze al snel hoe ver het nog is. Ze dreigt flauw te vallen zodra we stilstaan. In dit stadium ben ik nog vriendelijk. Ik vertel haar op eigen tempo te lopen, ook al houdt ze ons op. Eenmaal boven op de top bied ik haar de helft van mijn power bar aan; ik weet hoe het voelt om bijna flauw te vallen. Maar de volgende ochtend mis ik haar als kiespijn wanneer ze niet meegaat snorkelen (ze is bang voor de vriendelijke rif haai die we zullen gaan zien). Later vroeg ze over mijn voedselallergieën: 'Do people sometimes look at you like you're crazy?' Ik dacht bij mezelf: 'Nope, but I'm starting to think you are crazy.' Mijn God zeg.

Reef shark
Geef mij maar optimistische, vrolijke mensen! Zoals die Italiaan en Marie en Peggy waarmee ik nu in het water lig om te snorkelen. Ik heb een keer eerder gesnorkeld, in Spanje, maar toen was ik 16, en kreeg ik een slok zout water binnen. In datzelfde witte bootje als waarin we werden opgehaald, varen we zo'n 20 minuten uit de kust naar een rif. Ons was verteld dat er een vriendelijke haai zit, die je als je hem tegenkomt moet begroeten met BULA. Al butsend op onze konten varen we door de golven en vraag ik onze gids of er 1 haai zit of meerdere? Die Fijiaan zegt: vier. Oke, dan. Ik ben benieuwd! Als zij zeggen dat ze vriendelijk zijn en niets doen, dan zal dat wel zo zijn. Zij wonen hier en kennen de natuur.

't Snorkelen was - afgezien van de worstelingen met mijn masker en het zoute water - prachtig! Toen ik 't eenmaal onder de knie had, genoot ik van de vele gekleurde vissen en de prachtige koralen in het turquoise water. En inderdaad, we zagen een reef shark over de bodem zwemmen. Meerdere keren. Of meerdere sharks, wie weet. Ook waren er zwart-witte visjes die dichtbij ons zwommen. En kleine blauw/groene visjes. Echt prachtig.

Een Tsjechische vrouw maakte onderwaterfoto's en heeft ook een foto van mij onder water gemaakt, die ze belooft te mailen. Lief!
Na een half uur hees ik mezelf weer in de boot. Ik had genoeg zout water geproefd. En heerlijk genoten! Echt awesome.

Lunch
Terug in het resort wachtte ons een lekkere lunch. Het ontbijt was ook al zo goed geweest: pancakes zonder melk en suiker voor mij, jummie. De chef had de avond ervoor met mij overlegd. Van tevoren was ik een beetje bezorgd of er wel genoeg te eten zou zijn voor mij op die eilanden (vanwege mijn allergieën. Dus ik had back-up food meegenomen, crackers. Maar in Kuata liep alles op rolletjes en schotelden ze allerlei lekkers voor. Niet dat het Jamie Oliver-niveau is, maar gezien het feit dat we op een eiland zaten (een paar Amerikaansen klaagden zelfs dat er geen WiFi was; haha, what do you expect, on an island??) was het meer dan prima. We hadden steeds te kiezen uit meerdere dishes: rijst, aardappels, groenten, salade, aubergine. En je kreeg er geen buikpijn van, zoals de helft van de mensen op Korovou.

Die avond was er een coconut race. Je weet wel, zo'n activiteit met als voornaamste doel om toeristen enigszins voor schut te zetten. Gelukkig kwamen wij niet aan de beurt, haha!

Korovou
Mijn tweede bestemming was het eiland Naviti, het resort Korovou. Dat zag er mooier en beter bijgehouden uit dan Kuata, maar de mensen waren niet zo vriendelijk als we inmiddels gewend zijn. Wel hadden ze internetlaptops(!) en een zwembad. Ik heb er voornamelijk in de schaduw bij het zwembad gezeten (in de zon is het 36 graden), gelezen, gedut, in de hangmat gehangen, gekaart met een paar andere backpackers uit Europa en gesnorkeld met twee van hun bij Honeymoon Beach. Superleuk was het drinken en opeten van een verse kokosnoot: eerst kijken hoe die vrouw ze uit de boom haalt (die dingen zijn echt zwaar, dus oppassen geblazen en op afstand blijven staan), daarna slaat ze ze open en gaat een stukje van het kopje eraf. Vervolgens gaat er een rietje in en kun je het sap opdrinken. Daarna wordt de kokosnoot verder opengehakt en kun je aan de kokos beginnen.
Jummie!