Roadtrip Perth-Darwin deel 8
West Australië
Australië
Annettoz
Roadtrip Perth-Darwin deel 8
Vandaag zit de gang er goed in. Vergeleken met gisteren schiet onze Smooth Move over de hobbelige wegen als een schildpad in het water. Hij heeft er weer zin in! Net als wij trouwens. Rond lunchtijd besluiten we een stop te maken bij een mooi wandelgebied rond de Lennard River. Middenin het vlakke landschap staat opeens een grote muur van rotsen. Nieuwsgierig klauteren we door een smalle doorgaan die ons in een heuse oase brengt. Terwijl we in de koele schaduw van de rotsen staan, lijken we te kijken naar een compleet andere wereld. Overal vliegen stralend witte kaketoe's rond en kruipen varanen rond. Op de grond liggen vreemde hoopjes bladeren die door een stevig web aan elkaar gebonden zijn. Als ik het bolwerk van dichtbij bekijk zie ik dat er allemaal spinnetjes overheen krioelen. Zodra we dichterbij de waterkant komen zien we een paar krokodillen die heerlijk aan het zonnebaden zijn. Meisjes zijn altijd wat voorzichtiger en ik probeer de overmoedige jongens dan ook meerdere malen tegen te houden, wanneer ze proberen om een krokodil aan te raken. Gelukkig zijn het zoetwaterkroks, maar toch. Ze hebben nog flinke kaken met vlijmscherpe tanden erin en dieren blijven onberekenbaar. Vooral wanneer je ze stoort in hun territorium. Daarnaast ziet het er niet naar uit dat wij snel bij een ziekenhuis kunnen zijn, als er wat zou gebeuren. Als Kisse de staart van het beest aanraakt, kruipt de krokodil geirriteerd terug het water in en gunt ons verder geen aandacht.
Na de korte wandeling hakken we weer een paar aardappelen in de pan en drinken van ons lauwe water, wat een smerig bijsmaakje begint te krijgen. De hitte begint me naar het hoofd te stijgen en ik krijg spontaan een bloedneus, die niet meer wil stoppen. Als het na een paar minuten nog niet onverminderd doorsijpelt, zoek ik wanhopig ergens verkoeling maar overal drukt de warmte op me als een broeierige wollen deken. Het is hier zo benauwd. Als er nou geen krokodillen in het troebele water zouden drijven, was ik erin gesprongen om even flink af te koelen. Kisse komt op een slim idee om het bloeden te stelpen. Omdat we geen stroom hebben, leggen we altijd grote brokken ijs uit de supermarkt in onze koelbox. Daar zijn nu nog een paar stukjes van over die hij in een theedoek wikkelt en tegen mijn hoofd en in mijn nek houdt. Dit lijkt te werken en ik ben dan ook erg opgelucht zodra de eerste korstjes verschijnen.
Terwijl we ons proberen te redden met de middelen die we hebben, verschijnt er een wel heel tegenstrijdig beeld naast ons. Na dagen geen mensen gezien te hebben komt er opeens een luxe grote toeringbus op ons af. Vlak voor de doorgang bij de rotsen, waar wij ook geparkeerd staan, houdt het grote gevaarte stil. De deuren schuiven open en een dikke koude vlaag van de airco valt over ons heen. Een grote groep bejaarden strompelt de bus uit. Als in een droom kijken we naar dit schouwspel. Terwijl de oudjes lekker de benen strekken in de schaduw, zet de touroperator een grote uitklaptafel neer waarop de lekkerste hapjes worden uitgestald. Naast het eten wordt een grote gekoelde tank gezet met heerlijk vers water. Zonder schroom stapt Holle op de hardwerkende man af en vraagt of we alstublieft onze flessen mogen vullen met hun water. Het mag! Dolgelukkig gooien we onze met vieze siroop-aangelengde water weg en laten de flessen tot de rand toe volstromen. De eerste slokken zijn het beste. Heerlijk schoon, vers water. Niet meer die vieze, lauwe zoete troep.
Na het water ververst te hebben wordt het weer hoog tijd om te vertrekken. Fitzroy Crossing zouden we makkelijk halen voor het einde van de dag, dus namen we de tijd om onderweg nog andere mooie plekken te bekijken. Een daarvan was Tunnel Creek. Hier loopt de rivier door een grottenstelsel heen die je zelf kan gaan verkennen. Met onze zaklampen in de hand, hebben we een mooie tocht gemaakt. Op sommige plekken was het zo donker dat je geen hand voor ogen zag en dat terwijl het water tot aan je knieen staat. Het is hier heerlijk koel tot mijn grote geluk, want zodra we in het busje zaten begon mijn neus weer af en toe te bloeden. Op het heetst van de dag liepen we door donkere grotten met onze benen in het koele water! Het stikte er van de vleermuizen die naar beneden zaten te tuffen zodra we onder ze doorliepen en ook hebben we veel blinde waterdieren gezien. Van die witte, bijna doorzichtige beestjes die nog nooit daglicht hebben gezien. Echt een hoogtepunt. Totdat ik halverwege tot de ontdekking kwam dat hier ook witte krabben rondkropen. Vanaf toen heb ik elke waterplas overgestoken op Kisse's rug. Aan het einde van het gangenstelsel ligt een kleine afscheiding van de rivier, waar we opeens andere mensen zagen naaktzwemmen. Toen ze ons zagen zochten ze snel een ander zwemplekje op. Zij dachten vast ook dat hier niemand anders zou zijn! Meteen doken ook wij het koele water in om te zwemmen, terwijl Holle de kleine visjes aan zijn wondjes liet happen. Toen de buitenlucht weer wat koeler begon te worden zijn we teruggegaan naar ons busje en zijn we verder gereden naar Fitzroy Crossing. Rond middenacht bereikten we eindelijk de kruising met de geasfalteerde weg. Er lag een grote parkeerplek naast het kruispunt, waar nog een ander busje stond geparkeerd. Dat vonden we een goed idee en zijn er naast gaan staan om daar de nacht door te brengen. Ein-de-lijk ligt die verraderlijke dirtroad achter ons!
Foto's
