Roadtrip Perth-Darwin deel 5
West Australië
Australië
Annettoz
Roadtrip Perth-Darwin deel 5
Zo, ik heb de schrik van mijn leven gehad! Het was een van mijn grotere nachtmerries die waarheid werd. Tijdens onze roadtrip naar Broome, hebben we het busje geparkeerd bij een groot strand. Tegen zonsondergang stroomde het strand vol met vissers. Holle is onze eigen holbewoner en wilde al sinds zijn aankomst in Australie, niets liever dan zijn eigen vis vangen en daarvan een maal bereiden. Tot zover wilden ze niet bijten en bleef hij altijd gefrustreerd achter met een lege vishaak. Dit leek zijn kans te zijn! Terwijl Kisse in het busje bleef om alvast de knoflook en de uien te snijden (ons favoriete ingredient) gingen Katja en ik met Holle mee om hem aan te moedigen en van de zonsondergang te genieten.
De zonsondergang was werkelijk uniek. Zo mooi. De hele lucht kreeg een verblindende gouden gloed, die weerkaatste op het water waardoor er bijna geen scheidslijn meer te zien was. Gefascineerd door dit hemelse schouwspel stond ik tot aan mijn enkels in het water en zag hoe het gouden water tegen mijn huid aansloeg en weer wegspoelde met elke kleine golf die langskwam. Dit had zo'n hypnotiserende uitwerking dat ik zonder me nog een keer te bedenken steeds verder het water inliep, tot ik helemaal kopje onder kon gaan. Het is zo bijzonder om je huid net onder het wateroppervlak te houden en te zien hoe dit ongrijpbare goud je huid bedekt. Te snel was het moment ook weer voorbij en begon de lucht diep donkerblauw te kleuren, terwijl het water om mij heen inktzwart werd. Opeens was ik me ervan bewust dat het niet al te slim is om tijdens de schemering, naast een groep vissers die aas in het water gooien te gaan zwemmen. De Discoverybeelden van ivoorwitte tanden die uit het zwarte water opdoemen verschenen permanent voor mijn ogen, dus ik stond al snel weer aan de kant met mijn drijfnatte kloffie.
De vissers gingen een voor een naar huis, terwijl Holle nog steeds de moed niet opgaf en bleef doorhengelen. In de tussentijd leek het me een goed plan om de banden met Katja een beetje te verbeteren, dus raakten we in een gesprek verwikkeld dat vooral over haar Israelische lover ging. Ik heb al eerder de twijfelachtige eer gehad om de jongeman in vol ornaat op de foto te zien, die ze zonder schaamte aan iedereen laat zien. Meer details hoefde ik eigenlijk niet te weten en omdat ik het aardig koud begon te krijgen in mijn natte kleren, besloot ik terug te gaan naar het busje. Dat ik Kisse zijn gezelschap meer op prijs stelde hoef ik natuurlijk niet uit te leggen. Een half uurtje van elkaar gescheiden zijn, terwijl je weet dat je nog maar drie weken samen hebt is eigenlijk al teveel.
Holle gooide me zijn zaklamp toe omdat het flink donker was geworden en het een aardig eind lopen is. Toen ik het hoofdlampje aanknipte en voor me uit richtte, zag ik iets wat me de rillingen tot in mijn tenen gaf. Zelfs nu ik eraan terugdenk krijg ik weer kippenvel. Zo ver als ik maar kon kijken was het strand bezaaid met joekels van krabben! Het klinkt stom, maar ik zie nog liever een haai of een krokodil langskomen dan een krab! Ik weet niet wat het is. Misschien komt het omdat ze zijwaarts kunnen rennen en steeds stomme belletjes blazen, hoe dan ook ik ben echt schijtsbenauwd voor die dieren. Angstig spring ik op de lege zak chips die op het zand ligt, omdat ik al helemaal voor me zie dat ze uit de grond komen kruipen recht onder mijn voeten. Terwijl ik om me heen schijn kom ik tot de ontdekking dat ook deze dieren graag op het licht afkomen. Nu zit ik dus in een dilemma! Moet ik het licht aanhouden zodat ik ze in de gaten kan houden, of moet ik het uitdoen omdat ze anders op me af komen rennen met hun harige poten? Holle lacht me keihard in mijn gezicht uit om mijn fobie en doet een andere zaklamp aan. “Die beesten zijn banger voor jou dan jij voor hen”, zegt hij zelfverzekerd en doet een paar harde stappen richting een krab. Het beest staat even stil en begint dan supersnel op hem af te rennen. Holle had deze reactie niet verwacht en maakt van schrik een klein sprongetje. Hoe dan ook, Katja blijkt de beroerdste niet te zijn en bied aan om me naar het busje te brengen terwijl ik op haar rug zit! Een punt voor Katja! Dankbaar spring ik op haar rug en schijn met mijn zaklampje een pad voor haar uit, zigzaggend tussen de krabben door die op ons af komen rennen. Het leek wel een computerspel!
Aangekomen bij het busje schiet ik snel in een warme trui en voeg me bij Kisse die al een tijdlang zit te wachten op Holle's visvangst. Hij heeft het zichzelf gezellig gemaakt met een halfopgebrande kaars, rode wijn en goede muziek. Vanaf de parkeerplek zien we in de verte bij de waterkant een piepklein lichtje schijnen. Met een knorrende maag besluit Kisse maar alvast de pasta op te zetten, wetende dat Holle nog eerder daar overnacht dan terugkomt zonder vis. Hij kent zijn reisgenootje langer dan vandaag. Vanavond geen vis op het menu!
Foto's
