Roadtrip Perth-Darwin deel 3
West Australië
Australië
Annettoz
Roadtrip Perth-Darwin deel 3
Wat een rotbusje hebben die Ieren ons aangesmeerd! De afgelopen week hebben we elke ochtend stil gestaan met het busje, zo ook deze morgen weer. Na heerlijk geslapen te hebben in een verlaten natuur gebied, zitten we aan een lekker ontbijt van brood met pindakaas en chocopasta en kamillethee. Vervolgens komt het spannende moment als we achter het stuur kruipen en (nog steeds) hoopvol de sleutel omdraaien. Weer gebeurt er niks en blijkt de versnellingsbak naar zijn grootje te zijn en ook de accu vertoont kuren! We hoeven er niet op de rekenen dat er midden in de outback opeens een garage voor ons opduikt, dus dat wordt weer duwen! Terwijl ik de versnellingspook op het juiste moment moet doorschakelen, beginnen Kisse en Holle de bus van achteren te duwen. Net zolang tot we genoeg snelheid hebben en de motor blijft draaien. Als hij maar eenmaal aanstaat gaat het goed, maar als we hem uitdoen krijgen we hem niet meer aan de praat. Lekker goed voor de natuur! In de eerstvolgende stad gaan we naar de garage en tot die tijd blijven we heel hard hopen dat dit de enige gebreken zijn!
Kisse en ik hebben een manier gevonden om wat verkoeling te krijgen tijdens het autorijden en tegelijkertijd veel te zien van de omgeving; we zitten op het dak van ons busje! Dit is natuurlijk op geen enkele manier verantwoord gedrag, dus “don't try this at home”. De reservewielen en de surfplanken zitten stevig op het dak gebonden en precies daartussenin zit een mooi windvrij stukje dak waar twee mensen kunnen zitten. Daarnaast kan ons gammele busje niet harder dan vijftig kilometer per uur en zijn we zo ongeveer het enige voertuig op de kaarsrechte weg. Terwijl ik tussen Kisse zijn benen zit en met mijn rug tegen hem aanleun, laat ik het prachtige rode landschap aan me voorbij gaan. Plotseling zien we vlak langs de weg twee enorme grote vederbalen langs sjokken. Met grote platvoeten en een uitgestrekte nek volgen ze alert ons busje. Emu's! Meteen bonken we op het dak dat Holle de bus moet stoppen en even later springen we naar beneden om snel foto's te kunnen maken van deze pre-historisch uitziende vogels. Ze hebben niet echt zin in gezelschap, maar met een zak brood weten we ze toch onze kant op te lokken. Van dichtbij zijn ze nog groter dan ik had gedacht! Met een gestrekte nek komen ze ruim boven mij uit en met hun oranje ogen en bruine kop zien ze er best gemeen uit. In tegenstelling met hun uiterlijk zijn het erg rustige en vriendelijke dieren en laten ze ons hen zelfs aaien. Vooral op Kisse zijn ze erg gek. Net als alle andere dieren die we tot nu toe gezien hebben. Het schijnt dat dieren zich aangetrokken voelen tot kwetsbare zielen en hoe beter ik hem leer kennen, des te meer geloof ik dat dit de reden is. De rust die hij met zich meedraagt, maar tegelijkertijd de ongelooflijke kwetsbaarheid trekken ook aan mij. Met elke dag die voorbij gaat voel ik me meer met hem verbonden en is het net alsof we elkaar al een leven lang kennen.
Nadat de emu's weer verder zijn gegaan op hun trektocht door de rode outback, vervolgen wij ook onze weg richting Port Hedland. Tegen de schemering wordt het vermoeiend rijden op de Australische wegen. Elk moment moet je alert zijn op sloom overstekende runderen of suicidale kangeroe's die op de lampen van de auto afkomen. In Australie hebben ze niet voor niks de regel dat na zonsondergang men niet meer verzekerd rond rijdt. Als je zo'n joekel van een kangeroe of rund aanrijdt kun je rekenen op een flinke schadepost! Wij moesten nog zoeken naar een geschikte plaats om te overnachten, dus we hadden geen keuze! Het was mijn buurt om te rijden en ik vind dat geweldig, maar toen ik onverwacht een schattig klein konijntje voor mijn wielen zag springen voelde ik me toch even rot en ging voorzichtiger rijden. Gelukkig hebben we die avond verder geen roadkill gemaakt en wisten we veilig een camping te bereiken.
Bij de receptie was niemand meer te bekennen, dus zijn we maar gewoon een plaatsje gaan zoeken met het idee om de volgende ochtend netjes te betalen. Katja had al de hele dag enorm pijn in haar buik en zag nog een nacht in het busje niet zitten. Zij heeft toen een bed geboekt bij een soort alternatief hostel wat vlak naast de camping ligt. Kisse en ik besloten om op een echte camping dan ook maar in een echte tent te slapen. Het Ierse stel had een koepeltentje achtergelaten dus die konden we nu mooi opzetten! Wisten wij veel dat net die nacht de regen met bakken uit de hemel zou vallen en het tentje zo lek als een zeef was! Met veel moeite hebben we een groot zeil van de boom naar het busje gespannen, precies boven ons tentje. Dit verminderde de waterstroom een beetje. We besloten er maar niet tegen te vechten en hebben knus op het zeiknatte isomatje geslapen terwijl de regen overal doorheen sijpelde. Gelukkig werden we de volgende morgen wakker met een fel schijnend zonnetje dat alles in no-time droogde en tot onze verrassing stonden er zomaar twee oude kennissen voor de tent. De emu's zijn terug!
Foto's
